Współczesne kino nie ucieka o tragedii rozgrywających się w świecie współczesnym, w tym i od tragedii narodu palestyńskiego eksterminowanego przez Żydów. Na ekranach polskich kin wyświetlane są dwa filmy ukazujące polskiemu widzowi realia żydowskiej okupacji – jeden nakręcony przez Palestyńczyków a drugi w Izraelu.

 

Osią palestyńskiego dramatu Omar jest miłość tytułowego bohatera go palestyńskiej dziewczyny i walka z żydowskim okupantem.

 

Na drodze miłości, delikatnej, subtelnej, ograniczonej do niewinnych pocałunków i spojrzeń, na drodze młodych Palestyńczyków stoi kilkunastometrowy mur, a wokół niego ukryci w wieżach obserwacyjnych żydowscy snajperzy czekający tylko by posłać niosące śmierć kule. Mur oddziela jedne palestyńskie osiedla od innych, rozdziela młodego ciężko pracującego w piekarni Palestyńczyka od Palestynki w której jest zakochany.

 

Palestyńczyk jest członkiem organizacji niepodległościowej. Po jednej z akcji wymierzonej przeciw okupantom, podczas której zastrzelony zostaje okupant, chłopaka zatrzymuje żydowska bezpieka. W żydowskiej katowni, izraelscy oprawcy torturują chłopaka i starają się go namówić do kolaboracji. Chłopak zawieszony za skute na placach ręce, nagi, jest torturowany przez izraelskiego oprawce – żydowski ubek bije go deską po twarzy i przypala mu zapalniczką narządy płciowe. Skatowany leżąc w ciemnym pełnym robactwa bunkrze słyszy jęki innych torturowanych Palestyńczyków.

 

Po zwolnieniu i kolejnym zatrzymaniu zakończonym torturami żydowski ubek wymusza na chłopaku kolaboracje. Palestyńczyk postanawia poświęcić swe życie dla honoru i ojczyny, i przeciwstawić się żydowskim oprawcom.

 

 

Drugim obrazem przybliżającym cierpienia Palestyńczyków jest izraelsko-francuski film o okupacji Palestyny przez izraelska armie. Akcja „Rock The Casbah” rozgrywa się w 1989 roku po pierwszej intifadzie.

 

Młodzi i radośni, niczym ss-mani w 1939, izraelscy żołnierze zostają wysłani do Gazy by terroryzować okupowanych cywilów. Z okupantami, niczym młodzi Powstańcy Warszawscy, walczą palestyńskie dzieci i młodzież. Przeciw karabinom żydowskich okupantów, palestyńscy młodzi powstańcy mają kamienie i butelki z benzynom. Izraelskim żołnierzom przeciwstawiają się też palestyńskie kobiety, okrutnie bite przez żydowskich sadystów.

 

Punktem kulminacyjnym filmu jest zabicie przez palestyńskie dzieciaki jednego z żydowskich żołdaków. Spektakularna akcja przeprowadzona jest za pomocą pralki zrzuconej z dachu.

 

Żołnierze izraelscy przedstawieni są przez reżysera niczym Niemcy w filmie „Nasze matki, nasi ojcowie” jako ofiary bezsensownej okupacji, ludzie wbrew sobie wtłoczeni w system który robi z nich rasistów i oprawców.

 

Gaza okupowana przez Żydów, na tle kwitnącego Izraela, w wyniku syjonistycznej okupacji jest biedna i zniszczona. Palestyńczycy uwięzieni są w niej niczym zwierzęta w klatkach. Palestyńscy cywile są nieustannymi ofiarami pogardy i nienawiści ze strony żydowskich żołdaków. Sadystycznym okupantom przeciwstawia się palestyńska młodzież i dzieci. Okupant nieustannie terroryzuje Palestyńczyków. Codziennością są nocne aresztowania, przemoc wobec aresztowanych, mordowanie Palestyńczyków przez Żydów.

 

 

 

Jab Bodakowski

 

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.