Natalia Tułasiewicz przyszła na świat 9 kwietnia 1906 r. w Rzeszowie pod zaborem austriackim w wielodzietnej rodzinie urzędnika skarbowego. Wychowywała się w atmosferze głębokiej religijności i patriotyzmu. Edukację rozpoczętą w Kętach kontynuowała w szkole sióstr Klarysek i Prywatnym Gimnazjum Żeńskim w Krakowie.

Gdy w 1921 r. jej rodzina przeniosła się do Poznania, rozpoczęła naukę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej. Po zdaniu matury w 1926 r. rozpoczęła studia filologiczne na Uniwersytecie Poznańskim. Była niezwykle czynna w życiu akademickim. Udzielała się w Kole Polonistów oraz Sodalicji Mariańskiej.

Na przełomie 1928/1929 r., po stwierdzeniu początków gruźlicy, wyjechała do Rabki. Po rocznej kuracji wróciła na studia i w 1932 r. obroniła pracę magisterską.

Później pracowała jako nauczycielka w poznańskich szkołach - prywatnej szkole katolickiej pw. św. Kazimierza, a potem w Gimnazjum i Liceum Sióstr Urszulanek, w której sama się niegdyś kształciła.

Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 r., w bombardowanym Poznaniu zorganizowała prowizoryczną szkółkę dla dzieci. W listopadzie została wraz z całą rodziną wysiedlona na tereny Generalnego Gubernatorstwa do Ostrowca Świętokrzyskiego.

Wiosną 1940 r. przeniosła się do Krakowa. Tam w ośrodku urszulańskim podjęła pracę w tajnym nauczaniu. Organizowała też konspiracyjne spotkania sodalicyjne oraz literackie.

W 1943 r. nawiązała kontakt z konspiracyjną komórką organizacji „Zachód” powołaną przez Rząd RP na Uchodźstwie. Jako jego pełnomocnik i wolontariusz do pracy apostolskiej wśród Polaków wywiezionych na przymusowe roboty do Rzeszy, po przejściu odpowiednich szkoleń, w sierpniu tego roku wyjechała do Hanoweru.

Swą misję prowadziła wśród robotników, pracując wraz z nimi w fabryce zbrojeniowej Günther-Wagner. Szybko zyskała sympatię i autorytet otoczenia. Prowadziła lekcje ortografii polskiej i języka niemieckiego uzupełniane wykładami o kulturze. Przygotowywała katechezy, animowała rekolekcje wielkopostne, organizowała akcje charytatywno-samopomocowe.

Zdekonspirowana wiosną 1944 r. przez nieostrożnego kuriera z Polski, została aresztowana przez gestapo. Przebywała w więzieniach w Hanowerze, potem w więzieniu w Berlinie i Kolonii. W trakcie ciężkiego śledztwa była bita i torturowana, ale nie wydała nikogo.

Jesienią 1944 r. została wywieziona do obozu koncentracyjnego dla kobiet w Ravensbrück. Mimo wycieńczenia ciężką fizyczną pracą, nawracającą gruźlicą i głodem nie zaprzestała działalności ewangelizacyjnej. Troszczyła się o życie kulturalne i duchowe w obozie, przygotowywała młode dziewczyny do tzw. małej matury.

Ekstremalnie wyczerpana, podczas jednej z selekcji przeprowadzanej przez Niemców została wyznaczona do zagazowania. Zginęła w Wielką Sobotę, 31 marca 1945 r., na miesiąc przed wyzwoleniem obozu.

Była jedną z dwóch świeckich kobiet beatyfikowanych w 1999 r. przez papieża Jana Pawła II w grupie 108 męczenników II wojny światowej.