20 sierpnia 1943 r. w okupowanej przez Niemców stolicy, w trakcie swojej ostatniej akcji dywersyjnej zginął Tadeusz Zawadzki ps. „Zośka”, harcmistrz Szarych Szeregów, podporucznik Armii Krajowej, odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Tadeusz Zawadzki urodził się 24 stycznia 1921 r. w Warszawie. Edukację rozpoczął w Szkole Ziemi Mazowieckiej. Od 1933 r. uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W międzyczasie zapisał się do 23. Warszawskiej Drużynie Harcerzy im. Bolesława Chrobrego (tzw. Pomarańczarni), gdzie poznał swoich największych przyjaciół i przyszłych towarzyszy w walce: Jana Bytnara „Rudego” oraz Macieja Aleksego Dawidowskiego „Alka”. Maturę zdał w maju 1939 r. Po wybuchu wojny, w pierwszych dniach września, wyruszył z Warszawy na wschód w składzie harcerskiego batalionu marszowego Chorągwi Warszawskiej ZHP. Wrócił do stolicy na początku października 1939 r. Od początku okupacji był czynnie zaangażowany w działalność konspiracyjną. Pod koniec 1939 r. uczestniczył w akcjach sabotażowych Polskiej Ludowa Akcji Niepodległościowej. Od stycznia do lipca 1940 r. był łącznikiem komórki więziennej Związku Walki Zbrojnej i roznosił grypsy. Od września 1940 r. uczył się w Państwowej Szkole Budowy Maszyn. W 1942 r. rozpoczął studia na Wydziale Chemii Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej, czyli tajnej Politechniki Warszawskiej. Przerwał je na przełomie 1942 i 1943 r. ze względu na działalność konspiracyjną. W marcu 1941 r. wszedł wraz z kierowaną przez siebie drużyną do „Szarych Szeregów” i objął komendę nad Hufcem „Mokotów Górny” w Okręgu Południe Chorągwi Warszawskiej. Hufiec ten włączył się do Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”, której działania polegały w głównej mierze na podtrzymywaniu ducha oporu przeciwko Niemcom. W tym czasie Zawadzki był jednym z najwybitniejszych wykonawców głośnych akcji „Małego Sabotażu”. Za największą liczbę „kotwic” wymalowanych na terenie swojej dzielnicy otrzymał honorowy pseudonim „Kotwicki”. W sierpniu 1942 r. otrzymał stopień podharcmistrza. Jesienią tego samego roku został hufcowym Roju „Centrum”, dowódcą Grup Szturmowych Chorągwi Warszawskiej, a także zastępcą Ryszarda Białousa „Jerzego”, dowódcy Oddziału Specjalnego Grup Szturmowych wchodzącego w skład Kedywu. W styczniu 1943 r. otrzymał stopień podchorążego. Uczestniczył w wielu akcjach dywersyjnych i bojowych oraz przeprowadził kilka akcji likwidacyjnych. W noc sylwestrową 1942/1943 brał udział w Wieniec II, w połowie stycznia 1943 r. dowodził wykonaniem wyroku na Ludwiku Herbercie, konfidencie gestapo. 26 marca 1943 r. doprowadził do przeprowadzenia akcji pod Arsenałem. W jej wyniku uwolniono z rąk gestapo Jana Bytnara „Rudego” i 20 innych więźniów. Za udział w tej akcji otrzymał swój pierwszy Krzyż Walecznych. Dwa miesiące później dowodził kolejną zakończoną sukcesem akcją pod Celestynowem, w której odbito 50 więźniów politycznych przewożonych z lubelskiego Zamku do Auschwitz. Za przeprowadzoną operację otrzymał krzyż Virtuti Militari V klasy. Kolejna akcja, którą dowodził to wysadzenie mostu kolejowego pod Czarnocinem na początku czerwca 1943 r. Na początku lipca 1943 r. został przypadkowo aresztowany przez niemiecką policję. Przez kilka tygodni więziony był w obozie karnym „Gęsiówka” w Warszawie, a następnie zwolniony. W sierpniu 1943 r. otrzymał stopień harcmistrza oraz podporucznika rezerwy piechoty. Zginął 20 sierpnia 1943 r. podczas ataku na posterunek niemieckiej straży granicznej w Sieczychach koło Wyszkowa. Za tę akcję został pośmiertnie odznaczony kolejnym Krzyżem Walecznych. Został pochowany na Wojskowych Powązkach u boku swoich przyjaciół, Jana Bytnara „Rudego” i Macieja Aleksego Dawidowskiego „Alka”. Kilka dni po jego śmierci powstał batalion AK o nazwie „Zośka”, który w czasie powstania warszawskiego odznaczył się w walkach na Woli, Starówce i Czerniakowie.