Król Wielkiej Brytanii, Jerzy III rządził bardzo długo - aż 60 lat. To za jego czasów powstały Stany Zjednoczone, wybuchła Rewolucja Francuska, I Rzeczpospolita przestała istnieć, trwała rewolucja przemysłowa, a Napoleon toczył boje. Jednocześnie monarcha cierpiał na nawracające epizody choroby psychicznej, które ciągnęły się latami - wtedy zastępował go regent. A może to nie była choroba psychiczna, jak sugerują najnowsze badania? W czasie napadów problemów zdrowotnych król Jerzy zupełnie tracił kontakt z rzeczywistością. Problemów króla współcześni upatrują w kilku źródłach, a w szczególności w porfirii - chorobie, która oprócz często oddawanego krwiomoczu wiąże się z zaburzeniami psychicznymi. Teoria ta powstała na analizie włosów zmarłego władcy. Niedawno bowiem  w piwnicach londyńskiego muzeum odkryto kawałek papieru, w który zawiniętych było kilka kosmyków. Ta prowizoryczna koperta opatrzona była następującym opisem:"Włosy śp. Jego Wysokości Króla Jerzego III". Niejaki prof. Martin Warren zbadał znalezione włosy. Okazało się, że zawierały pokaźną ilość arszeniku!   Profesor Warren odnalazł ostatni element układanki w almanachu z XIX w., na który natrafił w Królewskim Towarzystwie Farmaceutycznym. Jak się okazało, antymon, nawet w wersji oczyszczonej, zawiera znaczące ilości arszeniku. Zatem ataki porfirii pojawiły się u króla po wieloletnim kumulowaniu się w jego organizmie arszeniku. Zawarty w lekarstwie, które miało powstrzymywać ataki, wywoływał ich coraz więcej, a na późniejszym etapie powodowało również, że były one coraz dłuższe oraz poważniejsze. Z dokumentacji medycznej króla wynikało również, że król kilka razy dziennie przyjmował popularny podówczas medykament o nazwie "James' powders", które robiony był z antymonu. Inna jednak teoria - bazująca na analizie listów króla - dopuszcza wersję, że Jerzy III cierpiał na schizofrenię lub chorobę afektywną dwubiegunową. Naukowcy zwrócili uwagę na zupełnie inny styl pisania w późniejszych latach życia króla, uboższe słownictwo oraz zaprzestanie używania przysłówków. Jeszcze inni uważają, że króla  załamał się po utracie kolonii w Ameryce Północnej. Ponieważ od roku 1811 choroba już nie opuszczała, regentem został jego syn, również Jerzy. Sędziwy i schorowany monarcha zmarł w styczniu 1820 roku. Choć to za jego rządów kolonie się odłączyły, w pamięci brytyjskich poddanych przetrwał jako inteligentny oraz dobry (do czasu) władca.