Zygmunt Broniewski urodził się 21 października 1890 r. w Glinojecku w pow. ciechanowskim. Uczęszczał do gimnazjum rosyjskiego w Lublinie, a następnie do prywatnego gimnazjum „Szkoła Lubelska”, w 1908 r. w Rosji zdał eksternistycznie maturę. Następnego roku rozpoczął studia w Akademii Rolniczej Hohenheim w Stuttgarcie w Niemczech, by w 1913 r. uzyskać tytuł inżyniera rolnictwa.

W międzyczasie odbył służbę wojskową w rosyjskim Grodzieńskim Pułku Huzarów. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii rosyjskiej w stopniu chorążego, w 1915 r. zdał egzamin oficerski.

Po wybuchu rewolucji październikowej przedostał się wraz z częścią swoich żołnierzy do I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, gdzie służył w 3. Pułku Ułanów jako dowódca szwadronu, w czerwcu 1918 r. powrócił do Polski.

W październiku 1918 r. wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, brał udział w walkach na froncie bolszewickim. W marcu 1921 r. na własną prośbę został zwolniony do rezerwy i zajął się zarządzaniem majątkami ziemskimi.

Krótko po klęsce wojny obronnej 1939 r. wstąpił do tworzącej się wówczas Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy, w 1940 r. objął funkcję komendanta Okręgu Lubelskiego. W sierpniu 1942 r. otrzymał awans na podpułkownika.

Po utworzeniu Narodowych Sił Zbrojnych we wrześniu 1942 r. został komendantem Okręgu III. W maju 1944 r. otrzymał awans na stopień pułkownika. Od sierpnia 1944 r. jako Inspektor Obszaru Zachód reorganizował podległe mu komendy okręgów oraz przeprowadzał inspekcje różnych oddziałów, m.in. Brygady Świętokrzyskiej na Kielecczyźnie.

20 października 1944 r. został ustanowiony pełniącym obowiązki komendanta głównego NSZ, jednocześnie otrzymał awans na generała brygady.

Gdy w styczniu 1945 r. rozpoczęła się ofensywa sowiecka, wydał dowódcy Brygady Świętokrzyskiej rozkaz wymaszerowania na Zachód. Sam pozostał w kraju, by kierować walkami z komunistycznym okupantem.

Zagrożony aresztowaniem przez Urząd Bezpieczeństwa, w sierpniu 1945 r. przedostał się do amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech, gdzie stacjonowała Brygada Świętokrzyska. Zameldował się także u gen. Władysława Andersa, by zdać mu raport o działalności NSZ w okupowanym kraju.

Po powrocie do Niemiec objął funkcję dowódcy ośrodka szkoleniowego Kompanii Wartowniczych, w skład których weszli byli żołnierze Brygady Świętokrzyskiej. Pod koniec lat 40. wyjechał do Francji, tam zamieszkał w miejscowości Lauzerville.

Zmarł 23 czerwca 1949 r., został pochowany na cmentarzu w Duran. Był odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy, dwukrotnie Krzyżem Walecznych za wojnę polsko-bolszewicką 1919-1920 oraz Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego.