Ewa Kurek przypomina co naprawdę stało się w Jedwabnym

0
0
0
/

Jak przypomina Ewa Kurek w swojej najnowszej książce „ Jedwabne - Anatomia kłamstwa” sprawa Jedwabnego zaczęła się od książki Jana Tomasza Grossa „Sąsiedzi”. Książkę tę poprzedził film dokumentalny Agnieszki Arnold „Gdzie jest mój starszy syn Kain”. Ta, w opinii historyków, urągająca faktom książka była promowana przez władze i uniwersytety. Jej autor, nie mając żadnych dowodów, stwierdził, że w Jedwabnym Polacy zamordowali 1600 Żydów.         Jak przypomina Ewa Kurek, 22 września 1939 Jedwabne znalazło się pod sowiecką okupacją. Sowieci od pierwszych dni okupacji rozpoczęli prześladowanie Polaków, swoją administracje i aparat bezpieczeństwa budowali w oparciu o Żydów. Polacy powołują podziemie, w rejonie jedwabnego w działania polskiego podziemia zaangażowanych było 425 osób. Działający w rejonie Jedwabnego polski oddział partyzancki liczył 20 żołnierzy. W 1940 roku 20 polskich partyzantów zostało wymordowanych przez 500 sowieckich żołnierzy NKWD. Zdobyte archiwa partyzantów pozwoliły sowietom aresztować 250 Polaków, torturować, zesłać na wschód, i w czasie drogi do łagrów doprowadzić do ich śmierci. Na terenach okupacji sowieckiej, Rosja sowiecka, z Żydów (często bojowników żydowskich oddziałów zbrojnych powołanych samoczynnie przed pojawieniem się sowietów) i przywiezionych Rosjan, stworzyła sowiecki aparat terroru i administracji. Podczas gdy Żydzi byli nad reprezentowani w sowieckiej administracji i aparacie terroru, Polacy byli prześladowani. Miejsca wyrzucanych z pracy publicznej Polaków zajmowali Żydzi. Cześć została przez sowietów wymordowana od razu, część wymordowano deportując ich na wschód na Sybir i do Kazachstanu w czterech deportacjach. W procedurze deportowania Polaków brali udział uzbrojeni Żydzi w cywilnych ubraniach. Żydzi tropili i wydawali Polaków sowietom. Większość Żydów poparła sowiecką okupacje, zaangażowała się w tworzenie komunistycznego aparatu terroru i administracji, w tym i w prześladowanie Polaków. W 1939 roku żydowskie oddziały zbrojne rozpoczęły ataki na Polaków, w tym i na Wojsko Polskie, zanim pojawiły się pierwsze sowieckie oddziały. „Żydzi podejmowali akty rewolucyjne przeciwko państwu polskiemu, zajmując miejscowości, tworząc komitety rewolucyjne, aresztując i rozbrajając przedstawicieli polskiej władzy państwowej”. O powszechnej kolaboracji Żydów z sowietami mówią liczne świadectwa mieszkańców Jedwabnego. Żydzi w Jedwabnym kolaborowali z sowieckim okupantem, brali udział w deportacjach Polaków, wchodzili w skład sowieckiej milicji, odpowiadali za torturowanie Polaków, brali czynny udział w deportowaniu Polaków, demonstracyjnie popierali sowietów. Wbrew twierdzeniom obrońców Żydów, że Żydzi chronili się u sowietów przed nazizmem, przed atakiem Niemiec na sowiecką Rosję, sowieci byli sojusznikami niemieckich nazistów. 23 czerwca Jedwabne zostaje zajęte przez Niemców. 10 lipca, czyli po kilkunastu dniach niemieckiej okupacji, Niemcy otoczyli Jedwabne i wymordowali część Żydów z miasteczka. Nie wszystkich, bo część trafia do nowo utworzonego getta w Jedwabnym. Pozostali przy życiu Żydzi z getta w Jedwabnym w listopadzie 1941 trafili do getta w Łomży, a potem do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Treblince, gdzie zostali przez Niemców zamordowani. W 2000 roku ukazała się książka Jana Tomasza Grossa „Sąsiedzi” rzekomo traktująca o mordzie w Jedwabnym. Jej autor wbrew faktom twierdził, że za mord w Jedwabnym odpowiadają Polacy. Swoją nieprawdziwą teorie oparł na zeznaniach Szmula Wasersztajna (którego opowieści były też podstawą donosu Żydowskiego Instytutu Historycznego do prokuratury, który stał się podstawą zatrzymania w Jedwabnym 15 Polaków). Co ważne swoją relacje Wasersztajn złożył w jidysz i według dopisku na polskim tekście, polskojęzyczny tekst relacji to dowolne tłumaczenie. Oryginał w jidysz nie jest znany, i można podejrzewać, że różni się od tłumaczenia, które bezpieka potrzebowała do szkalowania Polaków by uzasadnić komunistyczną okupacje Polski. Dodatkowo większość Żydów z II RP nie znała języka polskiego, ci co ''znali'' niemiłosierni go kaleczyli tak, że trudno było takiego ''po polsku'' mówiącego Żyda z ziem polskich zrozumieć, więc tłumacz Wasersztajna mógł popuścić wodze fantazji, bo zasymilowani Żydzi (tacy jak ci którzy angażowali się w ruch komunistyczny) często nie znali jidysz, a nie zasymilowani Żydzi nie