70 lat temu w szpitalu wojskowym we Włoszech zmarł mjr Henryk Sucharski, oficer Wojska Polskiego, jeden z obrońców polskiego Wybrzeża we wrześniu 1939 r. Henryk Sucharski przyszedł na świat 12 listopada 1898 r. w Gręboszowie w Małopolsce, w rodzinie wiejskiego szewca. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do II Cesarsko-Królewskiego Gimnazjum w Tarnowie. W 1917 r. rozpoczął służbę w Batalionie Zapasowym 32. Pułku Strzelców w Bochni, w 1918 r. ukończył szkołę dla oficerów w Opatowie. W maju tego roku został wysłany na front włoski, gdzie ponownie dołączył do 32. Pułku Strzelców. Po powrocie do Polski w lutym 1919 r. został powołany do służby w Wojsku Polskim w 16. Pułku Piechoty w Tarnowie, gdzie objął dowództwo jednej z sekcji. W czerwcu awansował do stopnia kaprala. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył na froncie litewsko-białoruskim. W październiku 1919 r. zdobył stopień podchorążego, a już w styczniu następnego roku awansował na podporucznika. Ochotniczo zgłosił się do 6. Dywizji Piechoty, gdzie dowodził kompanią w batalionie szturmowym. Za zasługi w boju został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych. W 1921 r. wstąpił do służby zawodowej, gdzie ukończył liczne kursy doszkalające i dosłużył się stopnia majora. Od 1928 r. służył w Oficerskiej Szkole Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, w 1937 r. został dowódcą w Szkole Oficerskiej w Brześciu nad Bugiem. W grudniu 1938 r. został przeniesiony na stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, gdzie dowodził niewielkim garnizonem. Załoga wraz z cywilnymi pracownikami liczyła około 200 osób. 1 września 1939 r. o godz. 4.45 placówka stała się jednym z pierwszych celów niemieckich. Mimo przeważających sił wroga załoga składnicy broniła się do 7 września, kiedy to ogłoszono kapitulację. W uznaniu bohaterstwa i niezłomnego ducha walki załogi Westerplatte, dowództwo niemieckie pozwoliło majorowi Sucharskiemu odejść do niewoli z szablą przy boku. Wraz z innymi oficerami został on odwieziony do Hotelu Centralnego w Gdańsku. Podczas całej okupacji przebywał w różnych oflagach, aż ostatecznie trafił do obozu dla oficerów Grossborn-Westfalenhof koło miejscowości Kłomino na Pomorzu. Po uwolnieniu przez oddziały brytyjskie w 1945 r. przedostał się do Włoch, gdzie wszedł w skład dowództwa II Korpusu Polskiego, a w następnym roku został dowódcą 6. Batalionu Strzelców Karpackich. Latem 1946 r. trafił do brytyjskiego szpitala wojskowego w Neapolu, gdzie 30 sierpnia zmarł w wyniku zapalenia otrzewnej. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima we Włoszech. W sierpniu 1971 r. szczątki mjra Sucharskiego zostały ekshumowane i przeniesione do kraju. 1 września urna z jego prochami została uroczyście pochowana na Westerplatte. Według niektórych źródeł, w dniach od 2 do 5 września faktycznym dowódcą Westerplatte był zastępca mjr. Sucharskiego, kpt. Franciszek Dąbrowski, zaś sam major po załamaniu nerwowym miał namawiać do kapitulacji już 2 września. W opozycji do tej teorii znajdują się głosy, iż żaden z byłych podwładnych mjr. Sucharskiego nie deprecjonował jego bohaterstwa i roli dowódcy. Źródła: Mariusz Borowiak, Westerplatte. W obronie prawdy., GDW, Gdańsk 2001 westerplatte.pl