Skąd tyle zapału w emerytach z groteskowej opozycji do walki z Polską i Polakami?

Zapewne wielu obserwatorów polskiej sceny politycznej zastanawia się skąd tyle zapału do walki z Polakami i Polską mają emeryci z groteskowej opozycji, z takim fanatyzmem broniący ubeckich emerytur czy sędziów skazujących w czasach PRL opozycjonistów w procesach politycznych. I swoją plugawą aktywność ubierając w szatki walki o demokrację. Może wyjaśnienie tego fenomenu znajdą czytelnicy 664 stronicowego wyboru artykułów „Nie tylko partia? Organizacje społeczne w Polsce Ludowej 1944–1989 – geneza, funkcjonowanie, znaczenie" opublikowanego przez Instytut Pamięci Narodowej. Zapewne dla wielu z emerytów aktywnych w środowiskach groteskowej opozycji autorytetem był nieżyjący już Tadeusz Mazowiecki. Warto więc za (wydaną przez Zysk, 528-stronicową) praca autorstwa Romana Graczyka „Od uwikłania do autentyczności. Biografia polityczna Tadeusza Mazowieckiego" przypomnieć, że swoją aktywność w Polsce okupowanej przez komunistów Tadeusz Mazowiecki rozpoczął już w 1946 roku wstępując do Stronnictwa Pracy. W 1948 roku rozpoczął współpracę z Bolesławem Piaseckim, przedwojennym liderem antydemokratycznego i lewicowego Ruchu Narodowo Radykalnego oraz publicystą „Falangi" (RNR głosił idee sprzeczne z ideami narodowej demokracji). Tadeusz Mazowiecki zostaje jednym z głównych publicystów tygodnika „Dziś i Jutro", wydawanego przez Bolesława Piaseckiego. Od 1951 Tadeusz Mazowiecki był działaczem Stowarzyszenia „Pax" na czele którego stał Bolesław Piasecki. W swoich tekstach na łamach „Dziś i Jutro" Tadeusz Mazowiecki stwierdzał, że wsparcie dla budowy PRL jest obowiązkiem religijnym katolików, realny socjalizm i marksizm realizują postulaty nauczania katolickiego, marksizm z katolicyzmem jest do pogodzenia. We wspólnej broszurze „Wróg pozostał ten sam" Tadeusz Mazowiecki i Zygmunt Przetakiewicz głosili wyższość socjalizmu nad kapitalizmem, zarzucali żołnierzom wyklętym mordowanie Polaków chcących zakończyć bezsensowny opór, twierdzili, że kapitalizm jest szkodliwy, rewolucja komunistyczna nieodwracalna, zachód dąży do wojny i atomowej zagłady, antykomunizm w Polsce jest dziełem zachodnich imperialistów, komunistyczne władze odnoszą sukcesy, zachód chce wykorzystać Kościół katolicki w Polsce dla swoich brudnych celów, trzeba walczyć z zachodnim imperializmem i jego wrogą propagandą, zagrożeniem dla Polski są antykomuniści i niemieccy rewanżyści. Kariera  Mazowieckiego w PAX była dynamiczna,  został inspektorem terenowym PAX i redaktorem naczelnym powstałego w 1953 roku „Wrocławskiego Tygodnika Katolickiego". Tygodnik deklarował lojalność wobec władz komunistycznych, realizacje linii PAX, walkę z niemieckimi rewanżystami. Na lamach wydanej przez IPN publikacji „Nie tylko partia? Organizacje społeczne w Polsce Ludowej 1944–1989 – geneza, funkcjonowanie, znaczenie" można zapoznać się z artykułem Krzysztofa Busse, który opisał politykę aparatu bezpieczeństwa wobec PAX (którego jednym z liderów był Tadeusz Mazowiecki, dziś autorytet wielu emerytów z szeregów przeciwników PiS). W okresie stalinowskim PAX wyraźnie opowiadał się po stronie „partii komunistycznej w jej konflikcie z Kościołem katolickim". PAX nie licząc krótkiego epizodu w czasach karnawału Solidarności (1980-1981) był postrzegany jako najwierniejszy sojusznik PZPR. Komuniści zaakceptowali PAX gdyż środowisko to popierało zaprzestanie oporu zbrojnego, deklarowało potrzebę sojuszu Polski i ZSRR, reformy rolnej, upaństwowienia przemysłu, aktywności katolików w budowie państwa komunistycznego. Idee te były w dużej części sprzeczne z nauczaniem Kościoła katolickiego. Dzięki kolaboracji z komunistami PAX mógł prowadzić działalność gospodarczą, wydawniczą i polityczną. By przetrwać stalinowski terror działacze PAX zdecydowali się zwalczać episkopat i Watykan (co doprowadziło do wciągnięcia pracy Bolesława Piaseckiego „Zagadnienia