13 grudnia 1981 komuniści okupujący Polskę wprowadzili stan wojenny. Celem kliki Jaruzelskiego było zniszczenie Solidarności, 10 milionowej prawdziwej reprezentacji narodu polskiego. Po pierwsze po to by zachować bieżącą okupację komunistyczną, a po drugie, by w dalszej perspektywie przygotować transformację ustrojową. Dzięki stanowi wojennemu Jaruzelski wygnał 1,5 miliona działaczy Solidarności i ich rodzin. Pustkę po prawdziwej opozycji zajęli ludzie ze środowiska KOR, z którymi Jaruzelski dogadał się przy okrągłym stole. Rozbicie Solidarności umożliwiło też postkomunistom rozkradanie Polski i zajęcie uprzywilejowanej pozycji w III RP. Przez cały rok 1981 Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ministerstwo Obrony Narodowej przygotowywało w najdrobniejszych szczegółach (od ilości niezbędnych miejsc w izbach dziecka dla dzieci internowanych opozycjonistów, aż po rozkład pomieszczeń budynków przeznaczonych do pacyfikacji) wprowadzenie Stanu Wojennego. Władze planowały powołanie do życia nowej Solidarności całkowicie kontrolowanej przez Tajnych Współpracowników (TW mieli do władz wybrać innych TW). Równoległe cały aparat propagandowy Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej szkalował Solidarność. Już w październiku w mniejszych miejscowościach działały Terenowe Grupy Operacyjne, a od listopada w części zakładów Wojskowe Grupy Operacyjno-Kontrolne i Miejskie Grupy Operacyjne. Działania grup operacyjnych służyły przygotowaniu Stanu Wojennego. Kadra ludowego wojska polskiego i aktyw PZPR parły do konfrontacji z reakcją. Aktyw PZPR tworzył samoobronę, MSW rozdało aktywistom PZPR broń palną. Wprowadzenie Stanu Wojennego poprzedziła 2 grudnia 1981 roku pacyfikacja strajku w Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarnictwa. O północy 12 grudnia wojsko zajęło w Warszawie centra telekomunikacyjne, radiostacje, telewizję, Pałac Kultury. W koszarach na Żwirki i Wigury powstało studio radiowo-telewizyjne (gdzie nagrano przemówienie Jaruzelskiego). O 3 rano 13 grudnia 1981 wojsko zablokowało drogi, o 6.30 - Okęcie. Warszawę pacyfikowało 18.500 żołnierzy, 340 czołgów i 470 transporterów opancerzonych. Zakłady przemysłowe przeszły pod zarząd wojskowych, część zakładów zmilitaryzowano. Ulicami Warszawy demonstracyjnie przejeżdżały kolumny wojska i milicji. Dopiero 7 stycznia wojsko wróciło do koszar. Wojsko, prócz demonstracji siły, zaangażowane było w wiele innych działań: tworzyło Patriotyczny Ruch Odrodzenia Narodowego, weryfikowało dziennikarzy, indoktrynowało dzieci i młodzież. Wojskowi przeprowadzali inspekcje w zakładach pracy, placówkach handlowych, administracji publicznej i instytucjach publiczne (w miastach i na wsiach). Wojskowi zarządcy zakładów pracy: odebrali faktyczną władzę działaczom PZPR i wysłuchiwali skarg robotników. Funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa zostali wykorzystani w akcji blokowania miast i legitymowania (do zadań tych skierowano też funkcjonariuszy zwalczających przestępstwa kryminalne). Działania MO wspierała Ochotnicza Rezerwa MO. Z powodu odcięcia telefonów komendy MO przyjmowały zgłoszenia o potrzebie karetek pogotowia. Siedzibę regionu mazowieckiego NSZZ Solidarność zajął oddział Wydziału Zabezpieczania Komendy Stołecznej MO dowodzony przez kapitana Edwarda Misztala [Misztal był twórcą pierwszej w Polsce jednostki antyterrorystycznej na Okęciu - ze swoim odziałem zaatakował i porwał pracowników Prymasowskiego Komitetu Pomocy 3 maja 1983 roku, w III RP posiadał agencje ochrony]. W siedzibie Niezależnego Zrzeszenia Studentów milicja zarekwirowała 3 tony publikacji, 21.596 złotych, 5 dolarów i 3 centy. Z milicyjnego transportu rzeczy zarekwirowanych w NZS zniknęły dwie koszulki NZS i 48 paczek budyniu. W Warszawie oficjalnie internowano 384 osoby (według działaczy Solidarności 425). Z tymi których nie internowano przeprowadzano rozmowy profilaktyczne, które kończyły się propozycją podpisania lojalki. SB pracowała nad stworzeniem nowej Solidarności. Owocem starań SB był wzrost liczy TW do 2545 w Warszawie. MO i SB tropiła okrywających się działaczy Solidarności, zwalczała produkcję i dystrybucję nielegalnych druków, drukowała fałszywe druki rzekomo opozycji mające na cele rozbijanie jedności opozycji (szkalowano w nich uczciwych działaczy i zniechęcano do konspiracji). MO i SB wiele energii i czasu przeznaczały na tuszowanie swoich zbrodni. Do końca 1982 roku SB zlikwidowała 52 grupy (liczące w sumie 534 osoby) i rozpracowała 65 grup (liczących 550 osób). Z Kościołem komuniści nie walczyli jawnie, zamiast metod jawnych infiltrowali, rozbijali środowiska katolickie i kompromitowali osoby inwigilowane. Za szczególnie groźnych SB uznawała księży Jerzego Popiełuszkę i Stanisława Małkowskiego. MO i SB przeciwdziałała strajkom i manifestacjom, rozbijała i pacyfikowała nielegalne pochody (podczas manifestacji milicjanci zamordowali kilku opozycjonistów). Stan Wojenny zakłócił sielskie życie nomenklatury PZPR. Posady kierownicze odbierano działaczom PZPR i przekazywano w ręce wojskowych (którzy zasady z życia koszar przenosili na grunt socjalistycznych zakładów pracy). Władze PZPR były zadowolone, że wojsko zagwarantowało im bezpieczeństwo, zaufani aktywiści zostali uzbrojeni i tworzyli grupy samoobrony, które weszły w skład ORMO. Działalność Podstawowych Organizacji Partyjnych (komórek PZPR w zakładach pracy) zamarła. W październiku 1982 PZPR nakazała swoi działaczom tworzenie nowych związków zawodowych (PZPR obawiała się dominacji byłych działaczy Solidarności w komisjach socjalnych w zakładach pracy – komisje te przyznawały świadczenia socjalne i organizowały dla robotników dobra konsumpcyjne). Na zlecenie PZPR rozpoczęto tworzenie PRON. PRON miał być pasem transmisyjnym propagandy PZPR do społeczeństwa. Działania kliki Jaruzelskiego, fanatycznego marksisty przeciwnego wszelkim mechanizmom rynkowym, na kilka lat pogłębiły kryzys nieefektywnej gospodarki socjalistycznej, sztucznie kreując nędzę w Polsce. Jaruzelskiemu udało się tylko stworzyć przyszłe fundamenty pod transformacje ustrojową. Jan Bodakowski