Zabito 100 osób. Rocznica obrony wołyńskiej Antonówki

30 lipca 1943 r., w kilku miejscowościach gminy Antonówka na Wołyniu, doszło do walk między upowcami a broniącymi się oddziałami polskiej samoobrony. Wsie zostały spalone, ale skuteczna postawa polskich obrońców ocaliła większość polskiej ludności cywilnej przed rzezią. Wieś Antonówka, znajdująca się dziś w granicach Ukrainy, w czasach II RP była siedzibą gminy w powiecie sarneńskim województwa wołyńskiego. W 1943 r., po doniesieniach o rzezi UPA w pobliskiej Parośli I, powstał tam ośrodek polskiej samoobrony, podlegający organizacyjnie samodzielnemu Obwodowi ZWZ-AK Sarny. Do ośrodka należały też leżące w pobliżu kolonie: Parośla II, Perespa, Sunia, Terebunia i Wydymer. Większość członków samoobrony była uzbrojona w broń białą, głównie kosy i widły, brakowało broni palnej. Ze względów bezpieczeństwa mieszkańcy kolonii nocowali poza domostwami - w szkołach, domach ludowych, a także w lasach. Na wypadek ataku na polach czekały już przygotowane schrony i ziemianki. W lipcu 1943 r. do miejscowości skupionych w ośrodku samoobrony w Antonówce napływały rzesze polskich uchodźców z miejscowości atakowanych przez UPA. Większość z nich była wywożona na roboty przymusowe do III Rzeszy, część kierowała się do większych miejscowości, jeszcze inni zasilali oddziały lokalnej samoobrony. Do skoncentrowanego ataku doszło 30 lipca 1943 r., gdy banderowcy weszli jednocześnie do kilku kolonii. W każdej z nich napastnicy napotykali na zacięty opór samoobrony. Polacy z zaatakowanych miejscowości uciekali do Antonówki, gdzie we wcześniej przygotowanych bunkrach mogli znaleźć schronienie. Przybyli tu upowcy nie podjęli walki, skupiając się jedynie na niszczeniu wsi. Według szacunków historyków, 30 lipca 1943 r., w miejscowościach gminy Antonówka zginęło łącznie około 100 osób. Liczba ta byłaby o wiele większa, gdyby nie dobrze zorganizowana na tym terenie samoobrona. Ocaleli z rzezi pozostali jednak bez dobytku i dachu nad głową. Większość z nich zmuszona była wyjechać na roboty przymusowe w III Rzeszy. Źródło: Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945”, Warszawa 2000