Takie biogramy jak ten są rzadko publikowane, a antynazistowska działalność członków Obozu Narodowego-Radykalnego, znienawidzonego zarówno przez PRL, jak i III RP, jest dziś przemilczana. Swoją postawą Zenon Narojek wypełnił hasło: „Życie i śmierć dla Narodu”. Dziś mija 75 lat od jego śmierci. Zenon Narojek urodził się 22 grudnia 1920 r. w Warszawie w rodzinie przedsiębiorcy budowlanego. Po ukończeniu jednego ze stołecznych gimnazjów w 1938 r., przez pewien czas pracował jak robotnik, następnie rozpoczął naukę w Szkole Morskiej w Gdyni. Tam po raz pierwszy zetknął się z ruchem narodowym, wstępując w szeregi Obozu Narodowo-Radykalnego. Podczas okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie, wiosną 1940 r. został zaprzysiężony do Związku Jaszczurczego. Początkowo wchodził w skład tzw. Grupy Pomorskiej skupiającej wysiedleńców i uciekinierów z Pomorza. Od maja do listopada 1941 r. pracował w drukarni tajnej gazetki „Szaniec”. W grudniu 1941 r. został skierowany do pracy w wywiadzie, gdzie pełnił funkcję łącznika między Wybrzeżem Gdańskim a Warszawą, posługując się fałszywymi dokumentami na nazwisko „Zenon Nawrocki”. Informacje przez niego zbierane dotyczyły floty wojennej i handlowej, m.in. pancernika „Tirpitz”, a także sytuacji w stoczniach Wybrzeża Gdańskiego. Meldunki dotyczyły też strat niemieckiej marynarki wojennej oraz spraw związanych z lotnictwem. Zenon Narojek został aresztowany w kwietniu 1942 r. w Warszawie, następnie został przewieziony do więzienia Alte Moabit w Berlinie. Pierwsza rozprawa przeciwko niemu odbyła się przed Sądem Wojennym Rzeszy w październiku 1942 r., dwa miesiące później zapadł jedyny możliwy wyrok - kara śmierci. 20 lipca 1943 r. Zenon Narojek został zgilotynowany w więzieniu w Magdeburgu. W chwili śmierci miał niespełna 23 lata.