Edwin Scheller przyszedł na świat w Zaniemyślu w Wielkopolsce. Uczył się w gimnazjach w Bydgoszczy i Poznaniu. Wiosną 1939 r. zdał maturę i został skierowany do Junackich Hufców Pracy w Nowogrodzie.

Z początkiem września 1939 r. zgłosił się jako ochotnik do Wojska Polskiego i został przydzielony do 62. pułku piechoty. W ramach Armii „Pomorze” brał udział w obronie Warszawy, gdzie został ranny.

W połowie grudnia przekroczył granicę z Węgrami i przez Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji. W ramach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie wstąpił do 5. Pułku Strzelców Pieszych. W czerwcu 1940 r. został ewakuowany do Anglii, gdzie otrzymał przydział do 1. Brygady Strzelców. W styczniu 1941 r. ukończył szkołę podchorążych w Dundee.

Po przejściu kursu dla cichociemnych w marcu 1943 r. został zrzucony do Polski i przydzielony do pracy w referacie centralnym i kolejowym Oddziału II Komendy Głównej Armii Krajowej. Po przeniesieniu do Lublina w czerwcu tego roku objął stanowisko szefa ekspozytury „23”, gdzie odpowiadał za wywiad.

W połowie lutego 1944 r. został aresztowany przez lubelskie gestapo. Przy współpracy z Komendą Główną AK został wykupiony przez narzeczoną i po trzech miesiącach ciężkiego śledztwa i tortur wyszedł na wolność.

W czasie powstania warszawskiego wspólnie z żoną gromadził leki dla powstańców. Po upadku stolicy zamieszkał w Piotrkowie Trybunalskim.

W kwietniu 1945 r. powrócił do Poznania, gdzie nawiązał kontakt z lokalnymi strukturami Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Na rozkaz dowództwa DSZ zorganizował w Bydgoszczy grupę dywersyjno-rozpoznawczą, na której czele stanął.

W październiku 1945 r. ujawnił się przed UB. Mimo to miesiąc później został aresztowany wraz z będącą w ciąży żoną, która w trakcie śledztwa poroniła. W czerwcu 1946 r. oboje zostali zwolnieni.

Jesienią 1946 r. rozpoczął studia na Akademii Handlowej w Szczecinie. Szykanowany przez bezpiekę, przez długi czas nie mógł znaleźć stałej pracy. Zamieszkał w Inowrocławiu, a potem w Szczecinie, gdzie zatrudniono go w zarządzie portu na stanowisku szefa eksploatacji.

Później pracował w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego. Oddelegowany do Bombaju, projektował tam urządzenia portowe i stoczniowe. Do Polski wrócił w 1968 r.

Zmarł 1 lutego 1999 r. w Szczecinie. Jego prochy spoczęły na cmentarzu w Bydgoszczy.

Był wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.