Benedykt XVI rozpatrywał miłość w porządku nadprzyrodzonym. W swojej pierwszej encyklice pt. „Deus caritas est” powrócił do greckiej terminologii, opowiadając się za ujęciem biblijnym i właściwym dla Ojców Kościoła. Pisał o agape, która jest miłością Bożą, miłością Boga do człowieka i ludzi do Boga, oraz do bliźnich ze względu na Boga¹.

Prezentując starożytną koncepcję miłości jako erosa zwrócił uwagę, że w nowożytności F. Nietzsche zarzucił chrześcijanom, że ją zniszczyli. Papież uznał, że to nieprawda, bo agape jedynie oczyściło i udoskonaliło tę miłość. W ten sposób Benedykt XVI wyraził tradycyjną naukę o miłości małżeńskiej jako erosie przekształconym przez agape.

Papież niewiele miejsca poświęcił przy tym miłości pojętej jako philia zauważając jedynie, że na niej opierała się relacja Chrystusa i Apostołów. W części drugiej tej encykliki Papież opisywał agape-caritas jako miłość do ubogich i potrzebujących, jako miłość społeczną, która jest w zasadzie miłosierdziem. Myśl tę kontynuował w encyklice „Caritas in veritate”. Nauka ta jest zgodna z tradycyjnym ujęciem.

W swojej teologii miłości Benedykt XVI kontynuował do pewnego stopnia myśl swojego poprzednika. Często prezentował miłość jako całkowity dar z siebie, który jest relacją osobową, która przemienia człowieka i prowadzi do komunii. Papież ten jednak rozpatrywał oddawanie siebie w perspektywie miłości agape-caritas. Oddawanie siebie oznaczało u niego w pierwszym rzędzie otwarcie się na drugiego i działanie całkowicie bezinteresowne, darmowe. Ostatecznie przejawia się ono ofiarowaniem swojego życia na podobieństwo Chrystusa i dla Chrystusa².

Opis Benedykta XVI był tradycyjnym ujęciem miłości z perspektywy nadprzyrodzonej wzbogaconym o pewne ujęcie personalistyczne. Papież ten znacznie mniej pisał o miłości małżeńskiej niż jego poprzednik. W swojej encyklice „Deus caritas est” pisząc o miłości kobiety i mężczyzny oparł się jednak mniej na nauczaniu Jana Pawła II, a bardziej na ujęciu właściwym dla Ojców Kościoła.