Mianem Chrztu Polski nazywa się zwyczajowo początek procesu chrystianizacji Państwa Polskiego. Proces ten został zapoczątkowany przez osobisty chrzest księcia Mieszka I w 966 r. Mieszko I przez cały okres swych rządów dążył do niezależności politycznej, unikał bezpośredniego uzależnienia od Cesarstwa Niemieckiego, szukając jednocześnie sprzymierzeńca w Czechach. Najprawdopodobniej w 964 r. rozpoczął pertraktacje z władcą Czech, księciem Bolesławem I Okrutnym. W ich efekcie, w 965 r. zawarł małżeństwo z córką Bolesława, Dobrawą Przemyślidką. Ślub regulował stosunki Mieszka I z księciem czeskim, dzięki czemu zyskał on sojusznika w obronie przed Wieletami najeżdżającymi Państwo Polskie. Chcąc równocześnie zdobyć sojuszników w Saksonii, w tym czasie wrogiej Czechom, polski władca zdecydował się na chrzest. Znaczenie dla podjęcia tej decyzji miały też plany Cesarstwa Niemieckiego, zakładające kolonizację terenów na wschód od Rzeszy Niemieckiej poprzez podporządkowanie ich Kościołowi niemieckiemu. Niedługo po zaślubinach, w kwietniu 966 r., książę Mieszko I przyjął chrzest. Jako dokładną datę podaje się dzień 14 kwietnia, gdyż ze względu na ówczesny obyczaj ceremonia odbywała się w Wielką Sobotę. Z powodu braku źródeł historycznych nie wiadomo, gdzie odbyła się uroczystość przyjęcia sakramentu. Zakłada się, iż miało to miejsce w Poznaniu, na Ostrowie Lednickim lub w Gnieźnie. Część historyków sądzi jednak, że mogło się to stać na terenie Niemiec, Czech bądź też w samym Rzymie. Chrzest miał przede wszystkim wymiar polityczny, miał on zapobiegać wzrostowi wpływów niemieckich i ustanowić samodzielną pozycję państwa Polan w chrześcijańskiej Europie, ugruntować sojusz z państwem czeskim oraz zbliżenie z władcami saksońskimi, a także umacniał władzę Mieszka poprzez religijne jej usankcjonowanie. Jedną z konsekwencji tych wydarzeń było utworzenie w 968 r. w Gnieźnie, pierwszego polskiego biskupstwa misyjnego podległego bezpośrednio papieżowi. Przyjecie chrztu wprowadziło Polskę do społeczności chrześcijańskiej i podniosło prestiż Mieszka I na arenie europejskiej, który dzięki temu mógł zawierać sojusze i przymierza z innymi władcami, umacniało też znaczenie władcy wobec poddanych. Polska weszła w obręb cywilizacji i kultury łacińskiej, do kraju przybywali księża i zakonnicy, którzy przynieśli ze sobą m.in. znajomość czytania i pisania. Klasztory i kościoły były ośrodkami życia intelektualnego i artystycznego. Nowa religia i jednolita organizacja spowodowała zacieranie się różnic między plemionami i kształtowanie jednolitego społeczeństwa polskiego. opr. Paweł Brojek Na zdjęciu: Zaprowadzenie chrześcijaństwa, obraz Jana Matejki z 1889, fot. Wikimedia Commons