Podczas II wojny światowej działał w konspiracji w szeregach Narodowej Organizacji Wojskowej i Armii Krajowej. Za walkę z niemieckim okupantem PRL-owskie władze „nagrodziły” go więzieniem oraz odebrały dom. Bronisław Banasik urodził się 8 września 1894 r. w Będzinie na Górnym Śląsku. Ukończył szkołę podstawową, a następnie średnią szkołę handlową. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej. W 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, brał udział w wojnie z bolszewikami. W okresie międzywojennym pozostał w wojskowych strukturach, zajmując w nich różne stanowiska. Podczas kampanii wrześniowej walczył na Lubelszczyźnie. Po klęsce przedostał się do Warszawy, gdzie w listopadzie 1939 r. wstąpił do Narodowej Organizacji Wojskowej. Początkowo stał na czele wydziału uzbrojenia Komendy Głównej, a następnie, do lipca 1942 r. pełnił funkcję zastępcy szefa wydziału organizacyjnego. Po scaleniu NOW z Armią Krajową został szefem wydziału organizacyjnego KG NOW-AK. Podczas powstania warszawskiego jako oficer sztabowy odpowiadał za szkolenia organizacyjne. Od września 1944 r. pełnił obowiązki szefa sztabu 10 Dywizji Piechoty AK. Po kapitulacji powstania trafił do oflagu w niemieckim Murnau. Po wyzwoleniu, w październiku 1945 r. powrócił do Polski, gdzie kontynuował działalność konspiracyjną, tym razem w szeregach Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Początkowo jako inspektor, w lutym 1946 r. objął funkcję Komendanta Głównego NZW. Mimo licznych aresztowań, jakie wiosną 1946 r. przeprowadziła bezpieka wśród członków Komendy Głównej i komend okręgowych, udało mu się nie dopuścić do rozbicia organizacji. Także rok później, gdy w wyniku ogłoszonej przez komunistyczne władzy amnestii wielu członków NZW ujawniło się, podejmował próby utrzymania łączności organizacyjnej z pozostałymi strukturami i koordynowania ich działalności. Aresztowany przez UB w Warszawie w styczniu 1948 r. podczas śledztwa był poddawany torturom w celu wymuszenia zeznań. W listopadzie 1948 r. został skazany na trzykrotną karę śmierci zamienioną następnie na dożywotnie więzienie. Ostatecznie, dzięki amnestii, został zwolniony w 1957 r. Zamieszkał w Przemkowie na Dolnym Śląsku, gdyż komunistyczne władze skonfiskowały mu dom i zakazały mu powrotu do Warszawy. Po latach starań dzięki prośbom adresowanym do Rady Państwa PRL zarządzono w stosunku do niego zatarcie kary. Na początku lat 70., wraz ze sparaliżowaną żoną, podczas okupacji łączniczką AK, powrócił do swojego domu. Zmarł 29 marca 1978 r., został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim. Był odznaczony Orderem Virtuti Militari V Klasy oraz Krzyżem Walecznych. Źródła: Leszek Żebrowski: Banasik Stefan, Encyklopedia „białych plam”, T. II, Radom 2000