Witold Grott przyszedł na świat 27 stycznia 1912 r. w Wiedniu. Po przeprowadzce do Warszawy w 1919 r. uczęszczał do Gimnazjum im. Staszica. Od 1929 r. studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu, a następnie na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego.

Związany z endecją, w latach 1933–34 był prezesem Młodzieży Wszechpolskiej, należał również do Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski oraz Związku Młodych Narodowców. Wchodził też w skład „Zet-u” patronującego związkom studenckim na terenie Poznania.

W 1936 r. przeniósł się do Gdańska, gdzie został mianowany sekretarzem Rady Polskich Interesantów Portu Gdańskiego. Zaangażował się wówczas w obronę polskich interesów na obszarze Wolnego Miasta Gdańska. Dbał o rozwój polskiego szkolnictwa, organizacji młodzieżowych i instytucji naukowych. Podczas wyjazdów na teren Warmii i Mazur odwiedzał polskie skupiska, wygłaszając odczyty oświatowe.

Po wybuchu II wojny światowej, która zastała go w Gdyni, zgłosił się na ochotnika do wojska. W październiku 1939 r. powrócił do Poznania, gdzie brał udział w tworzeniu organizacji konspiracyjnej „Ojczyzna”.

Na początku 1940 r. z ramienia tej organizacji został wydelegowany do Warszawy i zaprzysiężony w Związku Walki Zbrojnej. Od wiosny 1940 r. członkowie „Ojczyzny” współtworzyli Okręg Poznański ZWZ oraz biuro i przedstawicielstwa Głównego Delegata Rządu dla ziem wcielonych do Rzeszy. Jednocześnie pod konspiracyjnym nazwiskiem Roman Górka objął kierownictwo „Ojczyzny” na terenie Generalnego Gubernatorstwa.

Podstawowym celem tej organizacji było reprezentowanie w GG ludności polskiej wysiedlonej z Ziem Zachodnich oraz tworzenie struktur ZWZ wśród osób wysiedlonych z ziem wcielonych do Rzeszy, w tym sformowanie jednostki wojskowej. Powołany wiosną 1941 r. Korpus Zachodni włączony został ostatecznie do właściwych terytorialnie okręgów i obwodów Armii Krajowej.

Przebywając w Warszawie, współuczestniczył w powołaniu Biura Zachodniego przy Delegaturze Rządu RP na Kraj. Zadaniem biura było organizowanie na ziemiach zachodnich przyszłej administracji, sieci informacyjnej, opieki społecznej, szkolnictwa, łączności. Stał się również współzałożycielem Studium Zachodniego „Ojczyzny”, powstałego w celu przygotowywania naukowych opracowań stosunków polsko-niemieckich w aspekcie historycznym i na przyszłość.

W latach 1942-43 z ramienia Biura Zachodniego nawiązał kontakt z Departamentem Skarbu Delegatury Rządu w Warszawie i został mianowany zastępcą szefa jej Sekcji Finansowo-Budżetowej. Jednocześnie zrezygnował z kierownictwa „Ojczyzny”, pozostając jednak w jej pionie dowódczym.

22 listopada 1943 r. został zatrzymany przez Schutzpolizei przed godziną policyjną w bramie domu, w którym mieszkał. Najprawdopodobniej 1 grudnia 1943 r. został rozstrzelany na terenie stacji Szymanów pod Warszawą. Znalazł się w gronie 20 Polaków, straconych w odwecie za skuteczny zamach na niemiecki pociąg wojskowy, przeprowadzony przez oddział szturmowy Kedywu Okręgu Warszawskiego.