Kibicowanie swojej drużynie jest manifestacją patriotyzmu. Mecze także związane są z historią, wystarczy wspomnieć bardzo krótką wojnę futbolową. Jednak pewien szczególny mecz powinien zostać w pamięci Polaków dlatego, że rozegrał się  zaledwie kilka dni przed początkiem pasma zbrodni na obywatelach Polski. Mowa tu o meczu towarzyskim z Węgrami rozegranym na stadionie Wojska Polskiego w Warszawie. Meczu, który wkrótce nabrał wymiaru symbolicznego. Jeszcze przed rozpoczęciem gry trwały wielkie przygotowania. Do Polski został zaproszony Szkot Alex James, jeden z ojców sukcesu Polaków. James jeździł po Polsce obserwując nasze drużyny, doradzał selekcjonerowi, Józefowi Kałuży, zapoznawał Polaków z nowoczesnymi technikami gry. Gdy 27 sierpnia 1939 roku rozegrał się mecz, Polacy stanęli przed niełatwym zadaniem, w tym czasie bowiem Węgry nosiły tytuł wicemistrzów świata. A jednak wygraliśmy 4 do 2. Trzy gole dla Polaków strzelił Ernest Wilimowski, jeden Ewald Dytko. Węgrzy z kolei dali do wiwatu Polakom golami Gyuli Zsengellera oraz Sandora Adama. W ,,Przeglądzie Sportowym" wyrażano tylko ubolewanie, że na meczu nie był obecny Alex James, bowiem to właśnie jego strategię obrony zastosowali Polacy. Jednak nawet z artykułu o meczu przebija nastrój oczekiwania na wojnę, wspomniane jest fanatyczne oddanie Niemców wodzowi, ba!, podczas bankietu urządzonego po meczu pułkownik Glabisz zastanawiał się, czy ten mecz z Węgrami nie jest ostatnim przed wybuchem wojny. Te słowa okazały się prorocze, a do planowanego rewanżu Węgrów we wrześniu już nie doszło. Dzień przed rozegraniem meczu, również w Warszawie, zaprezentowano szerokiej publiczności transmisję telewizyjną. Dziś piłka nożna jest  "tematyczną" potęgą, dobitnie pokazują to trwające obecnie mistrzostwa. Każde zwycięstwo powoduje dumę narodową, każda klęska wstyd i złość na piłkarzy - tak jak w przypadku przegranej Polaków z Kolumbijczykami. Choć dzisiaj wszelkie mistrzostwa to dla Polaków powód do emocji, to ostatni przed wybuchem II wojny mecz szczególnie powinien być wspominany - jako sukces naszych sportowców i koniec pewnej epoki.