W nocy z 20 na 21 lipca 1943 r. niemieccy oprawcy dokonali pacyfikacji wsi Radwanowice pod Krakowem, mordując w jej trakcie 30 osób. Zbrodnia była odwetem za współpracę części mieszkańców z polskim ruchem oporu. Od października 1939 r. Radwanowice należały do gminy Kressendorf w Landkreis Krakau, dystryktu krakowskiego w Generalnym Gubernatorstwie. Z początkiem 1943 r. wieś liczyła ok. 750 mieszkańców. Podczas niemieckiej okupacji część mieszkańców wioski współpracowała z ruchem oporu. Na tamtejszych terenach działała partyzantka Narodowej Organizacji Wojskowej oraz Batalionów Chłopskich. W dniu pacyfikacji gestapo miało przygotowaną listę kilkunastu nazwisk osób podejrzanych o działalność konspiracyjną. W nocy z 20 na 21 lipca 1943 r. Radwanowice zostały otoczone ze wszystkim stron przez liczne oddziały SS, żandarmerii i Wermachtu. Akcją dowodził Otto Zeiss, komendant policji niemieckiej z pobliskiego Zabierzowa, który pojawił się na miejscu wraz z grupą gestapowców. Prowadzili oni aresztowanego wcześniej właściciela warsztatu cholewkarskiego, którego zmuszono do wskazania ludzi na przygotowanej liście. W ten sposób zebrano ok. 20 osób przeznaczonych do przesłuchania. W przypadku nieobecności w domu zabierano innego członka rodziny, a nieraz i całą rodzinę. Podczas śledztwa zatrzymanych torturowano, wieszając na łańcuchach i bijąc do utraty przytomności. Na śmierć przez rozstrzelanie skazano 30 osób - 3 kobiety i 27 mężczyzn. Ciała pomordowanych wrzucono do przygotowanego wcześniej dołu, z którego mieszkańcy łopatami i kilofami musieli wybrać 2 tony wapna gaszonego. Wiosną 1945 r., mieszkańcy Radwanowic dokonali ekshumacji ofiar pacyfikacji. W trakcie uroczystego pogrzebu pochowano je we wspólnym grobie na cmentarzu w Rudawie. W lipcu 1945 r., w drugą rocznicę egzekucji, mieszkańcy wsi ogrodzili miejsce stracenia i postawili krzyż, a dwa lata później nastąpiło odsłonięcie pomnika ze wmurowaną tablicą z nazwiskami ofiar. Za udział w działaniach wojennych wieś Radwanowice została odznaczona Krzyżem Walecznych. Źródło: Andrzej Zwoliński, „Z herbem Radwan. Z dziejów podkrakowskiej wsi Radwanowice”, Kraków 1990