Przez cały okres niemieckiej okupacji był żołnierzem ZWZ-AK na Mazowszu, później w oddziale Ruchu Oporu Armii Krajowej podległego NSZ uczestniczył w licznych akcjach bojowych przeciwko komunistom. W trakcie procesu sztabu 23. Okręgu NZW został skazany na śmierć, a następnie zamordowany w mokotowskiej katowni.

Wiktor Stryjewski przyszedł na świat 11 września 1916 r. w Żychowie na Mazowszu. Do wybuchu II wojny światowej mieszkał w rodzinnej miejscowości, gdzie prowadził gospodarstwo rolne.

Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 32 pp., później przez cały okres niemieckiej okupacji był żołnierzem ZWZ-AK w Obwodzie Sierpc. Po wkroczeniu Armii Czerwonej w 1945 r. został skierowany do Służby Ochrony Kolei w Sierpcu.

W lutym 1946 r. stając w obronie gwałconej Polki, zabił sowieckiego żołnierza, za co został aresztowany przez UB. Dzięki pomocy współpracującego z podziemiem ubeka zbiegł z aresztu i powrócił do konspiracji.

Znalazł się w oddziale Ruchu Oporu Armii Krajowej działającym na obszarze Mazowsza. Stojąc na czele jednego z jego patroli bojowych, uczestniczył w wielu akcjach zbrojnych przeciw komunistycznym służbom oraz lokalnym władzom.

W październiku 1947 r. brał udział w starciu we wsi Chudzynek pow. Płock, gdzie osobiście zastrzelił Władysława Rypińskiego „Rypę”, dowódcę PPR-owskiego „szwadronu śmierci” skrytobójczo mordującego członków PSL i byłych żołnierzy AK.

W listopadzie 1947 r. oddział, w którym służył, przeszedł pod zwierzchnictwo Narodowych Sił Zbrojnych i operował na terenie 23. Okręgu Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Stryjecki objął dowodzenie nad patrolem bojowym działającym na terenie powiatów płockiego i płońskiego. Jesienią 1948 r. został dowódcą wszystkich patroli w okręgu.

Zyskał sobie miano jednego z najbardziej bezkompromisowych partyzantów walczących z komunistami. Brał udział w licznych akcjach bojowych, likwidacyjnych i zaopatrzeniowych. Walczył z grupami operacyjnymi UB i KBW, rozbijał posterunki MO, likwidował ubeckich agentów i nadgorliwych członków PPR.

W wyniku donosu, w dniu 8 lutego 1949 r., kwaterujący we wsi Gałki w powiecie płockim kilkuosobowy patrol Stryjewskiego został zaatakowany przez dużo liczniejsze siły KBW, UB i MO. W walce poległo trzech partyzantów, pozostali, w tym Stryjewski, zostali aresztowani i przewiezieni do Warszawy.

Po trwającym blisko 1,5 roku ciężkim śledztwie, w trakcie procesu sztabu 23. Okręgu NZW, postawiono mu zarzut udziału w „nielegalnych organizacjach AK i NSZ”, współpracę z Niemcami i walkę z „patriotycznie nastawionymi partyzantami GL i AL”.

Na początku lipca 1950 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie pod przewodnictwem Mieczysława Widaja skazał go „trzydziestoośmiokrotnie na karę śmierci z pozbawieniem publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz z przepadkiem całego mienia”.

Wyrok na sierż. Wiktorze Stryjewskim wykonano 18 stycznia 1951 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Miejsce jego pochówku do dziś pozostaje nieznane. Grób symboliczny znajduje się na warszawskich Powązkach w Kwaterze „Na Łączce”.

Paweł Brojek
źródło: ipn.gov.pl

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Jeśli koniecznie chcesz skopiować materiał do swojego serwisu skontaktuj się z redakcją.