Łukasz Ciepliński urodził się 26 listopada 1913 r. w wielkopolskim Kwilczu, w rodzinie o tradycjach patriotycznych. Jego pradziad uczestniczył w Wiośnie Ludów, ojciec zaś i dwaj bracia - w powstaniu wielkopolskim. Ukończył szkołę powszechną w rodzinnym mieście, kontynuując następnie naukę w sąsiednim Międzychodzie.

 

W 1929 r. został słuchaczem korpusu kadetów w Rawiczu. Po maturze w 1934 r. rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej, którą ukończył w stopniu podporucznika. Następnie został przydzielony do 62 pp. w Bydgoszczy, służąc w nim nieprzerwanie do wybuchu II wojny światowej.

 

W kampanii wrześniowej wziął udział w szeregach swojej macierzystej jednostki, pełniąc funkcję dowódcy kompanii przeciwpancernej. Walczył m.in. w okolicach Bydgoszczy i w bitwie nad Bzurą, gdzie w trakcie przeprawy przez rzekę pod Witkowicami z obsługiwanego osobiście działka przeciwpancernego zniszczył 8 niemieckich czołgów. Za ten wyczyn został odznaczony osobiście Orderem Virtuti Militari przez gen. Tadeusza Kutrzebę.

 

Z resztkami swojego pułku przedarł się do stolicy i brał udział w jej obronie. Po kapitulacji uniknął niewoli i przedostał się na Węgry do polskiej placówki wojskowej. Po przeszkoleniu wyruszył w drogę powrotną do Polski. W styczniu 1940 r. został aresztowany przez policję ukraińską w Baligrodzie, a następnie osadzony w więzieniu w Sanoku, z którego zbiegł cztery miesiące później.

 

Związał się z konspiracją na Rzeszowszczyźnie, zostając komendantem Podokręgu Rzeszowskiego Organizacji Orła Białego. Po scaleniu OOB ze Związkiem Walki Zbrojnej objął funkcję komendanta Obwodu Rzeszów. Od 1941 r. stał na czele Inspektoratu Rejonowego Podokręgu Rzeszów ZWZ-AK.

 

Funkcję tę pełnił przez cztery lata. Zorganizowane przez niego struktury wywiadu i kontrwywiadu, zlikwidowały łącznie ok. 300 konfidentów gestapo i kolaborantów. Do znaczących sukcesów trzeba też zaliczyć zdobycie niemieckich map wojskowych z planami uderzenia na ZSRR, przechwycenie dokumentacji broni rakietowej V2, a także wykrycie tajnej kwatery Adolfa Hitlera w tunelu pod wsią Wiśniowa.

 

W ramach akcji „Burza” w sierpniu 1944 r. brał udział w wyzwalaniu Rzeszowa. Przeciwny ujawnianiu się przed sowietami pozostał w konspiracji, angażując się w działania podziemia antykomunistycznego. W październiku tego roku dowodził nieudaną próbą rozbicia więzienia NKWD na zamku w Rzeszowie, gdzie przetrzymywano kilkuset akowców.

 

Po rozwiązaniu AK w styczniu 1945 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie współtworzył organizację NIE. Był kolejno inspektorem rejonowym, szefem sztabu Okręgu Kraków, a po likwidacji NIE powołanej na jej miejsce Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Od września do grudnia kierował okręgiem krakowskim, a później od stycznia 1946 r. obszarem południowym Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.

 

Po aresztowaniach przez UB kolejnych trzech Zarządów Głównych WiN, w styczniu 1947 r. stanął na czele IV ZG WiN, przenosząc jednocześnie siedzibę organizacji z Krakowa do Zabrza. Za jego kierownictwa osłabiona organizacja rozwijała działalność wywiadowczą i propagandową, uruchomiono nowe szlaki przerzutowe na Zachód.

 

UB aresztowało go pod koniec listopada 1947 r. Brutalne śledztwo Cieplińskiego i jego współpracowników trwało trzy lata i było prowadzone pod bezpośrednim nadzorem NKWD. Nierzadko Ciepliński był torturowany do tego stopnia, że z przesłuchania przynoszono go do celi nieprzytomnego. Pod wpływem urazów głowy częściowo stracił słuch. Znęcali się nad nim m.in. Józef Różański, Anatol Fejgin, Józef Światło i Józef Dusza.

 

Rozprawa odbyła się w październiku 1950 r. przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Warszawie, któremu przewodniczył płk Aleksander Warecki. Prokuratorami byli ppłk Jerzy Tramer i mjr Mieczysław Dytry. Oskarżonemu zarzucano, że w czasie okupacji „zajmował zdradziecką postawę wobec Polski, stając się sprzymierzeńcem hitlerowskich oprawców”, a po wojnie stał się „szpiegiem na żołdzie amerykańskim”.

 

14 października ppłk Ciepliński wraz z sześcioma innymi członkami IV ZG WiN został skazany na karę śmierci. Najwyższy Sąd Wojskowy w Warszawie podtrzymał wyroki, zaś prezydent Bierut odmówił skazanym prawa łaski.

 

1 marca 1951 r. ppłk Łukasz Ciepliński i sześciu jego współpracowników - Adam Lazarowicz, Mieczysław Kawalec, Józef Rzepka, Franciszek Błażej, Józef Batory i Karol Chmiel - zostali zamordowani na terenie więzienia mokotowskiego przez strzał w tył głowy. Miejsce ich pochówku do dziś pozostaje nieznane. Grób symboliczny znajduje się na warszawskich Powązkach w Kwaterze „Na Łączce”.

 

W 1992 r. Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego unieważnił wszystkie wyroki z 1950 r., uznając, że zarzucane skazanym i straconym czyny były działalnością na rzecz niepodległego i suwerennego państwa polskiego. W maju 2007 r. prezydent RP Lech Kaczyński nadał ppłk Łukaszowi Cieplińskiemu Order Orła Białego.

 

W dniu 1 marca 2013 r. z okazji obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych Minister Obrony Narodowej Tomasz Siemoniak awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika.

 

Źródło: IPN