11 października 1953 r. w więzieniu w Białymstoku ubeccy oprawcy zamordowali kpt. Kazimierza Kamieńskiego „Huzara”. Został oskarżony o "współpracę z hitlerowcami" i skazany na 6-krotną karę śmierci.

Kazimierz Kamieński urodził się 8 stycznia 1919 r. w miejscowości Markowo-Wólka na Podlasiu. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Hodyszewie, a następnie Gimnazjum Handlowego w Wysokiem Mazowieckiem.

10-miesięczną szkołę podchorążych rezerwy kawalerii ukończył jako prymus, po czym skierowany został do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 9. Pułku Strzelców Konnych. Po bitwie pod Kockiem dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł w październiku 1939 r., a następnie powrócił w rodzinne strony.

Od pierwszych tygodni 1940 r. działał w konspiracji, początkowo w lokalnej organizacji tzw. Batalionie Podlaskim, a następnie w Związku Walki Zbrojnej. Pełnił funkcję dowódcy plutonu, przeprowadzał inspekcje broni, zapewniał zakwaterowanie i był przewodnikiem oddziałów partyzanckich. Przez pewien czas był adiutantem komendanta Obwodu Wysokie Mazowieckie AK.

Wiosną 1944 r. dołączył do lotnego oddziału Kedywu operującego na terenie obwodu, uczestniczył w akcjach zbrojnych przeciw partyzantce komunistycznej oraz bandom rabunkowym.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej był poszukiwany przez NKWD. Ukrywał się u swojego stryja we wsi Kamińskie Wiktory w gminie Poświętne. W styczniu 1945 r. stanął na czele oddziału samoobrony Obwodu AK-AKO Wysokie Mazowieckie, posługiwał się pseudonimem „Huzar”. Jako dowódca przeprowadził kilkadziesiąt akcji przeciwko UB, KBW oraz NKWD, rozbrajał posterunki MO, likwidował agentów.

W okresie amnestii lutowej 1947 r. dowodzony przez „Huzara” oddział został rozformowany. Większość żołnierzy ujawniła się, on sam jednak pozostał w ukryciu.

Wkrótce wokół dowódcy ponownie skupiła się grupa byłych żołnierzy AK i WiN ściganych przez bezpiekę i zagrożonych aresztowaniem. W maju 1947 r. „Huzar” wraz z odbudowanym oddziałem podporządkował się kpt. Władysławowi Łukasiukowi „Młotowi”, dowodzona przez niego grupa weszła w skład 6. Brygady Wileńskiej.

Po śmierci „Młota” w 1949 r., „Huzar” objął jej dowództwo. Jego żołnierze prowadzili akcje ekspropriacyjne, likwidowali konfidentów, najbardziej szkodliwych działaczy PPR oraz zwalczali pospolity bandytyzm. Stoczyli też kilka bitew i potyczek z oddziałami KBW i LWP. Dzięki poparciu miejscowej ludności i przestrzeganiu zasad pracy konspiracyjnej oraz dyscypliny oddział „Huzara” był w stanie utrzymać się w polu niemal do końca 1952 r.

W październiku tego roku, po nawiązaniu kontaktu z kontrolowaną przez bezpiekę V Komendą WiN, por. Kamieński został podstępnie zwabiony do Warszawy, a następnie aresztowany przez UB. Oskarżany o współpracę z hitlerowcami i działanie z niskich pobudek, był poddany brutalnemu śledztwu.

Wiosną 1953 r. stołeczny Wojskowy Sąd Rejonowy podczas pokazowego procesu na sesji wyjazdowej w Łapach skazał go na 6-krotną karę śmierci.

11 października 1953 r. kpt. Kamieński „Huzar” został stracony w białostockim więzieniu. Nie ustalono miejsca jego pochówku.

Symboliczny grób ostatniego dowódcy 6. Brygady Wileńskiej AK znajduje się na cmentarzu w Poświętnem.

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 9 listopada 2007 r. kpt. Kamieński został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

W tym samym roku w Wysokiem Mazowieckiem uroczyście odsłonięto pomnik ku czci „Huzara” i żołnierzy podziemia niepodległościowego

opr. Paweł Brojek
źródło: lupaszko.pl