Ppłk Aleksander Rybnik ps. „Jerzy”, oficer AK i WiN, aresztowany przez UB wiosną 1946 r., skazany na karę śmierci, został stracony 11 września 1946 r. w Białymstoku. Dziś mija 70. rocznica jego śmierci. Aleksander Rybnik przyszedł na świat 13 grudnia 1906 r. w Starosielcach na Białostocczyźnie. W 1914 r. wraz z rodziną został ewakuowany do Kaługi w Rosji, gdzie ukończył szkołę powszechną i dwie klasy gimnazjum. Po powrocie do Polski w 1919 r. podjął naukę w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Starosielcach. Przerwał ją, by wstąpić do seminarium duchownego w Wilnie, a następnie w Janowie Podlaskim. Maturę uzyskał w gimnazjum Nawrockiego w Warszawie w 1927 r. Powołany do wojska, ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. W 1933 r. został awansowany do stopnia porucznika. Podczas kampanii wrześniowej dowodził kompanią piechoty w batalionie Korpusu Ochrony Pogranicza „Wołożyn”. Później został dowódcą piechoty w pułku KOP wchodzącym w skład Grupy Operacyjnej „Boruta”, awansował jednocześnie do stopnia kapitana. W listopadzie 1939 r. przedostał się do Wilna. Wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski i został dowódcą jednego z konspiracyjnych plutonów. We wrześniu 1940 r. objął dowództwo batalionu a w grudniu dowództwo całego 6. Pułku Piechoty. Na początku kwietnia 1941 r. został komendantem garnizonu Wilno. Aresztowany przez NKWD, miał być wywieziony na Syberię, ale udało mu się uciec z transportu kolejowego podczas bombardowania przez Niemców dworca kolejowego. Przeniósł się do Okręgu AK Nowogródek, gdzie w kwietniu 1942 r. został komendantem Obwodu Słonim. Zagrożony aresztowaniem, w drugiej połowie 1943 r. schronił się na terenie województwa białostockiego, gdzie nawiązał kontakt z oddziałem Uderzeniowych Batalionów Kadrowych - partyzantką Konfederacji Narodu. Pod koniec września 1943 r. znalazł się ponownie w szeregach AK jako p.o. komendanta Obwodu AK Białystok-powiat. W październiku 1944 r., już jako major, objął dowództwo Inspektoru Białostocko–Sokólskiego. Wiosną 1945 r. zorganizował 300-osobowy oddział partyzancki, znany jako zgrupowanie „Jerzego” działające pod kryptonimem „Piotrków”, który od początku lipca 1945 r. działał w Puszczy Knyszyńskiej. Zgrupowanie przeprowadziło liczne akcje bojowe, rozbijając posterunki milicji, rozbrajając oddziały LWP oraz likwidując funkcjonariuszy UB, donosicieli i uzbrojone bandy rabunkowe. 8 lipca 1945 r. dowodził zgrupowaniem w bitwie z połączonymi siłami LWP, NKWD i UB pod Ogółami. Starcie partyzanckich oddziałów ze wspieranymi przez Sowietów siłami komunistycznymi było jedną z największych bitew partyzanckich na Białostocczyźnie. W październiku 1945 r., awansowany do stopnia podpułkownika, został zastępcą Prezesa Okręgu „Wolność i Niezawisłość” Białystok. Na tym stanowisku odpowiadał za tworzenie siatki wywiadowczej WiN. Podległe mu oddziały rozbrajały posterunki milicji i likwidowały sieć agenturalną resortu bezpieczeństwa. 19 kwietnia 1946 r. ppłk Aleksander Rybnik został zatrzymany i aresztowany na terenie Puszczy Knyszyńskiej przez grupę LWP pozorującą oddział Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Sądzony wraz z sześcioma podwładnymi w pokazowym procesie w dniach 18-20 lipca 1946 r. w Białymstoku został skazany na karę śmierci. Wyrok został wykonany 11 września 1946 r. w białostockim więzieniu. Miejsce pochówku podpułkownika pozostaje nieznane, symboliczny grób znajduje się na starym cmentarzu w Starosielcach. 11 września 2006 r., w 60. rocznicę śmierci ppłk. Rybnika, przy wejściu do kina „Ton”, w którym odbywał się proces, umieszczono poświęconą mu tablicę pamiątkową. Ppłk Rybnik był wielokrotnie odznaczany, w tym dwukrotnie Krzyżem Virtuti Militari. Źródło: solidarni.org