Mija 75. rocznica KRWAWEJ NIEDZIELI na Wołyniu

11 lipca 1943 r. miała miejsca kulminacja rzezi wołyńskiej – działające z zaskoczenia bandy UPA zaatakowały 99 wsi i osiedli polskich w powiatach horochowskim i włodzimierskim. Tylko w tym jednym dniu z rąk banderowców śmierć poniosło kilka tysięcy Polaków. Do grudnia 1942 r. następowały mordy na pojedynczych osobach i rodzinach polskich. Ofiarami byli głównie Polacy zatrudnieni w niemieckiej administracji rolnej i leśnej, a następnie ludność wiejska, głównie we wschodnich powiatach Wołynia. Za pierwszy masowy mord rzezi wołyńskiej IPN uznaje masakrę w dniu 9 lutego 1943 r. w polskiej kolonii Parośla Pierwsza, gdzie oddział UPA zamordował 173 Polaków. Fala napadów rozpoczęta na wschodzie Wołynia przesuwała się systematycznie w kierunku zachodnim. Eksterminacja ludności polskiej w maju i czerwcu 1943 r. rozszerzyła się na powiaty dubieński, łucki i zdołbunowski, a w lipcu 1943 r. objęła wszystkie, poza powiatem lubomelskim ziemie Wołynia. Najwięcej mordów dokonano latem 1943 r. O świcie 11 lipca 1943 r. oddziały UPA dokonały skoordynowanego ataku na 99 polskich miejscowości, głównie w powiatach horochowskim i włodzimierskim pod hasłem „śmierć Lachom”. Po otoczeniu wsi w celu uniemożliwienia mieszkańcom ucieczki dochodziło do rzezi i niszczenia dobytku. Ludność polska ginęła od kul, siekier, wideł, kos, pił, noży, młotów i innych narzędzi zbrodni. Po wymordowaniu mieszkańców wsie były palone, by uniemożliwić ponowne osiedlenie. Rzeź rozpoczęła się około godz. 3 rano od polskiej wsi Gurów w powiecie włodzimierskim, obejmując swoim zasięgiem kilkanaście pobliskich wsi i kolonii. Na 480 Polaków ocalało tylko 70 osób; w kolonii Orzeszyn na ogólną liczbę 340 mieszkańców zginęło 270 Polaków, w Stasinie – 105. We wsi Sądowa spośród 600 Polaków tylko 20 udało się ujść z życiem. W Dominopolu zginęło co najmniej 220 Polaków, w kolonii Wygranka około 150, w kolonii Gucin 140. Tego samego dnia rano 20-osobowa grupa napastników weszła w czasie mszy św. do kościoła w Porycku, gdzie w ciągu trzydziestu minut zabito ok. 100 ludzi, wśród których były dzieci, kobiety i starcy. Bandyci wymordowali wówczas około 200 Polaków. Podobne ataki na kościoły przeprowadzano w innych miejscowościach, m.in. w Chrynowie, gdzie zginęło w sumie około 150 osób, oraz w Kisielnie, gdzie zamordowano około 90 Polaków uczestniczących we mszy świętej. W kolonii Zagaje w powiecie horochowskim na 350 Polaków uratowało się tylko kilkunastu. W Zamliczach położonych w tym samym powiecie z rąk banderowców straciło życie 118 Polaków. Mordów dokonywano z wielkim okrucieństwem, często poprzedzając je wymyślnymi torturami, następnie wsie i osady grabiono i palono. Po dokonanych masakrach do wsi na furmankach wjeżdżali chłopi z sąsiednich wsi ukraińskich, zabierając mienie pozostałe po zamordowanych Polakach. Rzeź kontynuowano w kolejnych dniach. 12 lipca w Majdańskiej Hucie w powiecie zdołbunowskim upowcy zamordowali ponad 180 osób, paląc większość z nich w stodole. Tego samego dnia w Marii Woli w powiecie włodzimierskim w rąk ukraińskich bandytów zginęło 227 lub 228 osób – Polaków oraz członków rodzin polsko-ukraińskich, w Rudni w powiecie horochowskim – 140, a w Złoczówce w powiecie dubieńskim – 38. Jedną z najbardziej krwawych zbrodni w tym czasie była rzeź Polaków w Kołodnie w powiecie krzemienieckim. 14 lipca do wsi wjechało 300 upowców, którzy podzielili się na małe grupy i rozeszli po zagrodach. Domostwa zamieszkane przez Polaków wskazywali im miejscowi Ukraińcy. Po wejściu do domów bandyci mordowali ich przy pomocy siekier lub broni palnej. Rzeź trwała około 3 godzin, według niektórych źródeł zamordowano nawet do 500 osób, w tym wiele dzieci. Główna akcja ludobójcza na Wołyniu trwała do 16 lipca 1943 r. Tego dnia banderowcy zaatakowali wieś Kupowalce w powiecie horochowskim. Napastnicy uzbrojeni w broń palną oraz noże, siekiery, szable i inną broń białą dokonali rzezi na 150 Polakach. W całym lipcu 1943 r. celem napadów stało się co najmniej 530 polskich wsi i osad. Wymordowano wówczas siedemnaście tysięcy Polaków, co stanowiło kulminację czystki etnicznej na Wołyniu. W kolejnych miesiącach kontynuowano antypolską akcję w miejscowościach, które z różnych przyczyn ludobójstwo ominęło. Źródła: Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000 Władysław Filar, Wołyń 1939-1944, Toruń 2003 Grzegorz Motyka, Ukraińska partyzantka 1942-1960, Warszawa 2006 Na zdjęciu: Pomordowane bagnetami przez banderowców z UPA polskie dzieci w Katarzynówce, powiat Łuck na Wołyniu, w nocy z 8/9 maja 1943 r.