Ruch Narodowy ma szansę na pozyskanie wyborców również w zachodnich regionach kraju. INFOGRAFIKA!

0
0
0
/

- Świetnego wyniku wyborczego dla Ruchu Narodowego nie załatwi sam Marian Kowalski i Lubelszczyzna. Choćby nie wiem jak dobry rezultat uzyskał ten region, sami nie pociągną średniej krajowej tak wysoko w górę, by lista RN przebiła pułap progu wyborczego - pisze Daniel Cichorz i przedstawia nową analizę.


 

Zachęcony sukcesem mojego poprzedniego artykułu (świadczy o tym choćby liczba komentarzy pod nim), postanowiłem rozwinąć temat.


Dziękuję za zainteresowanie moją analizą oraz za wszelkie opinie zawarte w komentarzach. Lektura tych wpisów skłoniła mnie do wyciągnięcia pewnych wniosków. Po pierwsze, komentarze pochodziły od osób zamieszkujących regiony, które według moich prognoz mogą w mniejszym stopniu poprzeć Ruch Narodowy.


Poza tym widać, że artykuł (http://prawy.pl/z-kraju/4665-wiemy-gdzie-ruch-narodowy-moze-otrzymac-mandaty-do-pe-infografika) jednych zainspirował do większej aktywności na rzecz RN, drugich z kolei nastawił nieco pesymistycznie.


Przypominam, że była to tylko prognoza, o czym wspomniałem w tekście. Analiza ta świadomie pominęła przynajmniej jeden ważny czynnik, konkretnie chodzi o grupę ludzi młodych (18-35), którzy z racji wieku nie mogli głosować w poprzednich wyborach w latach 2001-2011 (we wszystkich lub niektórych). To pokolenie, które myśli i głosuje (lub będzie głosować) inaczej niż generacja ich rodziców, nie miało dotychczas większego wpływu na wynik wyborów. Jednak z każdymi kolejnymi wyborami znaczenie tej grupy wyborców będzie wzrastać.


Na potrzeby tego tekstu przygotowałem nową mapkę. Tym razem wgląd w jej zawartość skłania do bardziej optymistycznych wniosków.


 


 

Twardy elektorat narodowy


Zacznę może od końca - w odwrotnej kolejności chronologicznej. W wyborach parlamentarnych z 2005 r. elektorat narodowy ujawnił się w sile 10%. Wynika to z dodania do siebie głosów na Ligę Polskich Rodzin, Ruch Patriotyczny, Dom Ojczysty, Polską Partię Narodową i Narodowe Odrodzenie Polski.


Bastionem tego elektoratu była wschodnia i południowo-wschodnia część kraju. Co ciekawe, obszar ten w dużym przybliżeniu pokrywa się z geografią poparcia dla Wyborczej Akcji Katolickiej w 1991 r. i Ruchu Odbudowy Polski w 1997 r. WAK zdobył 8,74% w 1991 r. Gminy z poparciem wyższym niż 15% dla tego komitetu znajdowały się na Kaszubach oraz w okolicach takich miast, jak: Suwałki, Łomża, Ostrołęka, Radom i Rzeszów. ROP zdobył 5,56% głosów w 1997 r. Poparcie powyżej 20% komitet ten uzyskał w części gmin w pasie od Sieradza do Radomia oraz od Krosna do Łomży.


Na podstawie tych trzech epizodów wyborczych widzimy, gdzie znajduje się (bądź znajdowało się, gdyż geografia wyborcza zmienną jest, o czym poniżej) twarde jądro elektoratu narodowego, który możemy oceniać na około 10%.

 

Więcej wiary i optymizmu


Wspomniałem wcześniej, że mapka dołączona do tego artykułu nastraja bardziej optymistycznie. Oczywiście, że tak! Spójrzmy na drugą turę wyborów prezydenckich w 2005 r. Mamy obok siebie dwie kandydatury: Donalda Tuska i Lecha Kaczyńskiego. Nie czas i miejsce na opisywanie obu polityków. Dość powiedzieć, że nic tak dobrze nie charakteryzuje pierwszego z nich, jak stwierdzenie, którego jest on autorem: ‘polskość to nienormalność’.


Lech Kaczyński również nie był wymarzonym kandydatem dla narodowca lub wolnościowca. Uosabiał jednak pewną emocję patriotyczną, wobec czego zasadnym jest uznanie Polaków głosujących na Tuska (45,96%) za tych, którzy nastawieni są bardziej kosmopolitycznie, a regiony głosujące na Kaczyńskiego (54,04%) jako bardziej patriotyczną część kraju.


Z mapki jednoznacznie wynika, że głosy ‘patriotyczne’ przeważały nie tylko w środkowej i wschodniej części kraju, ale także na znacznych obszarach Dolnego Śląska, Wielkopolski, Pomorza Gdańskiego oraz Warmii i Mazur.


Idźmy dalej. Wybory do PE w 2004 r. zakończyły się wielkim sukcesem dla LPR. Z pewnością na korzyść tej formacji zadziałała niewysoka frekwencja, z pewnością niższa niż w każdorazowych wyborach do polskiego parlamentu. Liga zdobyła ponad 10% nawet w okręgu Warszawa 1 – najbardziej dla niej nieprzyjaznym. Tradycyjnie najniższe poparcie (poza aglomeracją warszawską) ugrupowanie to zdobyło na północnym zachodzie (12,08%), a najwyższe na południowym wschodzie – 24 %. W skali kraju było to 15,92 %.


Ostatnim elementem mapki jest próba zarysowania różnego natężenia sprzeciwu wobec integracji z UE w rozkładzie terytorialnym. Problemem tym zająłem się już w poprzednim tekście. Tym razem przedstawię to zagadnienie nieco inaczej.

 

Otóż niebieskim wypełnieniem oznaczyłem powiaty, w których zwyciężyli przeciwnicy integracji. Kolor pomarańczowy oznacza powiaty z najmniejszym odsetkiem głosów na ‘NIE’ (mniej niż 15%). Żółte wypełnienie to wynik zbliżony do średniej krajowej (15%-50% głosów na ‘NIE’).


Jak zatem widzimy obszary przewagi przeciwników integracji oraz powiaty zbliżone wynikiem do średniej krajowej zajmują większą część powierzchni Polski. Silna dominacja zwolenników integracji dotyczyła przede wszystkim terenów Konurbacji Górnośląskiej, wschodniej części Opolszczyzny, zachodnich rubieży Dolnego Śląska oraz fragmentów Pomorza Zachodniego.


Czas na zdobycie nowych pozycji


O tym, jak zmienić się może geografia wyborcza Polski przekonamy się, gdy cofniemy się do II tury wyborów prezydenckich w 1995 r. Przypomnijmy, że starło się wówczas ze sobą dwóch kandydatów. Jeden uosabiał Polskę post-komunistyczną, drugi antykomunistyczną. Pierwszy to Aleksander Kwaśniewski, drugi to oczywiście Lech Wałęsa (Sic!). Elektorat antykomunistyczny okazał się liczniejszy od wyborców Kwaśniewskiego w takich dzisiejszych bastionach Tuska czy Komorowskiego, jak: Trójmiasto i inne aglomeracje (Poznańska, Szczecińska, Wrocławska, Warszawska i Krakowska), Opolszczyzna i Górny Śląsk. Z kolei dzisiejsze mateczniki Prawa i Sprawiedliwości: Lubelszczyzna, Świętokrzyskie czy prowincjonalna część Mazowsza zagłosowały w większości na kandydata postkomunistów.


Ten przykład doskonale pokazuje, że można przełamać z pozoru stałe zasady rządzące geografią wyborczą! Że można skutecznie poszukiwać i znajdować wyborców również tam, gdzie raczej nie spodziewamy się znaleźć ich zbyt wielu.


Wybory to gra zespołowa


Otóż to! Świetnego wyniku wyborczego dla Ruchu Narodowego nie załatwi sam Marian Kowalski i Lubelszczyzna. Choćby nie wiem jak dobry rezultat uzyskał ten region, sami nie pociągną średniej krajowej tak wysoko w górę, by lista RN przebiła pułap progu wyborczego. Wybory to gra zespołowa, dlatego wszystkie okręgi wyborcze muszą mocno pracować na wynik ogólnokrajowy.


Regiony słabsze nie mogą się poddawać, z góry zakładając, że nie mają większych szans. Niczego takiego nie sugerowałem w poprzednim artykule.


Totalna mobilizacja


Wręcz przeciwnie! Właśnie tam, na zachodzie kraju musi pracować ciężej. Koresponduje to z wymową większości komentarzy pod moim wcześniejszym tekstem. Członkowie Ruchu Narodowego muszą przekonywać rodzinę i znajomych. Poszukać z babcią jej dowodu, jeśli gdzieś się zawieruszył w 2007 r. Odnaleźć go i pomóc jej dokonać najlepszego wyboru pod kątem przyszłości wnusi(a).


