W ikonografii bł. Michał Kozal przedstawiany jest w stroju biskupim lub w pasiaku więziennym z atrybutami w postaci mitry, fioletowego trójkąta i numeru obozowego 24544 z Dachau, gdzie został zamordowany zastrzykiem z fenolu. Dziś mija 75. rocznica jego męczeńskiej śmierci. Michał Kozal urodził się 25 września 1893 r. w Nowym Folwarku pod Krotoszynem w Wielkopolsce, w rodzinie chłopskiej. Uczęszczał do gimnazjum w Krotoszynie, gdzie był aktywnym członkiem i prezesem konspiracyjnego Towarzystwa Przyjaciół Tomasza Zana. W 1914 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Poznaniu. Ostatni rok studiów, zwany praktycznym, ukończył w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 23 lutego 1918 r. W tym samym roku został skierowany do pracy jako wikariusz w parafii Kościelec koło Inowrocławia, a potem do Pobiedzisk. W 1920 r. powierzono mu administrację parafii w Krostkowie. Czynnie angażował się w życie społeczne, współpracował z licznymi organizacjami i stowarzyszeniami, m.in. z Polskim Czerwonym Krzyżem. W 1923 r. objął stanowisko prefekta w Miejskim Gimnazjum Żeńskim w Bydgoszczy. Jednocześnie pracował jako kapelan w Schronisku dla Ociemniałych. W „Dzienniku Bydgoskim” publikował liczne artykuły o treści religijnej. W pamięci wiernych zapisał się jako kapłan oddany modlitwie i pracy duszpasterskiej. W 1927 r. objął obowiązki ojca duchownego Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Gnieźnie, a dwa lata później został jego rektorem. Wykładał teologię fundamentalną i liturgikę. Prócz pracy w seminarium pełnił wiele innych obowiązków, będąc m.in. cenzorem ksiąg religijnych oraz referentem kurii arcybiskupiej do spraw szkolnych. W uznaniu dla licznych zasług w 1933 r. otrzymał wyróżnienie w postaci tytułu szambelana papieskiego. W 1939 r. papież Pius XII powołał go na funkcję biskupa pomocniczego diecezji włocławskiej i biskupa tytularnego Lappy. Wkrótce potem objął stanowisko wikariusza generalnego diecezji włocławskiej. We wrześniu 1939 r. nie opuścił swojej diecezji. W czasie okupacji wielokrotnie stawał w obronie duchownych i wiernych, wysyłając memoriały do władz niemieckich. Jego nieustraszona i pełna poświęcenia postawa stała się wzorem zarówno dla duchowieństwa, jak i dla ludzi świeckich. 7 listopada 1939 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu włocławskim. Po dwóch miesiącach umieszczono go w obozie przejściowym dla duchowieństwa w Lądzie nad Wartą. Przebywając tam nadal potajemnie administrował diecezją i sprawował obowiązki biskupie. Po wywiezieniu z Lądu był więziony w obozach w Inowrocławiu, Poznaniu i Berlinie. W kwietniu 1941 r. został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. Mimo licznych prześladowań niósł posługę duchową chorym i umierającym. Spokój i godność, z jakimi przyjmował wszelkie cierpienia i szykany, wzbudzał podziw i szacunek współwięźniów. Z początkiem 1943 r. zachorował na tyfus. 26 stycznia 1943 r. został uśmiercony zastrzykiem fenolu. Mimo prób ocalenia jego ciała przez więźniów zostało ono spalone w krematorium. W 1960 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny biskupa Michała Kozala. W czerwcu 1987 r. w Warszawie, podczas słynnej mszy przed Pałacem Kultury i Nauki, papież Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym. W 2002 roku bł. bp Michał Kozal został oficjalnie uznany za patrona Włocławka. Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele rzymskokatolickim obchodzone jest 14 czerwca.