Piotr z Morrone urodził się 1209 roku we Włoszech, jako jedno z jedenaściorga dzieci ubogich rodziców. Był zakonnikiem benedyktyńskim i pustelnikiem. Założył małą wspólnotę eremitów, z której powstał zakon celestynów. Cieszył się opinią świętego. Nie był osobą wykształconą.

Po śmierci Mikołaja IV konklawe 12 kardynałów, 10 Włochów i 2 Francuzów, było zbyt skłócone by wybrać nowego papieża. Burzliwe obrady trwały dwa lata. By ukrócić spory kardynałów król Neapolu i Sycylii wymusił na Piotrze z Morrone napisanie listu do kardynałów zawierającego proroctwa nieszczęść jakie spadną na kościół z powodu przedłużającego się konklawe. List był tak przekonywujący, że kardynałowie obrali papieżem jego autora w 1294 roku. Zaskoczony Piotr, mając w chwili wyboru 85 lat, z oporami przyjął władzę w kościele.

Kardynałowie liczyli, że nowy papież, znany z pokory i ubóstwa, odrodzi kościół. Stało się jednak inaczej. Kontrole nad ojcem świętym przejął król Neapolu. Stolica papieska przeniesiona została do Neapolu. Papież wszelkie stanowiska kościelne powierzył stronnikom króla, ustanowił też dwunastu nowych kardynałów lojalnych wobec króla.

Celestyn świadomy tego, że nie może sprostać wyzwaniom urzędu postanowił po pięciu miesiacach abdykować. Odpowiednią formułę odczytał kardynałom 13 grudnia 1294. Jedenaście dni później konklawe wybrało nowego papieża Bonifacego VIII. Czyn papieża docenił Petrarca, a potępił za tchórzostwo Dante Alighieri umieszczając go na kartach Boskiej Komedii w piekle.

By były papież nie został wykorzystany w walkach politycznych został przez Bonifacego izolowany. Celestyn zmarł w odosobnieniu w 1296. Złośliwe plotki głosiły, że został zamordowany przez swego następce. Był to okres burzliwych konfliktów politycznych w łonie kościoła. W 1313 Klemensa V kanonizował Celestyna.

Jan Bodakowski
fot. Wikimedia Commons