Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Był sekretarzem „Caritas”, działał w licznych towarzystwach i organizacjach pomocowych, wspierających robotników i walczących z nędzą wśród najuboższych. W 1946 r. został pierwszym w historii arcybiskupem metropolitą poznańskim. Walenty Dymek urodził się 31 grudnia 1888 r. w Połajewie w Wielkopolsce. Uczęszczał do gimnazjum w Rogoźnie, należał wówczas do organizacji patriotycznych - Towarzystwa Tomasza Zana i Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. W 1908 r. z wyróżnieniem zdał maturę i rozpoczął studia teologiczne w gnieźnieńskim Seminarium Duchownym. Święcenia kapłańskie przyjął w 1912 r. Został skierowany jako wikariusz do Ostrzeszowa. W 1916 r. powołano go na stanowisko sekretarza generalnego Związku Katolickich Towarzystw Robotników Polskich w Poznaniu. Podczas powstania wielkopolskiego wchodził w skład Wydziału Wykonawczego Rady Ludowej miasta Poznania. Później organizował pomoc dla powstańców śląskich. W 1920 r. został kanonikiem przy kolegiacie św. Marii Magdaleny. W latach 1922–1927 należał do zarządu Towarzystwa Obrony Społecznej, które walczyło z ubóstwem. W 1924 r. objął funkcję sekretarza generalnego „Caritasu”, rozwijając szeroką działalność dobroczynną na terenie Poznania i okolic. W latach 1925–1929 zasiadał w Radzie Miasta Poznania. W 1929 r. otrzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Augusta Hlonda, zostając biskupem pomocniczym archidiecezji poznańskiej oraz jej wikariuszem generalnym. Rok później przeszedł do kapituły metropolitalnej, gdzie doszedł do urzędu prepozyta, czyli przewodniczącego kapituły kanoników. W czasie okupacji został internowany na Ostrowie Tumskim. W styczniu 1943 r. przeniesiono go na plebanię kościoła Matki Boskiej Bolesnej na Łazarzu, gdzie po zakończeniu wojny odkryto podsłuchy umieszczone przez gestapo. W zastępstwie nieobecnego w kraju prymasa Augusta Hlonda wysyłał do Watykanu raporty dotyczące prześladowań Kościoła i Polaków. Współpracował również z Delegaturą Rządu na Kraj. Za swoją postawę podczas okupacji został w 1945 r. wyróżniony przez papieża Piusa XII godnością arcybiskupa tytularnego, a niedługo potem – arcybiskupa metropolity poznańskiego. Odbudował archidiecezję poznańską ze zniszczeń wojennych. W 1953 r., po aresztowaniu kard. Stefana Wyszyńskiego, przewodniczył obradom episkopatu, chociaż oficjalnego tytułu przewodniczącego nie przyjął. W okresie PRL był rozpracowywany przez bezpiekę. Abp Walenty Dymek zmarł po ciężkiej chorobie 22 października 1956 r. Został pochowany w podziemiach poznańskiej katedry. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.