Jan Olszewski to jeden z wielu polityków cenionych w niektórych środowiskach patriotycznych, co moim zdaniem źle świadczy o tych środowiskach. Politycy zazwyczaj są przeświadczeni o słuszności swoich poglądów, nie ukrywają swoich przekonań. To niektórzy patrioci są często tak zaślepieni sympatią do swoich idoli, że przez lata nie przyjmują do wiadomości poglądów swoich idoli. Jan Olszewski był jednym z wielu polskich polityków, kreowanych przez osoby manifestujące swój klerykalizm na reprezentanta środowisk prawicowych i patriotycznych mimo że jako polityk prezentował poglądy lewicowe. Kreowanie takich lewicowych postaci jak Jan Olszewski na reprezentantów środowisk patriotycznych nosiło znamiona działań mających na celu niedopuszczenie do tego, by polscy wyborcy zagłosowali na prawicę (siłę katolicką, konserwatywną i wolnorynkową). W myśl zasady, że demokracja demokracją, ale dla stabilności lewicowego systemu w Polsce jest niezbędne, by Polacy mogli wybierać tylko między lewicą szczerze manifestującą swoją tożsamość a lewicą udającą prawicę. Zapewne w ramach realizacji tej zasady prawdziwa prawica niedopuszczana była przez dekady do świadomości wyborców. Lewica udająca prawicę może być całkowicie przekonana o istnieniu różnic między nią a lewicą szczerze deklarującą swoja lewicowość. Lewica udająca prawicę zapewne przekonana jest o swojej „prawicowości i patriotyzmie". W rzeczywistości lewica udająca prawicę, pomimo swoich patriotycznie brzmiących frazesów, jest narzędziem niszczenia Polski i Polaków w celu zachowania interesów lewicy. Lewicowa tożsamość Jan Olszewskiego Sam Jan Olszewski nie ukrywał swojej lewicowej tożsamości politycznej. Sam mówił o niej w wydanej w 1997 roku książce „Prosto w oczy": „Mój rodzinny dom był związany z (...) tradycją socjalistyczną (...) PPS" (warto pamiętać że Polska Partia Socjalistyczna była lewicową organizacją, popieraną przez Żydów, wrogą wobec Kościoła Katolickiego). Rodzice Jan Olszewskiego byli tak bardzo zaangażowani w działania PPS, że w jego domu rodzinnym bluźniono, że Chrystus był pierwszym socjalistą (co jest całkowicie sprzeczne z nauczaniem Jezusa). Ojciec polityka brał udział w demonstracjach PPS. Od 1956 r Jan Olszewski pisywał razem z Jerzym Urbanem w ateistycznym, antyklerykalnym, marksistowskim, piśmie „Po Prostu". Od 1956 roku był członkiem Klubu Krzywego Koła. Zrzeszającego różnego rodzaju lewicowców, antyklerykałów, masonów. W klubie Krzywego Koła bywał młody Adam Michnik i Jan Józef Lipski (czołowy polski mason). Mason Jan Olszewski Kontynuacją działalności klubowej Krzywego Koła była loża masońska. Pomysłodawcami jej powołania byli przedwojenni masoni Jan Wolski i Stefan Zbrożyna. Jan Olszewski został masonem, brał udział w posiedzeniach loży i odprawiał rytuały masońskie (które uważał za bardzo zabawne) wraz ze swoim przyjacielem Janem Józefem Lipskim. Warto pamiętać, że masoneria i jej nauczanie jest potępione przez Kościół katolicki, przynależność do niej jest grzechem i wiąże się z ekskomuniką. Masonem zostaje się na całe życie. Jan Olszewski jako, że sam ujawnił swoją przynależność do masonerii jest w publikacjach masonów o masonerii wymieniany (masoneria ujawnia tyko swoich zmarłych członków lub tych którzy sami się ujawnili) jako uśpiony (czyli niebiorący udział w spotkaniach) mason. Bycie masonem według Jana Olszewskiego było przykrywka dla działalności opozycyjnej. PZPR przyzwalało bowiem na nielegalną działalność masonerii (której antychrześcijańskie ideały były pożywką dla narodzin komunizmu). Moim zdaniem Jan Olszewski, akceptując masonerię jako przykrywkę dla działalności opozycyjnej, zaakceptował antychrześcijańską organizację jako formę konspiracji narzuconą przez komunistów. Sam wybór na przykrywkę dla opozycyjnej działalności masonerii był albo przejawem skrajnej nieodpowiedzialności i ignorancji, albo manifestacją antychrześcijańskiej tożsamości uczestników loży. W masonerii Jan Olszewski zgodnie z kodeksem masońskim nie zajmował się działalnością polityczną (masoni zamiast trwonić czas na doraźną