Jan Paweł II w dokumencie "Pastores dabo vobis" (punkt 29) zwrócił uwagę, że Kościół wprowadził celibat księży, bo „Kościół jako Oblubienica Chrystusa pragnie, aby kapłan miłował go w sposób całkowity i wyłączny, tak jak umiłował go Jezus Chrystus Głowa i Oblubieniec”. W związku z tym „Celibat kapłański jest darem z siebie w Chrystusie i z Chrystusem dla Jego Kościoła i wyraża posługę kapłana dla Kościoła w Chrystusie i z Chrystusem”.

Papież Polak dodawał, że nie należy traktować celibatu w kategoriach negatywnych, wyłącznie jako jakiegoś zakazu czy ograniczenia. Ma on bowiem wspaniały wymiar pozytywny, jakim jest właśnie możliwość całkowitego oddania się Chrystusowi. Można powiedzieć, że celibat odsłania sakramentalność kapłaństwa, jego duchowy wymiar, pokazuje, że kapłaństwo to coś więcej niż zawód, funkcja przewodniczącego zgromadzenia i interpretatora Pisma (jak w przypadku żydowskiego rabina, protestanckiego pastora czy islamskiego imama).

Katolickie kapłaństwo jest duchowym fenomenem na skalę światową i kiedy oddzieli się od niego celibat, szybko zatraci się jego unikalność. Już teraz wielu ludzi nie rozumie, że kapłan jest osobą konsekrowaną, nie docenia kapłańskiego błogosławieństwa, nie pamięta, że dłonie kapłana są konsekrowane. Sami kapłani przez rezygnację z noszenia sutanny, zapominanie o błogosławieniu wiernych stają się podobnie do świeckich. Wraz ze zniesieniem celibatu różnica między nimi mogłaby się zupełnie zatrzeć. W ten sposób jednak Kościół utraciłby wielki skarb, a być może nawet własną tożsamość.