Siły antypolskie starają się wpędzić Polaków w bezpodstawne poczucie winy, bredząc o rzekomych polskich winach wobec Czechów, czy stawiając Polakom za wzór Czechów. Nie ma to oczywiście żadnego związku z samymi Czechami, tylko robione jest w celu dowalenia Polsce i Polakom, osłabienia naszego kraju i narodu. Przykładem takiej antypolskiej narracji jest kwestia Śląska Cieszyńskiego.

Po pierwszej wojnie światowej wybuchł konflikt Polski z Czechami o ziemię cieszyńską. Podczas walki Polski z agresją Rosji sowieckiej wojska czeskie rozpoczęły okupacje Zaolzia. Tereny te były zamieszkałe w 80% przez Polaków. Pod okupacją Czeską znalazło się 200.000 Polaków.

Ówczesne państwo Czechosłowackie składało się w 50% z ludności uznającej czeskie władze za okupantów. W 1921 roku w Czechosłowacji mieszkało: 6.700.000 Czechów, 3.100.000 Niemców, 2.000.000 Słowaków, 700.000 Węgrów, 500.000 Rusinów, 300.000 Żydów, 200.000 Polaków. Wszyscy poddawani byli czechizacji. Czesi dawali zasiłki tylko rodzino posyłającym dzieci do szkół czeskich. Kolejarze, górnicy i robotnicy państwowych fabryk byli wyrzucani z pracy za posłanie dzieci do szkół polskich. Policja zastraszała rodziców polskich dzieci. Czeskie władze manipulowały statystykami, by wykazać mniejszą ilość Polaków niż w rzeczywistości.

Podczas gdy II RP nie broniła swoich rodaków pod czeską okupacją, w latach trzydziestych Węgrzy i Niemcy jednoznacznie bronili swoich rodaków okupowanych przez Czechów. Czesi dodatkowo wspierali ukraińskich terrorystów w Polsce.

W 1938 roku, kiedy wiadomo było, że Niemcy wyzwolą swoich rodaków spod czeskiej okupacji, Czesi zdecydowali się oddać Polsce okupowane ziemie polskie. Wkraczająca na Zaolzie armia polska była entuzjastycznie witana przez tubylczą ludność. Podobnie w 1938 roku spod okupacji czechosłowackiej Polacy wyzwolili polskie ziemie Spiszu i Orawy okupowane wbrew woli 120.000 Polaków mieszkających na tych terenach.

Podczas II wojny światowej, znajdujący się na emigracji, samozwańczy przywódcza czeski Benes: domagał się rozbioru części terenów Polski, podporządkowania Polski ZSRR, wprowadzenia socjalizmu w Polsce. Po II wojnie światowej o czeskiej okupacji Zaolzia zdecydowali sowieci.

Tematykę relacji Polski z Czechami poruszył, w wydanej przez wydawnictwo Rytm pracy „Polsko-czechosłowackie kontakty wojskowe 1921-1938 w dokumentach wywiadu i dyplomacji II" Piotr Kołakowski.

„Polsko-czechosłowackie kontakty wojskowe 1921-1938 w dokumentach wywiadu i dyplomacji II Rzeczypospolitej" to jak informuje wydawca „zbiór materiałów źródłowych charakteryzuje kontakty i przejawy współpracy militarnej między Polską i Czechosłowacją od zakończenia walk o granice i przejścia Wojska Polskiego na stopę pokojową w 1921 r. do kryzysu czechosłowackiego w 1938 r. Ukazuje zabiegi mające na celu zawarcie konwencji wojskowej przez oba państwa, a także przyczyny, które doprowadziły do tego, że nie została ona podpisana" Praca liczy 429 stron, zawiera 114 dokumentów źródłowych i 30 stron wstępu autorstwa autora.

Jak można się dowiedzieć z Wikipedii Piotr Kołakowski „w 1991 r. ukończył studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. Od 1992 r. pracownik naukowy tej uczelni (obecnie Akademii Pomorskiej). W 2000 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych na Uniwersytecie Szczecińskim i tamże w 2008 r. doktora habilitowanego. W lipcu 2013 r. otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Od 2014 r. profesor zwyczajny. Kieruje Zakładem Stosunków Międzynarodowych w Instytucie Historii i Politologii Akademii Pomorskiej w Słupsku".

Piotr Kołakowski „zajmuje się głównie zagadnieniami związanymi z działalnością polskich i obcych służb specjalnych, a także stosunkami politycznymi i wojskowymi w dwudziestoleciu międzywojennym. Specjalizuje się również w badaniach nad historią ziem polskich w czasie II wojny światowej oraz zwalczaniem Polskiego Państwa Podziemnego przez sowiecki aparat bezpieczeństwa. Autor i współautor 16 książek, a także kilkudziesięciu artykułów zamieszczonych w polskich i zagranicznych periodykach naukowych i zbiorach materiałów".

Piotr Kołakowski jest autorem takich prac jak:

• NKWD i GRU na ziemiach polskich 1939–1945, Warszawa 2002.
• Między Warszawą a Pragą. Polsko-czechosłowackie stosunki wojskowo-polityczne 1918–1939, Warszawa 2007 (wyd. II 2009).
• Pretorianie Stalina. Sowieckie służby bezpieczeństwa i wywiadu na ziemiach polskich 1939–1945, Warszawa 2010.
• Czas próby. Polski wywiad wojskowy wobec groźby wybuchu wojny w 1939 roku, Warszawa 2012.
• „Ukraiński Piemont". Ruś Zakarpacka w okresie autonomii 1938–1939, Warszawa 2017 (współautor M. Jarnecki).

Dziełem Piotra Kołakowskiego są takie zbiory dokumentów jak:

• Polityka morska państw bałtyckich i skandynawskich w świetle referatów polskich placówek dyplomatycznych i konsularnych na zjazd bałtycki w Gdyni w 1937 r., Słupsk 2004 (współautor A.G. Dąbrowski).
• Majowy zamach stanu w świetle dokumentów wywiadu, dyplomacji i organów bezpieczeństwa II Rzeczypospolitej, Słupsk 2008 (współautor A. Pepłoński).
• Wywiad gospodarczy Straży Granicznej wobec firm gdańsko-gdyńskich w latach 1932–1938, Słupsk 2010 (współautor R. Techman).
• Wywiad Straży Granicznej 1928–1939. Wybór dokumentów, Słupsk 2013 (współautor R. Techman).
• Afera Rana. Zatrzymanie przez sowiecki kontrwywiad por. Stefana Kasperskiego w świetle jego sprawozdania z 12 sierpnia 1936 r., Kraków 2014 (współautor R. Kuśnierz).
• Sprawa majora Jerzego Sosnowskiego w świetle dokumentów analitycznych Oddziału II SGWP i zeznań Franza Heinricha Pfeifera, Warszawa 2015 (współautor A. Krzak).
• Polsko-czechosłowackie kontakty wojskowe 1921–1938 w dokumentach wywiadu i dyplomacji II Rzeczypospolitej, Warszawa 2018.

Jan Bodakowski