walkę polityczną, rządzą albo kreują zasady rządzące polityką). Sprzeczność między zaprzestaniem w masonerii przez Jan Olszewskiego działalności politycznej a deklarowaną przez Jan Olszewskiego masonerią jako przykrywką dla działalności politycznej, nie przeszkadza Janowi Olszewskiemu. Do udziału w loży masońskiej, której członkiem był Jan Olszewski zaproszono pięciu przedwojennych mistrzów masońskich. Działalność loży „Kopernik" (finansowanej przez Melchiora Wańkowicza i inne nie wymienione z nazwiska przez Jan Olszewskiego osoby), której członkiem był Jan Olszewski wznowiło 7 przedwojennych mistrzów masońskich. Z powodu podeszłego wieku tylko dwóch (Wolski i Zbrożyna) dalej działało. By loża mogła działać starzy masoni awansowali młodych, szybką ścieżką awansu, na mistrzów. Jan Olszewski był więc mistrzem masońskim. Do loży Jana Olszewskiego przyjęto Tadeusza Gliwica młodego przedwojennego masona z loży „Staszic" w Sosnowcu. Ojciec Tadeusza, Hipolit Gliwic był bardzo ważnym masonem. Trudno więc uznać, że loża Jan Olszewskiego była jakąkolwiek formą walki z komunizmem. Posiedzenia loży „Kopernik" odbywały się do lat 70. Potem już nikomu nie chciało się spotykać w loży, koledzy masoni spotykali się w KOR-ze, wykorzystując tą organizację dla swoich celów. Spotkań z zachowaniem rytuału masońskiego zaprzestano. Do rytuałów masońskich Jan Olszewski wraz z innymi masonami powrócił w stanie wojennym (okazało się to tak skuteczną przykrywką - Jan Olszewski nie był w stanie wojennym internowany). Zaprzestał ich, gdyż koledzy masoni mogli spotykać się w ramach konspiracji solidarnościowej. Pod koniec lat 80 tych formuła loży ostatecznie została zaniechana. Loża „Kopernik", której członkiem jest Jan Olszewski, nie została jednak rozwiązana. W 1997 roku Jan Olszewski współczesną mu polska masonerię uważał za egzotykę, masonerię w USA - za kluby samopomocowe. Jan Olszewski negował też wpływ masonerii na politykę, nie dostrzegając niczego złego w przynależności do masonerii. Lewicowe poglądy Jana Jan Olszewskiego W 1995 roku Jan Olszewski w wywiadzie udzielonym Wojciechowi Reszczyńskiemu w książce „Wygrać prezydenta" stwierdził: „nie utożsamiam się z prawicą". Konsekwencją tego lewicowego wyznania wiary było przekonanie Jana Olszewskiego, że model gospodarki Unii Europejskiej to model do którego powinniśmy dążyć. Ustrój gospodarczy Unii Europejskiej (czyli sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem i Katolicką Nauką Społeczną podporządkowanie biurokratom wszelkich przejawów życia społecznego) był dla Jana Olszewskiego wzorem. Jan Olszewski nie widział też potrzeby obniżki podatków. Rabunek ¾ dochodów podatników, które marnowała biurokracja, go nie raził. Warto przypomnieć, że akceptowane przez Jana Olszewskiego wysokie podatki odpowiadały za powszechną nędzę Polaków, patologię, bezrobocie, nieatrakcyjność polskiej produkcji na rynkach światowych, bankructwa przedsiębiorstw, masową emigrację młodych Polaków, słabość militarną Polski. W wywiadzie Jan Olszewski deklarował również, że jest za zachowaniem przymusu ubezpieczeń społecznych, tworzący ułudę zabezpieczenia socjalnego i rujnujący płacących składki. Jan Olszewski deklarował też swoje poparcie dla ceł, odbierających Polakom możliwość dostępu do tanich i lepszej jakości dóbr i usług z importu. Akceptował monopol państwa w energetyce i przemyśle paliwowym. Jan Olszewski był zwolennikiem jednomandatowych okręgów wyborczych czyli jak pokazują wszelkie wybory w Polsce i Europie niedopuszczenia do ciał ustawodawczych reprezentantów środowisk prawicowych. W wywiadzie dla Reszczyńskiego Jan Olszewski deklarował, że był przeciwnikiem kary śmierci, głosił, że kary w Polsce są zbyt wysokie, postulował ponadto, by państwo narzucało programy nauczania (co zazwyczaj polega na laicyzacji szkolnictwa wbrew woli katolickich rodziców). Jan Olszewski sprzeciwiał się armii zawodowej, doceniał dziejową rolę feministek w polityce, popierał integrację Polski z Unią Europejską. Zdaniem Jana Olszewskiego „proces jednoczenia Europy jest nieuchronny".