istotne" na indeks ksiąg zakazanych). PAX zwalczał też tradycyjne nauczanie Kościoła katolickiego promują różne posoborowe modernistyczne nowinki – nie było to nic nowego dla tego środowiska, które już przed wojną i w czasie wojny ulegało modernistycznym herezjom z Francji. Po II wojnie światowej dla komunistów okupujących z nadania Rosji sowieckiej ziemie polskie, Kościół katolicki jako jedyna instytucja niezależna od władzy był wrogiem. Przez dekady istnienia PRL bezpieka traktowała PAX jako swój instrument w inwigilowaniu i sabotowaniu działań Kościoła katolickiego. Do kontroli wszelkich przejawów życia społecznego bezpieka wykorzystywała swoją liczną agenturę (w 1953 roku liczyła ona do 120.000 tajnych współpracowników). Również i PAX był jak wszystkie komunistyczne organizacje, niezależnie od swoich deklaracji lojalności wobec komunistów, rozpracowywany i kierowany przez tajnych współpracowników komunistycznej bezpieki. Miedzy innymi celami bezpieki, realizowanymi za pośrednictwem PAX, była „neutralizacja polityczna hierarchii kościelnej i kleru, doprowadzenie do afirmacji przez duchowieństwo i Kościół systemu społeczno-politycznego PRL, sprowadzenie roli Kościoła do zaspakajania potrzeb religijnych ludzi wierzących, osłabienie wpływu Kościoła na społeczeństwo, w tym szczególnie możliwości działania w sferze ideologicznej i społeczno-politycznej". Bezpieka wszystkich, w tym i działaczy PAX, podejrzewała o działalność antypaństwową. W publikacji „Nie tylko partia? Organizacje społeczne w Polsce Ludowej 1944–1989 – geneza, funkcjonowanie, znaczenie" znalazło się wiele innych ciekawych artykułów, które mogą pomóc w zrozumieniu fenomenu groteskowej opozycji. Na kartach wydanej przez IPN publikacji: Dariusz Jarosz opisał wpływ stalinizacji w latach 1948–1950 na funkcjonowanie organizacji społecznych, Filip Gończyński-Jussis działalność Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1944–1989, Dorota Gałaszewska-Chilczuk działalność ZBoWiD w latach 1949–1989, Krzysztof Busse politykę aparatu bezpieczeństwa wobec PAX, Anna Nowakowska-Wierzchoś Sekcje Kobiet Prawników przy Lidze Kobiet Polskich i jej wkład w „doskonalenie systemu prawnego" w Polsce (1959–1989), Krzysztof Sychowicz działalność Białoruskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalne w latach 1956–1975 , Adam Radosław Suławka rosyjskie organizacje społeczno-kulturalne w PRL, Piotr Jacek Krzyżanowski stowarzyszenia cygańskie w PRL, Artur Pasko postawę Polskiego Komitetu Olimpijskiego wobec bojkotu igrzysk olimpijskich w Moskwie (1980) i Los Angeles (1984), Tadeusz Ruzikowski działalność Polskiego Związku Żeglarskiego w latach 1945–1989, Miłosz Kościelniak-Marszał pierwsze lata działalności Zrzeszenia Polskie Związek Łowiecki,  Paweł Jackowski - funkcjonowanie Ochotniczych Hufców Pracy, Joanna Wiesler -  działalność Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w PRL, Aleksandra Wierzchowska działalność Polskiego Stowarzyszenia Miłośników Fantastyki w latach 1981–1989. Na kartach zbioru artykułów wydanych przez IPN opisany jest też wymiar lokalny działalności organizacji społecznych w PRL. Adam Dziuba opisał organizacje społeczne w roli organizatorów i uczestników rytuałów władzy w województwie śląskim w latach 1945–1948, Anna Pachowicz sukcesy i porażki organizacji funkcjonujących w Tarnowie w latach 1945–1959, Jacek Herman Radę Łódzką Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego w latach 1982–1989, Zbigniew Bereszyński stowarzyszenia chrześcijańskie na przykładzie województwa opolskiego w latach 1950–1989, Dominika Pasich -  Działalność Stowarzyszenia PAX w powiecie olkuskim, Andrzej Czyżewski  - dzieje łódzkiego ZBoWiD, Sebastian Drabik - ZMP w województwie krakowskim w latach 1948–1956), Urszula Kozłowska - aktywność Polskiego Czerwonego Krzyża na Pomorzu Zachodnim w latach 1945–1948, Agnieszka Fic wrocławskie komitety osiedlowe w latach sześćdziesiątych.