Jako kapelan Wojska Polskiego w czasie II wojny światowej brał udział w bitwie na Bzurą i w obronie Warszawy, był więźniem niemieckiego oflagu. Zmarł 75 lat temu zamęczony w obozie w Dachau. Marian Konopiński przyszedł na świat 10 września 1907 r. w Kluczewie w Wielkopolsce. Szkołę podstawową ukończył w Szczepankowie, po trzech latach przeniósł się do szkoły realnej we Wronkach. Następnie kształcił się w humanistycznym Progimnazjum im. Piotra Skargi w Szamotułach, które ukończył w 1927 r. Po maturze wstąpił do seminarium duchownego w Gnieźnie. Później, w trakcie studiów, przeniósł się do seminarium poznańskiego. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1932 r. z rąk kardynała Augusta Hlonda. Początkowo był wikariuszem w parafii w Ostrzeszowie i prefektem w miejscowym Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim. W 1935 r. został wikariuszem w poznańskiej parafii pw. Bożego Ciała, a trzy lata później w parafii pw. św. Michała Archanioła. Jednocześnie podjął studia na wydziale nauk społecznych na Uniwersytetu Poznańskiego. W kwietniu 1939 r. został mianowany kapitanem rezerwy. Tuż po niemieckiej napaści na Polskę, w pierwszych dniach września zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego, zostając kapelanem 15. Pułku Ułanów Poznańskich. Brał udział w walkach nad Bzurą i w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy trafił do Oflagu X B Nienburg na terenie Dolnej Saksonii w Niemczech. Zwolniony w maju 1940 r., miesiąc później został ponownie aresztowany i uwięziony w niemieckim obozie koncentracyjnym w Dachau. W listopadzie 1942 r. został wyznaczony jako jeden z 20 kapłanów do pseudomedycznych eksperymentów prowadzonych przez niemieckich „lekarzy”. Zakażony śmiertelną ropowicą znalazł się w grupie, której podawano leki homeopatyczne. Zmarł 1 stycznia 1943 r., jego ciało zostało spalone w krematorium. W 1999 r. ks. Marian Konopiński został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II w grupie 108 polskich męczenników. Źródło: swzygmunt.knc.pl