Polityk obozu narodowego, dyplomata, w czasie II wojny światowej działał w konspiracji przeciwko obu okupantom. Od 1945 r. kierował wywiadem Komendy Głównej NZW, przewodził też Komitetowi Porozumiewawczemu Organizacji Polski Podziemnej. Aresztowany w 1947 r. przez bezpiekę, rok później został stracony w więzieniu mokotowskim. Włodzimierz Marszewski urodził się 19 stycznia 1891 r. w Warszawie w rodzinie ziemiańskiej. Uczęszczał do szkół prywatnych, maturę zdał w 1909 r. Do 1912 r. studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Lipsku, po jej ukończeniu pracował zarobkowo w Paryżu jako urzędnik bankowy. Podczas I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej służył w oddziale zwiadowców konnych. Za odwagę na polu walki był odznaczony Krzyżem św. Jerzego. Po rozpoczęciu rewolucji bolszewickiej w 1917 r. przedostał się do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Podczas pobytu w Paryżu nawiązał kontakty z Komitetem Narodowym Polskim. Uczestniczył w misji dyplomatycznej do USA, której celem była akcja werbunkowa do wojska polskiego we Francji. Po powrocie dostał awans do stopnia kapitana i objął funkcję szefa sekcji wywiadu Sztabu Armii Polskiej we Francji. Po odzyskaniu niepodległości pracował w dyplomacji. W 1919 r. mianowano go drugim attaché wojskowym przy waszyngtońskiej ambasadzie. W tym samym roku zwolnił się ze stanowiska i wrócił do Polski, by wziąć udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych został przeniesiony do rezerwy w stopniu kapitana. W latach 1922-1929 był zatrudniony w Stowarzyszeniu Kupców Polskich oraz wydziale prasowym Rady Naczelnej Organizacji Ziemiańskich. Jednocześnie zaangażował się w działalność społeczną i polityczną. Był czołowym działaczem Związków Zawodowych „Praca Polska”, które były ideowo powiązane z endecją. W latach 1926–1930 wydawał tygodnik „Głos Pracy” będący organem prasowym związków. Należał również do Obozu Wielkiej Polski oraz Stronnictwa Narodowego, z którego ramienia utrzymywał kontakty ze środowiskiem gen. Sikorskiego oraz działaczami ONR. Tuż przed wybuchem II wojny światowej Marszewski został zmobilizowany do polskiej armii. Ze względu na znajomość języków obcych przydzielono go do Biura Cenzury Naczelnego Dowództwa. Wraz z cofającym się frontem ewakuował się przez Rumunię do Francji. Powrócił do Polski w listopadzie 1939 r. w roli emisariusza Naczelnego Wodza. W konspiracji zaangażował się początkowo w organizacji „Uprawa”, której zadaniem było zapewnianie środków materialnych dla ZWZ-AK. Współuczestniczył w pewnym stopniu przy tworzeniu militarnego skrzydła Stronnictwa Narodowego, późniejszej Narodowej Organizacji Wojskowej. Od lipca 1944 r. sprawował funkcję szefa II Wydziału Komendy Głównej NSZ-AK odpowiadającego za wywiad i kontrwywiad. Podczas Powstania Warszawskiego znalazł się w Warszawie na Ochocie, w sierpniu 1944 r. w ramach usuwania ludności cywilnej został zesłany do obozu w Pruszkowie, ale zdołał zbiec z transportu. W listopadzie 1944 r. wszedł w skład komisji wojskowej przygotowującej powstanie Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Po powołaniu Komendy Głównej NZW w początkach 1945 r. objął w niej kierownictwo wydziału wywiadowczego. Od jesieni 1945 r. był szefem odtwarzanej Delegatury Rządu. Jednocześnie kierował Wydziałem Politycznym Zarządu Głównego SN. Od listopada 1945 r. do marca 1946 r. pełnił obowiązki Komendanta Głównego NZW. Opowiadając się za współpracą różnych środowisk konspiracyjnych w warunkach okupacji sowieckiej, współuczestniczył w utworzeniu Komitetu Porozumiewawczego Organizacji Demokratycznych Polski Podziemnej. Był autorem słynnego memoriału skierowanego do Rady Bezpieczeństwa ONZ dotyczącego sytuacji Polski pod okupacją sowiecką. Utrzymywał również kontakty z wysokimi dostojnikami kościelnymi, m.in. prymasem Polski kardynałem Augustem Hlondem, licząc na włączenie środowisk katolickich do pracy Komitetu. 7 stycznia 1947 r. Włodzimierz Marszewski został aresztowany przez warszawski UB. Po brutalnym śledztwie w grudniu 1947 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na karę śmierci. Został stracony 10 marca 1948 r. w więzieniu mokotowskim. Upamiętniający go symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze „Na Łączce”. Źródło: nsz.com.pl