Prawicowa witryna internetowa „Fdesouche” poinformowała, że „żarliwy antykomunizm Mario Vargasa Llosy nie podoba się francuskim naukowcom, którzy uważają pisarza za niegodnego Akademii Francuskiej” i że według nich „Mario Vargas Llosa w Akademii Francuskiej – szpeci wizerunek Francji w Ameryce Łacińskiej”. Niezadowoleni z takiego stanu rzeczy „francuscy intelektualiści (wypisz wymaluj intelektualiści „Gazety Wyborczej”, tylko jeszcze bardziej czerwoni) podpisali się pod opublikowanym w „Libération” artykułem, w którym ten komunistyczny dziennik pluje na wielkiego pisarza.

Komunistyczny „Liberation” i uczelniana czerwona swołocz

Komunistyczny dziennik „Liberation” popisał się artykułem, w którym pluje na peruwiańskiego noblistę, a pod artykułem z imienia i nazwiska podpisali się „naukowcy”, którzy potępiają Mario Vargasa Llosę za „żarliwy antykomunizm” i „ekstremistyczne stanowiska”.

„Peruwiański pisarz poparł José Antonio Kasta, radykalnie prawicowego kandydata w wyborach prezydenckich w Chile. To tylko jedno z długiej serii niepokojących działań i stanowisk, jakie zajmuje Peruwiańczyk i które są obserwowane przez nas grupę profesorów uniwersyteckich i badaczy. Jesteśmy „oszołomieni” pozorną obojętnością Akademii na ten temat. (…) Kolejni zwolennicy radykalnego kolumbijskiego prezydenta Ivána Duque, siarczystego peruwiańskiego kandydata na prezydenta Keiko Fujimori, zadufani w pamięci reżimu Pinocheta w Chile i bliscy kręgom frankistowskim w Hiszpanii. Pisarz, dziś 85-letni, staje się w ten sposób dziwnym Nieśmiertelnym. Być może Akademia uznała, że peruwiański pisarz uosabia ideał pisarza zaangażowanego, zrodzonego w epoce oświecenia. Przede wszystkim, jego wejście do Akademii szpeci wizerunek Francji w Ameryce Łacińskiej, gdzie ekstremistyczne poglądy Mario Vargasa Llosy są dobrze znane i od dawna zdecydowanie odrzucane”. - napisali w swoim stanowisku komuniści z francuskich uczelni. Płacząc, że tak być nie może, że w Akademii Francuskiej nie ma samych komunistów, a przynajmniej socjalistów. A wszystkich o normalnych i prawicowych poglądach należy z niej wywalić na zbity pysk.

Czerwona Francja jak Lenin – wiecznie żywa

W powojennej Europie Zachodniej, której intelektualiści, zapatrzeni w sowiecki komunizm, nie pozwalali go krytykować Francja i Włochy szczególnie się wyróżniały w tym zakresie. To właśnie przedwojenna francuska inteligencja była zakochana w Leninie, Trockim, Stalinie i Związku Radzieckim, po jego śmierci część zakochała się w Mao Tse Tungu, a jeszcze później w rozmaitych lokalnych zbrodniarzach pokroju Pol Pota (zresztą absolwenta paryskiej Sorbony), Ho Shi Minha, Fidela Castro, czy Ernesto Che Guevary. I to oni doprowadzili do lewackiej rewolty 1968 roku na zachodzie Europy. Do dzisiaj Francja jest lewacka i czerwona, a w dużej mierze komunistyczna. Stąd głęboka niechęć (o ile nie nienawiść) do wielkiego pisarza, który komunizm w jego południowoamerykańskiej, terrorystycznej wersji widział na własne oczy i który go nienawidzi (a widział co w rodzinnym Peru robili komunistyczni bandyci z organizacji terrorystycznej „Świetlisty szlak”). Szkoda tylko, że Francja nie doznała stalinowskiej okupacji, wtedy może chociaż część tych czerwonych idiotów zmarłaby w gułagach, a innych komunizm przeszedłby, jak każda zaraza.

Piotr Stępień