We Francji tzw. afera Benalla trwa na całego już od dwóch tygodni.

Każdego dnia grzeją temat wszystkie media, telewizja, radio i sieci społecznościowe na temat roli syna marokańskich emigrantów Benalla w najbliższym otoczeniu prezydenta Emmanuela Marona, jego wpływach w Pałacu Elizejskim a także naciskach na organy podległe ministerstwu spraw wewnętrznych, do których uprawnień wtrącać się nie miał praw. Podteksty spekulacji są różne: od obyczajowych po polityczne. Nie jest wykluczone, że oba obszary się przenikają.

Sprowokowany przez internetowe pogłoski na temat seksualnych relacji z podwładnym, prezydent Francji publicznie zaprzeczył, że wszędobylski i nie opuszczający prezydenta zarówno w trakcie wykonywania przez niego wielu służbowych obowiązków, jak i prywatnych, był jego amantem. Ale masonem był na pewno, członkiem jednej z francuskich lóż, podejmując pracę w Pałacu Elizejskim zawiesił członkostwo. Masoni z resztą poparli kandydaturę Macrona na prezydenta.

Jednak, mimo że potoczne mówi się, iż Benalla był gorylem Macrona, oficjalnie według nazwy służbowego stanowiska, jakie zajmował i wizytówki był wiceszefem jego Gabinetu w Pałacu Elizejskim, zajmującym na swoje biuro jedno z pałacowych pomieszczeń. Jak na ochroniarza, zadziwia jego „ministerialne” wynagrodzenie 10 000 euro, luksusowa służbowa limuzyna z „kogutem”, umożliwiającym przebijanie się błyskawiczne po ulicach zakorkowanego miasta, wreszcie - apartament w paryskim pałacyku na nabrzeżu Quan Branly, w pobliżu miejsca, w którym prezydent Mitterrand mieszkał kiedyś z kochanką i nieślubną córką na koszt państwa, różne przywileje, w tym bardzo szczególna karta wejścia do Zgromadzenia Narodowego, ranga porucznika żandarmerii w rezerwie krajowej w wieku 26 lat, itp

Sytuacja nie jest transparentna. Nie wiadomo czy Benalla był rzeczywiście osobistym ochroniarzem Macrona - policja, której zadaniem jest ochrona prezydenta temu zaprzecza - czy doradcą do spraw bezpieczeństwa, bo ślady na które trafili dziennikarze śledczy wskazują na fakt, iż Macron nie ufając policji, budował sobie po cichu struktury równoległe, coś w rodzaju amerykańskiego Secret Servis.

A zadaniem Benalli było stworzenie francuskiego odpowiednika amerykańskiej tajnej służby integrującej zarówno funkcję ochronną prezydenta, jak i walkę z terroryzmem

Minister Spraw Wewnętrznych stwierdził, że nic nie wie o tej sprawie i jest przekonany, że przeprojektowanie służb bezpieczeństwa w Elysee nie miało na celu ucieczki od tradycyjnych hierarchii.  I tak naprawdę o to toczy teraz się bójka w parlamencie, bo nawet przywódca lewicy Melenchon przyrównał „ten skandal” do afery Watergate.

Z tego powodu pytania parlamentarzystów z komisji śledczej, która została powołana do zbadania tej dziwnej sytuacji, służą wyjaśnieniu, czy działalność Alexandre Benalla była częścią operacyjnych działań równoległych samej policji (tworzenia policji w policji), czy tylko wynikiem poleceń prezydenta Macrona. Dochodzenie podjęte przez opozycję, blokowane przez większość parlamentarną tworzoną przez członków partii Macrona La Republic En Marche! nie jest widzimisię ,ani słodką zemstą przegranych w wyborach polityków.

Po prostu we francuskim systemie konstytucyjnym prezydent Republiki nie ma władzy nad administracjami, które pozostają pod wyłączną kontrolą rządu. Jego bezpieczeństwo zapewniają urzędnicy cywilni i wojskowi. Gdyby prezydent posiadał służbę bezpieczeństwa działającą na podstawie wydawanych przez siebie rozkazów, nie mógłby być kontrolowany, ponieważ skorzystałby z "nieodpowiedzialności" przyznanej prezydentowi na czas wykonywania przez siebie mandatu.

Dociekanie w kwestii relacji obu mężczyzn nie było bezpodstawne, bo chodziło o głowę państwa i możliwe uwikłania, bo choć praktycznie było to nieznane opinii publicznej, szybko okazało się, że Benalla, przez ostatnie 18 miesięcy, stał się kluczową postacią w życiu publicznym i prywatnym żonatego prezydenta. I rósł. Pozwalał sobie nawet na ostre krytyczne uwagi pod adresem aparatu MSW i wydawanie rozkazów, co było niebywałym nadużyciem kompetencji i publicznym upokarzaniem policjantów.

Do czasu, aż „ktoś” go załatwił. Dziennik „Le Monde” opublikował w lipcu nakręcone komórką nagranie video, pokazujące jak Bennala ubrany w hełm, z policyjną opaską na ramieniu, wyposażony w policyjny radiotelefon, brutalnie rozprawia się z uczestnikiem 1. majowej manifestacji, wywlekając spokojnie idącego młodego człowieka i młodą kobietę z szeregu. Tłucze mężczyznę pięściami, rzuca na ziemię i się nad nim znęca. Dzieje się to przy braku reakcji policji, w dodatku towarzyszy mu inny mężczyzna z gabinetu bezpieczeństwa prezydenta, który podobne jak Benalla udał się na manifestację w roli „obserwatora”.

Dla asekuracji, by nie narażać swoim zachowaniem prestiżu prezydenta, Benalla nie uczestniczył w manifestacji służbowo, tylko po godzinach pracy poszedł się „przyglądać”. Jak tłumaczył tłukł manifestanta jako dobry obywatel, który chciał pomóc z trudem dającej sobie radę policji.

Nagranie dokumentujące brutalność Bennalli znalazło się w prefekturze policji, skąd zostało wykradzione…przez policjantów działających w imieniu Alexandre Benalla. Dzięki temu znalazło się w Pałacu Elizejskim, gdzie wielu współpracowników mogło je zobaczyć.

Pałac prezydencki zawiadomił szefa MSW, ale była cisza. Zachowanie ministra Gérarda Collomba w obliczu kryzysu jest krytykowane przez część policyjnej hierarchii. W ramach kary Macron nie zwolnił natychmiast Bennali, tylko na dwa tygodnie zawiesił go w obowiązkach służbowych, wypłacając pensję za cały miesiąc. Wydawało się, że sprawę udało się zamieść pod dywan, jednak po ponad dwóch i pół miesiącach, 18 lipca nagranie opublikował „Le Monde’, bo ktoś „umyślny” podrzucił video incydentu. Ktoś, komu zależało na dyskredytacji Marcona, odczekał fetowanie zwycięstwa Francji na mundialu w Rosji i w odpowiednim czasie ładunek odpalił.

Przyciśnięty do muru Macron zwolnił Benallę i wziął na siebie odpowiedzialność, uruchamiając jednocześnie medialną machinę obronną, ale polowanie z nagonką trwa dalej. Sporo się mówi, że medialne naciski reżyserują ludzie, którzy wywindowali Macrona na najwyższe stanowisko w państwie jako słupa. W ten sposób chcą na niego wywrzeć wpływ, aby realizował przyjęte przez siebie, korzystne dla nich zobowiązania.