Leonard Stahl przyszedł na świat 18 października 1866 r. w Podgórzu pod Krakowem. Uczęszczał do Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Po uzyskaniu doktoratu pracował w Prokuratorii Skarbu we Lwowie.

Był aktywnym politykiem endecji. Działał w lidze Narodowej oraz w Stronnictwie Narodowo-Demokratycznym, gdzie był wiceprezesem Komitetu Miejskiego. W 1910 r. wszedł w skład Komitetu Głównego i Komitetu Wykonawczego SND.

W 1911 r. został radnym miasta Lwowa i objął funkcję drugiego wiceprezydenta. Zajmował się sprawami gospodarczo-technicznymi: przebudową ulic i placów, modernizacją kanalizacji, rozbudową elektrowni, gazowni i sieci wodociągowej.

Jako działacz społeczny udzielał się na wielu polach. Należał do lwowskiego Towarzystwa Prawniczego. W 1908 r. był jednym z organizatorów Lwowskiego Klubu Sportowego„Czarni”, któremu w późniejszych latach prezesował. Wchodził też w skład władz Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie.

W czasie I wojny światowej przebywał w Kijowie, gdzie działał jako wiceprezes w Polskim Lwowskim Komitecie Ratunkowym, założonym w celu niesienia pomocy wysiedleńcom i uchodźcom z Galicji. W 1917 r. wspomagał Komitet Narodowy Polski w Paryżu, m.in. przy rekrutacji do armii gen. Hallera.

Po powrocie do Lwowa wszedł w skład Tymczasowej Rady Miejskiej. W listopadzie 1918 r. znalazł się w Polskim Komitecie Narodowym, który działał w zajętej przez Ukraińców części miasta. Uczestniczył w rozmowach polsko-ukraińskich na temat utrzymania bezpieczeństwa publicznego oraz aprowizacji ludności cywilnej.

Po wyzwoleniu Lwowa znalazł się w składzie Tymczasowego Komitetu Rządzącego utworzonego 24 listopada 1918 r. w celu sprawowania tymczasowej władzy w Galicji Wschodniej. W styczniu 1919 r. TKR został zastąpiony przez Komisję Rządzącą dla Galicji, Śląska Cieszyńskiego, Spiszu i Orawy, której przewodził. Z nominacji premiera Ignacego Paderewskiego wszedł w skład delegacji polskiej, której zadaniem było ustalenie rozejmu z Ukraińcami i wytyczenie linii demarkacyjnej.

W lipcu 1920 r., podczas wojny polsko-sowieckiej, został mianowany komisarzem do kontaktów z organizacjami społecznymi Lwowa. Wszedł w skład prezydium Centralnego Komitetu Pomocy dla Obrońców Wschodniej Małopolski, przekształconego potem w Obywatelski Komitet Wykonawczy Obrony Państwa. Następnie zajmował się odbudową miasta po zniszczeniach wojennych.

Po utworzeniu Związku Ludowo-Narodowego wszedł w skład jego Rady Naczelnej. Był patronem Lwowskiej Chorągwi Związku Hallerczyków oraz Korporacji „Leopolia”. Wchodził w skład Związku Obrońców Lwowa, był też współzałożycielem Towarzystwa Geograficznego we Lwowie.

Leonard Stahl zmarł 3 grudnia 1929 r. na zawał serca, spowodowany komplikacjami po zapaleniu płuc. Pogrzeb z udziałem przedstawicieli władz państwowych, miejskich i uniwersyteckich miał charakter wielkiej manifestacji. Spoczął na Cmentarzu Obrońców Lwowa. Jego grób zniszczono w latach 70. ubiegłego wieku na polecenie miejscowych władz radzieckich.