10 lutego w Warszawie doszło do  kluczowego spotkania środowisk skupionych wokół Instytutu im. Romana Rybarskiego -  niezależnego think-tanku oraz ośrodka edukacyjnego, odwołującym się do tradycji szkoły krakowskiej w ekonomii XX w. Zebranych powitał Prezes Instytutu - dr Mariusz Patey inicjując dyskusją nad kondycją polskiej kultury. W spotkaniu udział wzięli udział m.in.  Klubu im. Romana Dmowskiego, Ruchu Wolności oraz Polsko-Amerykańskiej Fundacji Edukacji i Rozwoju Ekonomicznego (PAFERE), przedstawiciele świata sztuki oraz kultury - w tym wyżej podpisana. Uchwalono, iż  na terenie całego kraju  będą organizowane Kluby Myśli prof. Romana Rybarskiego. Mają one za zadanie nie tylko zaznajamianie społeczeństwa z dorobkiem patrona Instytutu, ale także organizację prelekcji, spotkań, dyskusji oraz działalność wydawniczą. Patron Instytutu był ekonomistą i politykiem Narodowej Demokracji. Od 1906 r. studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie związał się z ruchem narodowym. Działał w Związku Młodzieży Polskiej. Był członkiem Ligi Narodowej w 1910 r. W 1917 r. został profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1919–1921 pełnił różne funkcje (podsekretarz stanu, wiceminister) w ministerstwach gospodarczych, następnie porzucił działalność polityczną dla pracy naukowej, w latach 1920–1923 na Politechnice Warszawskiej, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim. W 1923 r. na zlecenie Władysława Grabskiego przygotowywał projekt statutu Banku Emisyjnego, a w 1924 redagował ostateczny projekt ustawy o Banku Polskim i po jego powołaniu wszedł w skład pierwszej Rady Banku. Po zamachu majowym powrócił do aktywnej polityki.  Od 1928 r. do 1935 r. zasiadał w Sejmie (II i III kadencji), gdzie pełnił funkcję prezesa klubu Stronnictwa Narodowego. Po kampanii wrześniowej uczestniczył w tworzeniu struktur Polskiego Państwa Podziemnego jako dyrektor departamentu skarbu. Aresztowany przez Gestapo w maju 1941r., został osadzony na Pawiaku, a potem wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie był jednym z organizatorów ruchu oporu. Zmarł lub został rozstrzelany w obozie w 1942 r.