Julia Maria Ledóchowska urodziła się 17 kwietnia 1865 r. w miejscowości Loosdorf w Austrii. Jej rodzicami byli Antoni Ledóchowski, polski emigrant polityczny i Józefina ze szwajcarskiej rodziny arystokratycznej Salis-Zizers. W 1883 r. przeniosła się wraz z rodziną do majątku w Lipnicy Murowanej pod Krakowem.

W 1886 r. wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie, przyjmując imię Urszula. Przez następnych kilkanaście lat była nauczycielką i wychowawczynią szkoły zakonnej oraz internatu. W 1904 r. została wybrana przełożoną klasztoru. Niedługo potem założyła pierwszy w Polsce akademik dla studentek oraz Sodalicję Mariańską.

W 1907 r. wyjechała do Rosji, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny w Petersburgu. Trzy lata później nad Zatoką Fińską powstał z jej inicjatywy dom dla wspólnoty oraz gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Ze względu na to, że życie zakonne w Rosji było zabronione, jej działalność była nadzorowana przez carską policję.

Po wybuchu I wojny światowej ze względu na obywatelstwo austriackie została wydalona poza granice Rosji. Zatrzymała się w Skandynawii, początkowo w Szwecji, a następnie w Danii, gdzie kontynuowała pracę pedagogiczną. Założyła szkołę dla dziewcząt, ochronkę dla sierot po polskich emigrantach, współpracowała też z założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny.

Chcąc zmobilizować kraje skandynawskie do udzielenia pomocy materialnej Polakom oraz poparcia dyplomatycznego i moralnego sprawy niepodległości Polski, wygłosiła ponad 80 odczytów. Pytana, jaką politykę prowadzi, odpowiadała: „moją polityką jest miłość”.

W 1920 r. powróciła wraz z petersburską wspólnotą urszulanek i grupą sierot do wolnej Polski, osiedlając się w Pniewach koło Poznania. Wkrótce potem otrzymała z Watykanu pozwolenie na przekształcenie wspólnoty w apostolskie Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, popularnie nazywane urszulankami szarymi.

Dynamicznie rozwijające się za jej sprawą Zgromadzenie organizowało przedszkola, szkoły, domy dziecka, internaty dla młodzieży szkół średnich, domy akademickie. Urszulanki prowadziły także kursy zawodowe dla dziewcząt, świetlice i czytelnie dla dzieci i młodzieży, katechizację w szkołach państwowych, organizowały kursy dla katechetek świeckich i zakonnych.

W latach 20. powstały domy Zgromadzenia w Sieradzu, Wilnie, Czarnym Borze oraz na Wołyniu i Polesiu. W 1928 r. uruchomiono placówkę w Rzymie, która stała się zalążkiem przyszłego domu generalnego Zgromadzenia, a dwa lata później we Francji.

Jako przełożona siostra Ledóchowska dużo podróżowała i wizytowała rozsiane po całym kraju wspólnoty. Prowadziła też działalność wydawniczą, pisała artykuły. Aktywnie uczestniczyła w życiu religijnym i społecznym kraju. W 1925 r. założyła w Pniewach pierwsze w Polsce koło Krucjaty Eucharystycznej.

Jej wszechstronna działalność została doceniona przez władze Rzeczypospolitej. W 1927 r. otrzymała Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, w 1930 - Krzyż Niepodległości, a w 1937 - Złoty Krzyż Zasługi.

Siostra Urszula Ledóchowska zmarła w opinii świętości 29 maja 1939 r. podczas wizyty w Rzymie.

W 1983 r. w Poznaniu została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II. W 1989 r. zachowane od zniszczenia ciało błogosławionej zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.

Niemal dokładnie w 20. rocznicę beatyfikacji, 18 maja 2003 r. w Rzymie, Jan Paweł II ogłosił siostrę Urszulę Ledóchowską świętą.

Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego liczy dziś ponad 900 sióstr w kilkunastu krajach na całym świecie.