znali polskiego. Według Szmula Wasersztajna po wejściu Niemców do Jedwabnego, Polacy 25 czerwca 1941 roku, rzekomo rozpoczęli mordowanie Żydów. Mordy były rzekomo zorganizowane, Polacy mieli rzekomo zarzynać Żydów nożami i profanować ich zwłoki. Żydówki miały same topić swoje dzieci i siebie by uniknąć sadystycznej śmierci z rąk Polaków. Ci Polacy którzy nie mordowali Żydów mieli być rzekomo rozbawieni mordami dokonywanymi przez swoich rodaków. Polacy mieli zmusić też część Żydów do zburzenia pomnika Lenina, potem Żydów torturować i zabić, i ich zwłoki pochować razem z resztkami pomnika. W finale Polacy mieli rzekomo spalić większość Żydów w stodole, spalenie Żydów w stodole miało być uprzednio zaplanowane. Złapane żydowskie dzieci, Polacy mieli rzekomo wiązać w snopki i żywce wrzucać do płonącej stodoły. By zagłuszyć jęki palonych żywcem Żydów, Polacy mieli rzekomo grac skoczną muzykę. Szmul Wasersztajn twierdził też, że podczas spotkania Polaków z Niemcami, Niemcy usiłowali bezskutecznie przekonać Polaków by ci nie mordowali Żydów. Z ciał pomordowanych Polacy mieli rzekomo wyrywać złote zęby. Relacja Wasersztajna jest wątpliwa był on w 1941 młodym żydowskim chłopakiem, i nikt by go nie dopuszczał do rzekomej rozmowy Polaków i Niemców o zabijaniu Niemców. Grossa krytykowali też tacy historycy jak, cytowany przez Ewe Kurek, Piotr Gontarczyk. Zdaniem Piotra Gontarczyka „Gross uważa, że holocaust był w historii wydarzeniem tak wyjątkowym, że wymaga od nas zupełnie nowych metod badania historii”. Gross nakazuje afirmacje, i odrzucenie krytycznego podejścia, wobec źródeł żydowskich. „Oznacza to de facto etnicznych kryteriów klasyfikacji źródeł i ich etniczne uprzywilejowanie”. Jest to sprzeczne z historycznym rzemiosłem, należy wszystkie rodzaje źródeł historycznych traktować z jednakowym dystansem. Gross odrzuca rzetelne badania naukowe i postuluje metody znane z sowieckiej historiografii, która nakazywała na wiarę przyjmowanie słów partii (Gross nakazuje na wiarę przyjmowanie żydowskich relacji). Rzetelne badania historyczne wymagają rzetelnego badania źródeł historycznych. Gross w swoich badaniach korzysta tylko z tych źródeł które zgodne są z jego pierwotną tezą a przemilcza źródła sprzeczne z jego założeniami. Opisując swoją prace Gross pokazuje jak nie należy prowadzić badań historycznych – wiele świadectw dotyczących Jedwabnego zaprzecza tezom Grossa. Gross opiera się na relacjach osób, które były w innych miejscowościach (jak Łukomski), których nie było w Jedwabnym (jak Eliasz Grabowski), które od lat przed II wojną światową znajdowały się w Ameryce Południowej (jak Całka Migdał). Według informacji zawartych w pracy Ewy Kurek, Jan Tomasz Gross w swojej książce stwierdził, że (w rzeczywistości mieszkający od 1938 roku w Ameryce Południowej) Całka Migdał (który w 1947 w liście do ministra sprawiedliwości okupowanej przez komunistów Polski z Ameryki Południowej) pisała, że był świadkiem jak proboszcz z Jedwabnego rzekomo miał przyjąć haracz by powstrzymać pogrom, i, że rzekome polskie władze Jedwabnego rzekomo zawarły układ o współpracy z Niemcami. W swej pracy Ewa Kurek zwraca uwagę, że świadkowie opisywanej przez Grossa rzekomej umowy Polaków z gestapo nie mogli być świadkami, Gross oskarża o udział w pogromie osoby uniewinnione przez komunistyczny sąd. Gross pisze o 95 uczestnikach pogromu, podczas gdy sądzono w 1949 roku w Łomży 21 osób, z których, 9 uniewinniono, 11 skazano na kary od 8 do 15 lat, a tylko jedną osobę na karę śmierci. Według Ewy Kurek liczba 1600 Żydów zamordowanych w Jedwabnym została wzięta z sufitu. Nie wiadomo na jakiej podstawie w 1962 roku komunistyczny ZBOWiD umieścił taką liczbę na pomniku w Jedwabnym. Nie wiadomo na jakiej podstawie w 1967 roku Okręgowa Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich stwierdziła, że Niemcy zamordowali w Jedwabnym 900 osób. W PRL nie przeprowadzono niezbędnej ekshumacji. Nie wiadomo na jakiej podstawie IPN w 2002 roku stwierdził, że w Jedwabnym zabito 350 Żydów. Wiadomo, że w stodole nie mogło się zmieścić 1600 Żydów („stodoła w Jedwabnym miała 19 metrów długości i 7 metrów szerokości, zaś znajdująca się w stodole mogiła, w której pochowano szczątki spalonych ludzi, ma wymiary 7,5 x 2,5 m (...), gdyby zabito 1600 osób to na 1 metr stodoły musiało by się znajdować 12 osób”), a tylu Żydów nie było w Jedwabnym w czasie pogromu.

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną