„Pod tą nazwą ogólnie rozumie się zjawisko bezwiednego upadku, zazwyczaj do tyłu, dość często w związku z jakąś religijną posługą uzdrawiania lub modlitwy”.Chciałbym w tym miejscu również przestrzec przed pewnym uproszczeniem oceny tego zjawiska. Uproszczenie to polega na tym, że gdy dana osoba pada na plecy, wtedy mówimy że spoczynek być może jest od złego ducha. Gdy pada twarzą do ziemi – od Ducha Świętego. Takie ocenianie spoczynków jest niewłaściwe ponieważ  szatan potrafi naśladować obie formy upadków. Okazuje się, że już w XVIII wieku można było zaobserwować to zjawisko wraz z transem i ekstazami występującymi w ruchach przebudzeniowych tego czasu. Podobne doświadczenia występowały również  także w pozachrześcijańskich religiach, takich jak, Buddyzm, Islam, we wschodnich sektach, jak również u plemion afrykańskich i Ameryki Łacińskiej.

Zjawisko spoczynku w Duchu Świętym było obecne od samego początku historii odnowy charyzmatycznej, również w Polsce.

Spoczynek wraz z darem języków, pojawiają się najczęściej jako jedne z pierwszych owoców modlitwy o wylane Ducha Świętego. Warto również scharakteryzować osoby poddające się tego typu doświadczeniom. Posłużę się tutaj cytatem z książki „Psychologia jak religia, religia jak psychologia”, pani psycholog Anny Wasiukiewicz: Często są to osoby zupełnie niespodziewające się i nierozumiejące, co się z nimi dzieje i raczej osoby potrzebujące uzdrowienia duchowego i emocjonalnego, niż cierpiące z powodu chorób fizycznych. Już sama charakterystyka tych osób świadczyć może o czynnikach psychologicznych warunkujących powstawanie tego zjawiska. Upadki w Duchu najczęściej zdarzają się w wielkich zgromadzeniach, w atmosferze sprzyjającej sugestii i są wywoływane zarówno przez osoby świeckie, jak i duchowne. Najczęściej tam, gdzie są oczekiwane, a grupa jest dobrze przygotowana, aby zatroszczyć się o padające osoby, zwykle podczas posługi uzdrawiania lub udzielania błogosławieństwa.

Można zapytać, czy tzw. Upadki w Duchu Świętym znajdują jakieś wyjaśnienie  w objawieniu Bożym? Pismo Święte uczy, że Duch Święty, raczej przenika poprzez swoje delikatne tchnienia.Tymczasem na modlitwach wspólnotowych często górę biorą emocje. Jak pisze ks.Jan  Kaczkowski - są to spotkania przypominające „seanse nakręcania emocjonalnego.. Już tutaj można wspomnieć o niebezpieczeństwach związanych z przeżywaniem takich zjawisk. Jednym z nich jest łakomstwo duchowe, polegające na mieszaniu zjawisk na gruncie emocjonalnym, ze zjawiskami duchowymi. Ostrzeżenie przed taką postawą znajdujemy chociażby u św.Jana od krzyża, który w trzecim rozdziale „Nocy ciemnej” tak o tym pisze: Wielu początkujących ulega wielkiemu łakomstwu duchowemu, albowiem trudno ich zobaczyć zadowolonymi z tego ducha, jakiego im Bóg daje. Często więc są niezadowoleni i skarżą się, że nie znajdują w rzeczach duchowych takiej pociechy, jakiej by pragnęli.

Ci, którzy doświadczają tychże upadków mówią o dobrych owocach tego przeżycia. Trudno jednoznacznie stwierdzić na ile są to owoce wynikające z emocji, a na ile są one spowodowane interwencją Ducha Świętego, ponieważ owe  owoce często, okazują się nietrwałe. Dla rzetelnego zbadania tychże owoców potrzeba długiego okresu czasu. Analizując świadectwa osób, które doświadczyły tego zjawiska wielokrotnie, da się wysunąć wniosek, że  poprzez wspomniane już łakomstwo duchowe, dochodzi do pewnego pożądania lub uzależnienia się od spoczynków.  Z obserwacji zachowań  wielu osób, da się zauważyć, iż osoby te, w początkowej fazie zaraz po spoczynku, doznają błogiego spokoju i stanu beztroski. Niestety pewnym czasie stają się bardziej agresywne, niecierpliwe, czyli objawiające cechy przeciwne owocom Ducha Świętego. Ostatecznie z oceną powinniśmy być bardzo ostrożni.

Piotr Nowak

Powyższy tekst jest fragmentem książki Piotra Nowaka pt. "Jaka odnowa w Kościele".

Książka do nabycia tutaj