Nie da się ukryć, że „Gazeta Wyborcza” pod redakcją redaktora Adama Michnika nie da się nikomu wyprzedzić w realizacji leninowskich norm życia partyjnego, a w szczególności – organizatorskiej funkcji prasy.

Inne media muszą być popychane przez oficerów prowadzących, podczas gdy w „Gazecie Wyborczej” panuje świadoma dyscyplina, niczym w NKWD, albo innym leninowskim Komsomole.

Toteż nikogo nie może zaskoczyć komentarz pana red. Wojciecha Czuchnowskiego piętnujący złowrogiego Antoniego Macierewicza i lustrację, ktora zamiast przynieść ulgę, stała się dla wielu autorytetów moralnych powodem niewymownych cierpień i udręki.
 
Pan red. Czuchnowski przytuliłby ich wszystkich do łona, nie bacząc na ryzyko strefienia – jako że wśród ofiar lustracyjnej gorączki znaleźli sie nie tylko wypróbowani towarzysze, ale również – przedstawiciele reakcyjnego kleru.
 
Pan redaktor Czuchnowski uważa, że lustracja z roku 1992, a zresztą późniejsza też, była „dzika”, to znaczy – objęła również osoby z towarzystwa. Tymczasem w Magdalence umówiono się przecież inaczej; że mianowicie osobom z towarzystwa niczego nieubłaganym placem nie wytykamy, w zamian za co osoby z towarzystwa wystawiają posiadaczom nieubłaganych palców certyfikaty człowieków honoru. Słowem – ręka rękę myje, noga nogę wspiera i właściwie nie wiadomo, na czym polegał totalitarny charakter ustroju komunistycznego.

Ludzie honoru przecież tylko komunistów udawali, podobnie zresztą, jak osoby z towarzystwa udawały opozycję – co w niepojętym przypływie szczerości wychlapał były prezydent naszego nieszczęśliwego kraju Lech Wałęsa. Nie było zatem żadnego totalitaryzmu, tylko jedność moralno-polityczna całego narodu pod przewodenictwem partii. Po cóż tedy obalono taki wspaniały ustrój?

Doprawdy, trudno zgadnąć, chyba żeby przypomnieć spostrzeżenie księcia Saliny z „Lamparta”, że trzeba wiele zmienić, żeby wszystko pozostało po staremu. To i owo rzeczywiście się zmieniło, ale „Gazeta Wyborcza” pod redakcją redaktora Adama Michnika zawsze w awangardzie.

Stanisław Michalkiewicz