Wiara jest darem Ducha Świętego, wykraczającym poza wszelkie przygotowania i ograniczenia. Ten dar jest przekazywany przez matki i babcie, czy też inne kobiety w rodzinie. Niezwykle ważną jest rola rodziny w przekazywaniu depozytu wiary. Rodzina jest pierwszym i podstawowym miejscem do przekazywania wiary. Obecnie zwraca się coraz częściej uwagę na rolę rodziny w życiu ludzkim, także w życiu wiary, w życiu duchowym.

Na rodzinę składa się suma relacji mąż – żona, rodzice – dzieci, ale także dziadkowie – rodzice i dziadkowie – wnuki. Ważnym czynnikiem wpływającym na atmosferę w domu jest udział babci i dziadków w wychowaniu dziecka. Osoby starsze są pomocne w różnych sytuacjach, ale są także niezwykle ważne z punktu widzenia przekazywania wiary i przeżywania religijności.

O roli kobiet w przekazywaniu wiary przypomniał ponad rok temu, w styczniu 2015 r., Ojciec Święty Franciszek podczas jednej z porannych Eucharystii sprawowanych w Domu Świętej Marty. Szczególną uwagę papież Franciszek zwrócił na fragment z Drugiego Listu do Tymoteusza (2 Tm 1, 1-8), w którym św. Paweł przypomina, że „bezobłudna wiara” zamieszkała w Tymoteuszu dzięki jego babce, Lois i matce Eunice. Ojciec Święty zauważył, że to właśnie matki i babcie często przekazują wiarę. Papież Franciszek dodał, że dzieje się tak, bo Jezusa dała nam kobieta, Jego Matka, Maryja.

Także dar wiary przekazywany jest przez kobiety – przez matki i babcie, czy też inne kobiety – zauważył Papież. Następnie Franciszek przypomniał, iż św. Paweł zachęca, by strzec depozytu daru wiary, unikając światowej gadaniny, pogańskiego plotkowania¹.

Dar wiary jest przekazywany w rodzinie. Szczególna rola w przekazywaniu wiary w najmniejsze komórce społecznej przypada kobietom. A to jest obecne między innymi w cierpliwej pracy mam, babć czy ciotek.

Br. Tomasz od MB Różańcowej (Kozioł) pisząc o roli rodziny w przekazywaniu depozytu wiary zauważa, że „Kościół domowy powinien stanowić mocną przeciwwagę dla coraz bardziej zlaicyzowanego i laicyzującego się świata. Tak przeżywana wiara staje się oparciem, umocnieniem w chwilach trudnych, chwilach kryzysów, z którymi na pewno przyjdzie się zmierzyć każdemu, ponieważ są nieodłącznym elementem życia każdego człowieka i każdej rodziny. W takich chwilach należy sięgnąć po Żywoty Świętych, by na ich przykładzie uczyć się tego, jak mężnie przejść przez życiowe burze”².

Trudno w epoce smartfonów i innych gadżetów wyobrazić sobie babcię czytającą żywoty świętych swojemu wnukowi. Niejednokrotnie babcie muszą zapoznać się z obsługą planszetów, by nie odstawać od swych wnuków. Dramatem jest gdy kilkuletni wnuk lepiej orientuje się w You Tube niż babcia.

Dzieci, zwłaszcza mali chłopcy, uwielbiają dinozaury. Św. Jerzy zabijający smoka – takie opowiadanie jest jeszcze do przyjęcia przez malucha.

Wśród świętych babć (i dziadków) należy wymienić następujące postacie:

– św. Anna (matka Najświętszej Maryi Panny);

– Św. Joachim (ojciec Najświętszej Maryi Panny);

– Starzec Symeon;

– Prorokini Anna;

– Św. Ludmiła Czeska.

Wszystkie te postaci są symbolami jedności i chrześcijańskich więzi rodzinnych.