Po beatyfikacji 108 męczenników II wojny światowej, dokonanej w 1999 r. przez Jana Pawła II, okazało się, że wiele diecezji oraz wspólnot zakonnych ma jeszcze swoich kandydatów na ołtarze, którzy zostali zamordowani z „nienawiści do wiary”. Jest wśród nich franciszkanin o. Euzebiusz Huchracki, zagazowany w Dachau na początku maja 1942 r.

Urodził się 15 października 1885 r. w Katowicach. Jego rodzice pochodzili z Wielkopolski, ojciec był stolarzem i pracował w kopalni „Ferdynand”. Początkowo uczęszczał do gimnazjum w Katowicach, z którego został usunięty za przynależność do tajnej polskiej organizacji młodzieżowej. Naukę kontynuował we Wrocławiu, zdając tam maturę, po czym wstąpił do zakonu franciszkańskiego w pobliskich Karłowicach.

Nowicjat rozpoczął wiosną 1906 r., przyjmując imię zakonne Euzebiusz. Studia filozoficzno-teologiczne ukończył w zakonnym seminarium. Uroczyste śluby zakonne złożył w 1910 r., trzy lata później z rąk kardynała Georga Koppa przyjął święcenia kapłańskie.

Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 r. został powołany w szeregi wojska pruskiego, do jednostki wojskowej w Olsztynie, na stanowisko kapelana wojskowego. Dwa lata spędził na froncie wschodnim, a następnie na froncie zachodnim we Francji. Za męstwo na polu walki otrzymał Żelazny Krzyż II klasy.

W 1918 r. wrócił do swojej zakonnej prowincji i podjął starania, by pracować w wolnej Polsce. Gdy po plebiscycie w 1921 r. Polsce przypadła część Górnego Śląska, trafił do tzw. komisariatu poznańskiego. Uchodził za wzorowego zakonnika i kapłana, jak również za wielkiego patriotę. Był gorliwym zwolennikiem Wojciecha Korfantego.

Od 1923 r. był przełożonym w Choczu, w latach 1924-1926 gwardianem w Wieluniu. Od 1928 r. był wychowawcą braci w Rybniku. W 1932 r. został gwardianem we Wronkach, jednak ze względu na stan zdrowia zrezygnował z tej funkcji i został skierowany do Pakości-Kalwarii.

W 1936 r. przeniesiono go do Wielunia w charakterze wikarego domu zakonnego, a następnie do Osiecznej, gdzie był wikarym domu i magistrem kleryków. W 1938 r. został przełożonym klasztoru w Miejskiej Górce na Goruszkach pod Rawiczem, gdzie zastała go wojna. Po wyjeździe zakonników w opuszczonym klasztorze pozostał tylko o. Euzebiusz.

W lutym 1940 r. Niemcy utworzyli tam obóz internowania, do którego zwożono zakonników i księży diecezjalnych. O. Euzebiuszowi, jako Ślązakowi i żołnierzowi I wojny światowej w armii niemieckiej, umożliwiono wyjazd do Generalnego Gubernatorstwa, jeśli tylko podpisze volkslistę. Odmówił.

Z początkiem kwietnia 1941 r. przeznaczony na więzienie klasztor zamknięto. Internowani w nim duchowni, w tym o. Euzebiusz, zostali wywiezieni do klasztoru benedyktynów w Lubiniu, następnie po kilku miesiącach do Poznania do Fortu VII, a stamtąd w październiku 1941 r. do obozu koncentracyjnego w Dachau.

W marcu 1942 r., ze względu na chore serce, nie przeszedł selekcji do pracy. Przeznaczony do tzw. transportu inwalidów, w nocy z 5 na 6 maja został zamordowany w komorze gazowej specjalnie przystosowanego samochodu.

O. Euzebiusz Huchracki jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których w 2003 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej.

Paweł Brojek
Źródło: meczennicy.pelplin.pl

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.