Tadeusz Bór-Komorowski – generał dywizji Wojska Polskiego, dowódca Armii Krajowej oraz Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych, inicjator akcji „Burza”, głównodowodzący siłami polskimi podczas Powstania Warszawskiego. Dziś przypada 50. rocznica jego śmierci. Tadeusz Komorowski urodził się 1 czerwca 1895 r. w Chorobrowie na terenach dzisiejszej Ukrainy, w rodzinie szlacheckiej Mieczysława Komorowskigo – byłego powstańca styczniowego. W 1913 r. ukończył edukację w VIII Gimnazjum we Lwowie i rozpoczął karierę wojskową w armii austro-węgierskiej, wstępując na studia w Akademii Wojskowej w Wiedniu. W 1915 r. ukończył szkołę i został podoficerem kawalerii. Podczas I wojny światowej walczył na frontach rosyjskim i włoskim uzyskując stopień porucznika. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w listopadzie 1918 r. wstąpił do formującego się Wojska Polskiego, służbę ojczyźnie rozpoczął w 9. Pułku Ułanów Małopolskich. Podczas wojny polsko-bolszewickiej stał na czele 12. Pułku Ułanów Podolskich, którym dowodził podczas zwycięskiej bitwy na polach Lubelszczyzny pod Komarowem w sierpniu 1920 r. Do końca wojny był trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari V klasy. Po wojnie powrócił do 9. Pułku Ułanów Małopolskich stacjonującego wówczas w Żółkwi. W 1923 r. – już w stopniu majora – mianowany został instruktorem jazdy konnej w Oficerskiej Szkole Artylerii i Inżynierii w Warszawie. Jako wykładowca uczestniczył w kursie szkolenia chorążych i podchorążych w Gnieźnie. Po przeprowadzce do Krakowa, w latach 1924-1926 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 8. Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego. Miał zacięcie sportowe, uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 r. w jeździectwie, a podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. był kierownikiem ekipy jeździeckiej, która zdobyła srebrny medal. W latach 1926–1928 pełnił funkcję komendanta Zawodowej Szkoły Podoficerskiej Kawalerii w Jaworowie. W 1928 r. został awansowany na podpułkownika. W listopadzie 1928 r. objął dowództwo 9. pułku ułanów, w którym dziesięć lat wcześniej rozpoczęła się jego kariera. W międzyczasie awansował do stopnia pułkownika. W 1938 r. został komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził Ośrodkiem Zapasowego Zgrupowania Kawalerii w Garwolinie, a następnie był zastępcą dowódcy Kombinowanej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego w składzie Armii Lublin, z którą walczył pod Górą Kalwarią i Zamościem. Po klęsce wojny obronnej uniknął niewoli i przedostał się do Krakowa, gdzie pod koniec 1939 r. stworzył konspiracyjną Organizację Wojskową, która w styczniu 1940 r. podporządkowała się Związkowi Walki Zbrojnej. W lutym 1940 r. został mianowany komendantem Obszaru Krakowsko-Śląskiego ZWZ. W maju tego roku otrzymał awans na stopień generała brygady. W kwietniu 1941 r. został aresztowany przez gestapo, ale cudem udało mu się zbiec. Po tym wydarzeniu przedostał się do Warszawy, gdzie Komendant Główny ZWZ gen. Stefan Rowecki „Grot” powołał go na stanowisko swojego zastępcy. Jednocześnie powierzono mu dowództwo ZWZ Obszaru Zachodniego obejmującego okręgi poznański i pomorski. Po aresztowaniu gen. Roweckiego w czerwcu 1943 r., objął w lipcu tego roku funkcję Komendanta Głównego AK. W listopadzie 1943 r. zainicjował akcję „Burza” prowadzoną na wschodnich terenach Rzeczypospolitej. W marcu 1944 r. otrzymał nominacje na generała dywizji. W lipcu 1944 r. uczestniczył w naradach dotyczących możliwości wybuchu powstania w stolicy. 31 lipca 1944 r., wobec coraz szybszego zbliżania się frontu do Warszawy, wydał rozkaz jego rozpoczęcia. 30 września został mianowany Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych. Po 63 dniach heroicznego boju okupionego tysiącami ofiar, wobec braku perspektyw dalszej walki, podjął decyzję o zakończeniu walk w Warszawie. Po upadku powstania trafił do niemieckiej niewoli, przetrzymywany był w oflagach w Landwasser i Colditz. Po wojnie, od maja 1945 r. przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie był Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie, a następnie pełnił urząd premiera rządu RP na uchodźstwie. Od lipca 1956 r. wchodził w skład emigracyjnej Rady Trzech. Aktywnie angażował się w ruch antykomunistyczny i wspierał środowiska kombatanckie na emigracji. Działał w Kole byłych Żołnierzy Armii Krajowej, z jego inicjatywy ustanowiono odznaczenie pamiątkowe – Krzyż Armii Krajowej. Generał Tadeusz „Bór” Komorowski zmarł nagle na atak serca 24 sierpnia 1966 r. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie. W swych wypowiedziach zawsze podkreślał, iż bierze pełną odpowiedzialność za Powstanie Warszawskie i akcję „Burza” na terenie okupowanej Ojczyzny.