Dziś przypada wspomnienie błogosławionego Honorata Koźmińskiego, prezbitera. Jako młody człowiek stracił wiarę, by później ją odzyskać.

Wacław Koźmiński przyszedł na świat 16 października 1829 roku. Urodził się w Białej Podlaskiej, w inteligenckiej rodzinie. Miał troje rodzeństwa – brata i dwie siostry. Uczęszczał do gimnazjum w Płocku i tam zaprzestał praktyk religijnych, jednak w czasie studiów na Wydziale Budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych – stracił wiarę.
 
W wieku 17 lat, 23 kwietnia pod zarzutem udziału w spisku został aresztowany. Następnie – osadzony w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. W tym czasie ciężko zachorował, jednak kiedy wracał do zdrowia – przemyślał swoje życie. Nawrócił się. Po około roku został uwolniony z więzienia, a następnie wrócił na studia.
 
W dniu 8 grudnia 1848 roku, już po ukończeniu studiów – wstąpił do klasztoru kapucynów. Zaledwie kilkanaście dni od wstąpienia, bo już 21 grudnia przyjął habit zakonny. Otrzymał imię Honorat.
 
W dniu 21 grudnia 1849 roku złożył pierwszą profesję. Jego pragnieniem było zostać bratem zakonnym, ale przełożeni polecili mu aby przygotował się do kapłaństwa. Święcenia kapłańskie przyjął 27 listopada 1852 roku, po ukończeniu studiów teologicznych. Niedługo po tym został mianowany na profesora retoryki oraz sekretarza prowincjała.
 
Był również lektorem teologii, nadzwyczajnym rekolekcjonista i spowiednikiem nawracających się. Poprzez swoją działalność w III Zakonie św. Franciszka w Warszawie i dzięki głębokiej religijności i trosce o człowieka potrafił zjednywać ludzi dla Chrystusa.

W 1961 roku na skutek kasaty zakonów przez władze carskie, O. Honorat został przewieziony do Zakroczymia pod Warszawą. Mimo trudności nadal tworzył grupy tercjarek. Zwrócił się do Stolicy Świętej o zatwierdzenie zgromadzeń bezhabitowych i tego samego roku – tj. ok. 1889 – uzyskał aprobatę. Dzięki temu powstało 26 stowarzyszeń tercjarskich, a na przestrzeni lat – uformowało się 16 zgromadzeń zakonnych. Zgromadzenia te podejmowały szereg rożnych zadań, m.in. takich jak: prace charytatywne, prace apostolskie – wśród młodzieży szkolnej i rzemieślniczej, w fabrykach – wśród ludu wiejskiego, w przytułkach dla ludzi starych i upośledzonych.
 
O. Honorat został komisarzem generalnym polskiej prowincji kapucynów. Jednocześnie przyczynił się do znacznego rozwoju zakonu. Prowadził także pracę pisarską, wyrażał się w aktualnych sprawach. W konfesjonale spędzał wiele godzin, był człowiekiem wielkiej gorliwości, jeśli chodzi o zbawienie dusz. Dużo czasu spędzał na modlitwie. Praktykował surowe umartwienia.

Resztę lat swojego życia spędził na kontemplacji i modlitwie. Cierpiał fizycznie i był pozbawiony słuchu. Był wyczerpany pracą apostolską. Zmarł w opinii świętości w dniu 16 grudnia 1916 roku.

Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował O. Honorata Koźmińskiego w dniu 16 października 1988 roku – w 10. rocznicę swojego wyboru na Stolicę Apostolską. Błogosławiony jest głównym patronem diecezji łowickiej.

Marta Jacukiewicz
Źródło: katolik.pl