Henryk Pawłowski przyszedł na świat 9 sierpnia 1925 r. w Bydgoszczy. Mieszkał w Szczecinie, w 1926 r. przeprowadził się wraz z rodziną do Warszawy.

We wrześniu 1939 r. uciekł z domu i jako 14-letni chłopiec brał udział w obronie stolicy. Od 1943 r. służył w 26. pułku piechoty Armii Krajowej, pełniąc funkcję dowódcy drużyny w stopniu plutonowego podchorążego.

W lipcu 1944 r. oddział, w którym walczył, przymusowo wcielono do Armii Czerwonej. Po dwu miesiącach skierowano go do szkoły lotniczej w Kraśniku. Za „szerzenie antysowieckiej propagandy” w szeregach wojska w listopadzie tego roku został karnie zesłany w głąb ZSRR do kopalni węgla.

Po powrocie do kraju, w pierwszej połowie 1946 r. przekroczył granicę polsko-niemiecką w okolicach Szczecina i dotarł do angielskiej strefy okupacyjnej. Został kurierem w Delegaturze MSW Rządu RP na Uchodźstwie.

25 lutego 1948 r. aresztowany przez bezpiekę w Szczecinie, został przekazany do MBP w Warszawie. W październiku 1948 r. tamtejszy Wojskowy Sąd Rejonowy uznał go za winnego działalności szpiegowskiej na rzecz rządu RP na emigracji i skazał na karę śmierci.

Pchor. Henryk Pawłowski został stracony 3 lutego 1949 r. w podziemiach więzienia mokotowskiego w Warszawie. Jego szczątki odnaleziono latem 2012 r. w kwaterze „Ł” na warszawskich Powązkach.