Specyfika wychowania katolickiego
/
W nauczaniu przedsoborowym, jak również w myśli Jana Pawła II jest zachowana ciągłość dotycząca tego, że rodzice mają prawo do wychowania dzieci i państwo nie może im tego prawa odebrać próbując ich w tym zastąpić. Zgoda jest też, co do tego, że nie wolno zgodzić się na niemoralne, permisywne wychowanie seksualne.
Pius XI w encyklice o chrześcijańskim wychowaniu młodzieży zwracał uwagę, że przedmiotem wychowania jest cały człowiek, ze wszystkimi swoimi władzami, upadły, ale odkupiony. Jako podstawowy cel katolickiego wychowania wskazywał "urobienie prawdziwego i doskonałego chrześcijanina". Akcentował to, że nie można zapomnieć w pedagogice o tym, że człowiek nosi w sobie skutki grzechu pierworodnego. Pokazywał fałsz i szkody naturalizmu pedagogicznego, który w całości, albo nawet tylko w części zaprzecza, że był grzech pierworodny i człowiek potrzebuje łaski, bo w oparciu tylko o własne siły nie może się należycie rozwijać.
Odrzucając koedukację Papież sądził, że jej przyjmowanie jest skutkiem błędnego naturalizmu, który zaprzecza właśnie istnieniu grzechu pierworodnego. Papież zalecał karność, dyscyplinę i wspominał o tym, że kary cielesne stanowią pomoc w wychowaniu1.
1Pius XI, Divini illius magistri, IV, VI.
Źródło: Michał Krajski
