Życia nie starczy, by przeczytać o wszystkich zagubionych dziewczynkach w ciele dorosłych kobiet. Chronią swoje dzieciństwo zabierając je ze sobą w dorosłość i zamykają w  obrazach, wierszach, pieśniach, filmach oraz sztukach teatralnych. Taką "małą dziewczynkę" w sobie ocaliła Halina Poświatowska (1935- 1967)  zarazem jednak  krzycząc  z bólu oraz samotności w cierpieniu. Jeśli oczywiście można "krzyczeć poezją". Szkoda tylko, że  za analizę twórczości wzięły się też feministki  i udają, że ją czują, a nawet rozumieją oraz że Poświatowska "jest ich": warkoczyki masz jak pajęcze nitki a noc jest taka długa warkoczykiem oczu nie przesłonisz gwiazdy chodzą w okiennych framugach (...) nie uciekniesz w snów miękką rzekę w ciemne nic - z łóżka nie skoczysz światło - nożem zagłębionym w brzuchu poprzez cienkie warkoczyk - w oczy