Urodził się 15 grudnia 1900 r. we Lwowie. Do 12. roku życia kształcił się prywatnie, w 1917 r. zdał maturę w jednym z zakopiańskich gimnazjów, następnie rozpoczął studia architektoniczne na Politechnice we Lwowie. W 1919 r. wraz z rodziną przeniósł się do Poznania, gdzie podjął studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu.

W 1920 r. walczył ochotniczo w wojnie polsko-bolszewickiej, rok później zaangażował się w akcję plebiscytową na Górnym Śląsku i uczestniczył w III powstaniu śląskim. Po powrocie na studia w 1921 r. związał się z ruchem endeckim, wstąpił w szeregi Młodzieży Wszechpolskiej, współredagował też studencki miesięcznik „Akademik”.

Mimo zdobycia w 1925 r. tytułu magistra ekonomii związał się z dziennikarstwem i polityką. Po przeniesieniu się do Warszawy w 1926 r. wstąpił do Obozu Wielkiej Polski. Pisał artykuły w „Gazecie Warszawskiej” i „ABC”, a w 1932 r. stanął na czele samodzielnego, cotygodniowego dodatku „ABC Literacko-Artystyczne”.

W 1935 r. założył własny tygodnik literacki „Prosto z Mostu” prezentujący polską myśl narodową. Był jego właścicielem, redaktorem naczelnym oraz jednym z głównych publicystów. Pismo zdobyło renomę, skutecznie konkurując z lewicowo-liberalnymi „Wiadomościami Literackimi”. Nakład, początkowo wynoszący 6 tysięcy egzemplarzy, po czterech latach wzrósł pięciokrotnie.

W tygodniku pisywali autorzy od lat znani z prawicowych sympatii jak Adam Doboszyński i Jan Mosdorf, a także księża – Maksymilian Kolbe i Stanisław Trzeciak. Reprezentowany był też nurt chłopski, wśród współpracowników znaleźli się też twórcy uchodzący za apolitycznych. Przy tygodniku zaistniała się też jego biblioteka, wydająca dzieła współpracowników Piaseckiego.

W swej publicystyce Stanisław Piasecki propagował powszechny dostęp do osiągnięć cywilizacyjnych i kultury. Bezwzględnie krytykował bolszewizm i nazizm, postrzegając te nurty jako kontynuację imperializmów: rosyjskiego i niemieckiego. Miał krytyczny stosunek do współczesnej mu sztuki i literatury w Polsce, zarzucając jej nihilizm ideowy.

Na początku okupacji niemieckiej włączył się w działalność podziemnego Stronnictwa Narodowego, wkrótce został kierownikiem Centralnego Wydziału Propagandy w Zarządzie Głównym SN pod pseudonimem „Stanisław Mostowski”.

W grudniu 1939 r. ukazał się pierwszy numer podziemnego pisma pt. „Walka”, którego był współtwórcą i redaktorem. Redakcja gazety mieściła się w mieszkaniu Piaseckiego, fundusze na jej druk pochodziły z restauracji „Arkadia”, którą założył w suterenie Filharmonii Narodowej.

Aresztowany w grudniu 1940 r. przez gestapo, po kilku miesiącach tortur w więzieniu w al. Szucha został przeniesiony na Pawiak. Mimo swego tragicznego położenia w dalszym ciągu przesyłał swoim podkomendnym w grypsach instrukcje i artykuły do podziemnej prasy. W ostatnim liście do rodziny pisał: „Wybacz mi Żono, że Polskę ukochałem bardziej niż Ciebie i dziecko”.

Stanisław Piasecki został rozstrzelany 12 czerwca 1941 r. w zbiorowej egzekucji w podwarszawskich Palmirach. Jego szczątki ekshumowane w maju 1946 r. zostały złożone na tamtejszym cmentarzu.
 

Paweł Brojek