Jednak Ruch Narodowy to nie partia polityczna, która kalkuluje wyłącznie w perspektywie krótkoterminowej, wyborczej. RN ma przed sobą długi marsz. Oznacza to nie tylko zdobywanie nowych przyczółków w instytucjach, urzędach, mediach czy kulturze. To również budowanie trwałej bazy społecznej, struktur i poparcia w regionach na pierwszy rzut oka mniej gościnnych dla ugrupowania o profilu narodowym, konserwatywnym i wolnościowym. Mam tu na myśli przede wszystkim Kaszuby i Wielkopolskę.


Kaszuby były przed wojną silnym bastionem endecji. Dziś wydają się być w większości przychylne Platformie Obywatelskiej. Platformie, która w sprawach obyczajowo-gospodarczych od pewnego czasu skręca wyraźnie w lewo. Tymczasem, Kaszuby po dziś dzień są uosobieniem konserwatyzmu i silniejszej religijności. Istnieje bowiem dość silna korelacja między obyczajowym konserwatyzmem a intensywnością praktyk religijnych. Badaniem tych ostatnich zajmuje się Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego, który raz do roku oblicza wskaźnik dominicantes (uczęszczających na niedzielną Mszę Świętą) i communicantes (przystępujących do Komunii Świętej). Najnowsze dane pochodzą z 2012 r. Dla diecezji pelplińskiej, która obejmuje w przybliżeniu obszar Kaszub, wskaźniki te wyniosły odpowiednio: 50,8% i 21,3% (czyli powyżej średniej krajowej: 40,0% i 16,2%).


Kaszuby to także region silnie antykomunistyczny, o czym świadczy miażdżące zwycięstwo Wałęsy w 1995 r. na tym obszarze. Dlaczego zatem Kaszuby skłonne są poprzeć przede wszystkim Tuska i PO, trochę niezgodnie z własnymi przekonaniami? Myślę, że odpowiada za to czynnik, o którym do tej pory nie wspomniałem. Wyborcy nie kierują się bowiem wyłącznie poglądami czy emocjami, lecz często obdarowują swoich wybrańców poparciem ze względu na pochodzenie z tego samego regionu. Platforma Obywatelska, jej przywódca i wielu czołowych polityków są kojarzeni z regionem Pomorza Gdańskiego, w tym z kaszubskością. Stąd moim zdaniem (coraz większy) rozdźwięk między ideologią tej formacji a poglądami jej wyborców. Tym należy tłumaczyć wciąż dużą popularność tej partii na Kaszubach. Dalszy skręt PO w lewo daje – moim zdaniem - szansę na odbicie kaszubskiego elektoratu dla prawicy, w tym również dla RN.


Drugim, perspektywicznym terenem, jest Wielkopolska. Także z silnymi tradycjami endeckimi sprzed wojny. Po 1989 r. Wielkopolanie głosowali głównie jednak bądź to na SLD, bądź na PO.


Teren tego województwa jest w przybliżeniu tożsamy z obszarem trzech diecezji: gnieźnieńskiej, poznańskiej i kaliskiej. Tylko w przypadku tej pierwszej wskaźniki dominicantes oraz communicantes są zbliżone do średniej krajowej. W diecezji poznańskiej, a szczególnie kaliskiej są one wyższe niż w skali kraju. Świadczy to o potencjalnym elektoracie konserwatywnym w tym regionie.


Propozycja etosu poznańskiego


Choć jestem Mazowszaninem z wyboru i miłośnikiem Warszawy, nie mogę zgodzić się z nachalną propagandą Powstania Warszawskiego. Powstania, które zakończyło się klęską oraz śmiercią setek tysięcy jej mieszkańców i zagładą historycznej tkanki miejskiej.


Niestety tradycję przegranego, warszawskiego powstania próbuje się uczynić dziś tradycją ogólnopolską. Zamiast tego Ruch Narodowy powinien działać w kierunku popularyzowania etosu wielkopolskiego i tradycji zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego. I to jest klucz do ponownego zdobycia Wielkopolski dla narodowców. Uczynić z Poznańczyków i ich tradycyjnych cnót wzór do naśladowania dla wszystkich Polaków. Charakter Wielkopolan, utwardzany pod młotem germanizacji, cechowała przedsiębiorczość, oszczędność, solidaryzm narodowy (oddolny, a nie wynikający z odgórnego nakazu) i działalność w duchu pracy organicznej.


tekst i infografika: Daniel Cichorz

Na zdjęciu: Marian Kowalski, fot. Prawy.pl/J.Bodakowski


© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Jeśli koniecznie chcesz skopiować materiał do swojego serwisu skontaktuj się z redakcją.

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną