I tutaj zaczyna się ta niesamowita historia. W początkach 1940 r. admirał Wilhelm Franz Canaris podejmuje akcję przerzucenia Schneersona z Warszawy do USA. Canaris był jednym z najbardziej wpływowych dygnitarzy III Rzeszy. Od 1935 aż do 1944 r. był szefem wywiadu i kontrwywiadu wojskowego Abwehry. W ramach tej akcji Schneerson zostaje wraz z członkami jego rodziny i współpracownikami (razem 17 osób) przewieziony pociągiem do Berlina. Stamtąd wszyscy zostają przerzuceni na Łotwę. Z Łotwy przetransportowano całą grupę do Nowego Jorku².

Według oficjalnej wykładni w 1939 r. wielu wpływowych Żydów amerykańskich, w tym Jacob Rutstein, znany amerykański biznesmen (który później ufundował centrum Chabadu w Nowym Jorku) zwróciło się do Departamentu Stanu USA, by ratował Schneersona. Departament Stanu zadziałał drogą dyplomatyczną. W wyniku jego działań przyznano immunitet dyplomatyczny Schneersonowi, a Canaris zadbał o to, by znalazł się on wraz z rodziną w USA³.

W 2009 r. Chabad złożył oficjalny wniosek o przyznanie Canarisowi pośmiertnie tytułu Sprawiedliwego wśród Narodów Świata. Izraelski dziennik „The Jerusalem Post”, zamieścił z tej okazji materiał, z którego wynikało, że admirał Canaris odegrał „centralną” rolę w ucieczce Schneersona wraz z rodziną i otoczeniem do USA. Rabin Binjamin Lipszyc z Chabadu wypowiedział się w mediach na ten temat: „To dzięki pomocy Canarisa nasz ruch przetrwał wojnę”. Jerozolimski Instytut Yad Vashem odrzucił ten wniosek, stwierdzając, że Canaris służył III Rzeszy do 1944 r., przyczyniając się tym samym do Holocaustu⁴.

Akcja przerzutu Schneersona wraz z rodziną i współpracownikami z Warszawy do Nowego Jorku była niezwykłym ewenementem na skalę światową. Nigdzie, nawet na stronach internetowych Chabadu, nie znalazłem jej bardziej szczegółowego opisu. W obszernej biografii Schneersona, opublikowanej na anglojęzycznym portalu chabad.org, jest mowa wyłącznie o Departamencie Stanu i zwolennikach Schneersona. Nie ma tu ani słowa o Canarisie⁵.

Dlaczego Canaris zdecydował się uruchomić wszystkie swoje możliwości i tak bardzo zaryzykował? Gdyby sprawa wydała się w Niemczech, byłby to jego koniec. Przerzucenie z Warszawy przez Berlin grupy 17 rzucających się w oczy Żydów (ubiór, brody) wydawało się sprawą niezwykle ryzykowną, wręcz niemożliwą.

Henry Makow, kanadyjski pisarz, autor wielu książek o masonerii, twierdzi, że Canaris był masonem-kabalistą i dlatego zadziałał⁶.

Joseph Isaak Schneersohn odtwarza w USA wspólnoty Chabadu i rozpoczyna intensywną pracę „misjonarsko-kaznodziejską”, w efekcie czego jego wpływy w USA wzrastają. Przed swoją śmiercią w 1950 r. ogłasza, że jest Mesjaszem i mianuje na swojego następcę – siódmego Rebe Chabadu: M. M. Schneersona⁷.

Menachem Mendel Schneerson nie jest spokrewniony z Josephem Isaackiem. Jest synem Levi Schneersona, „poważanego kabalisty”, syna trzeciego „Rebe” Chabadu, który nazywał się Menachem Mendel Schneersohn (w zapisie nazwiska różni się jedną literą). W 1923 r., w wieku 21 lat, M. M. Schneersohn staje się współpracownikiem J. I. Schneersona. W 1928 r. żeni się w Warszawie z jego córką, Chają Muszką. Po ślubie młodzi wyjeżdżają do Berlina. Gdy zaczyna się tam robić „gorąco”, przenoszą się w 1933 r. do Paryża. Gdy Niemcy wkraczają do Francji, podążają na południe. Ostatecznie z Marsylii udają się w 1941 r. do Nowego Jorku⁸.

Gdy Schneersohn objął stanowisko siódmego „Rebe” Chabadu, potwierdził oficjalnie, że jego poprzednik jest Mesjaszem. Ogłosił, że wie to z całą pewnością, bo z nim rozmawia. „Zaczął wierzyć i głośno o tym opowiadać, że tak naprawdę są jedną osobą”. Przed śmiercią w 1994 r. nie mianował swojego następcy (jest ostatnim „Rebe” Chabadu). Wyznawcy Chabadu wyciągnęli z tego wniosek, że niedługo powróci jako Mesjasz⁹.

„Schneerson – jak czytamy w polskojęzycznej Wikipedii – mianował tysiące emisariuszy, którzy będą pomagać mu w pozyskiwaniu konwertytów. (...). Ogromny zasięg był kluczowym elementem sukcesu Chabad-Lubawicz i rosnącej popularności siódmego Rebe wśród wiernych”¹⁰.

Stał się on ważną postacią w USA. Odwiedzali go, między innymi John F. Kennedy, Robert Kennedy, Ronald Reagan, Jimmy Carter, Rudy Giuliani (burmistrz Nowego Jorku w latach 1994-2001, obecnie jeden z najbliższych współpracowników Donalda Trumpa), David Dinkins (burmistrz Nowego Jorku w latach 1990-1993; członek masońskiej organizacji CFR) i Joe Lieberman (trzykrotny senator, wpływowy polityk Partii Demokratycznej)¹¹.

Schneerson ogłosił rok 1977 Rokiem Edukacji i wezwał Kongres USA do tego samego. Kongres USA ogłosił rok 1978 Rokiem Edukacji, a prezydent Carter ogłosił dzień 18 kwietnia, dzień urodzin Schneersona, Dniem Edukacji¹².

Jedną z najbardziej skutecznych inicjatyw Schneersona było założenie w latach sześćdziesiątych, początkowo w największych miastach USA i na najważniejszych uczelniach, tzw. Chabad House.

Były to centra Chabadu. Na czele każdego z nich stał rabin Chabadu i jego żona. Organizowali oni życie religijne, kulturalne, społeczne, towarzyskie dla Żydów skupiających się wokół Habad House. Na uczelniach były to dodatkowo akademiki, w których mieszkali żydowscy studenci¹³.

Jared Kushner, mąż Iwanki Trump i najbliższy współpracownik Donalda Trumpa przez całe studia na Harvardzie, od pierwszego do ostatniego roku studiów mieszkał w Chabad House i uczestniczył codziennie w jego życiu.

Informacje na ten temat można znaleźć w materiale zamieszczonym w styczniu 2017 r. na portalu JTA (Jewish Telegraphic Agency). Z materiału tego dowiadujemy się, że obecność Kushera w życiu Chabad House była „ponadwymiarowa”, że był on dla prowadzących ten dom rabina i jego żony jak rodzina. Podczas swojego pobytu w Chabad House Kushner ofiarował dla instytucji Chabadu w USA i Izraelu setki tysięcy dolarów, w tym 150 000 dolarów dla Chabad House Harvard¹⁴.

Kushner był bardzo aktywny i skuteczny w akcji naboru żydowskich studentów Harvardu do Chabad House. Osoby, z którymi rozmawiał dziennikarz JTA, twierdziły, że Kushner był całym sercem zaangażowany w „misję Chabad”. Od pewnego momentu Kushner pełnił rolę, często nawet w nocy, sekretarza rabina. Po ukończeniu studiów przez całe 14 lat pozostawał w ścisłych kontaktach z Chabad Hause Harvard. Gdy Kushner prowadził kampanię wyborczą teścia pozostawał codziennie w kontakcie telefonicznym z rabinem z Chabad House Harvard. Gdy Trump wygrał wybory i cała rodzina przeniosła się do Waszyngtonu, Kushner kupił dom w pobliżu miejscowego Chabad House¹⁵.

Kushner już przed osiągnięciem dwudziestego roku życia był zaangażowany w rodzinny biznes. Już jako student zaczął też prowadzić interesy na własną rękę. Jego biznesowym partnerem był przez lata (i jest do tej pory) George Soros, od którego otrzymał, między innymi kredyt w wysokości 250 milionów dolarów. Przypomnijmy, że Soros wsparł finansowo Hilary Clinton i zawzięcie atakował Trumpa¹⁶.

Warto też podkreślić, że rodzinna firma Kushnera zbudowała w 2007 r. swoją siedzibę (olbrzymi wieżowiec) w Nowym Jorku. Rodzina wybrała na tę inwestycję działkę budowlaną pod adresem: 666 Fifth Avenue i nadała siedzibie swojej firmy nazwę „666 Fifth Avenue”¹⁷.

Czy znak szatana – znak bestii – „666” pojawił się tu przypadkowo?

Pamiętajmy, jaką rolę Kushner pełni we władzach USA. Tak pisze o tym Paweł Strawiński w materiale pt. „Jared Kushner. Pierwszy zięć USA” opublikowanym na portalu czasopisma „Forbes”: „W styczniu (2017 r. – dop. S. K.) okazało się, że Kushner dostanie stanowisko doradcy ds. umów handlowych i Bliskiego Wschodu. Czemu od razu nie minister (…) Kushnerowi odpowiada rola szarej eminencji. Uważa się, że może być nie mniej wpływowy od wiceprezydenta Mike’a Pence’a. Zresztą, to właśnie Kushnerowi Pence zawdzięcza nominację. Przekonał Trumpa, aby startował w parze z gubernatorem Indiany zamiast z Christiem, który był w gronie potencjalnych kandydatów”¹⁸.

W taki sam sposób rolę Kushnera w Białym Domu ocenia anglojęzyczna Wikipedia¹⁹.

Nikt zresztą nie ma wątpliwości co do tego, że wpływ Kushnera (bezpośredni lub pośredni przez żonę Iwankę Trump, która przeszła na judaizm) na funkcjonowanie administracji amerykańskiej trudno przecenić.