Przeżytkiem stało się określenie „niedojrzała osobowość naszych czasów” - skoro tak powszechna, to nikogo już nie dziwi. Może raczej „narcystyczna osobowość naszych czasów”, która przejawia się w obsesyjnym umacnianiu niestabilnego wizerunku, gdzie tylko się da.

Niegdyś dobro i zło było widoczne na twarzy. Teraz twarz jest nakładana na maskę, więc kompletnie nie wiadomo już, która warstwa jest prawdziwa. Dużo jest słów o współczuciu, współodczuwaniu, niewiele z nich jest prawdziwych.

Ach, ta niby-chęć narcyza do niesienia pomocy innym, niby-wrażliwość na ludzką niedolę, niby-zdolność do poświęcenia, nijak się ma prawdziwego współczucia, które większość z nas nabywa w procesie wychowania.

Facebook (a coraz częściej Twitter) jest podium, areną, sceną, gdzie każdy może wyeksponować siebie przed ogromną publicznością. Zadziwiająca koncentracja uczestników pseudo prawdziwego życia w Internecie ma miejsce w obszarze potrzeb i emocji.

Egocentryzm, a może raczej egotyzm stał się wizytówką, herbem a nawet numerem telefonu. Gdy relacje międzyludzkie umarły - a prawdziwe według tylko zdarzały w prehistorycznych czasach, współczesny narcyz krzyczy: „Zobaczcie jaki jestem fantastyczny – jak wyglądam! Jak się poruszam! Jak wydaję pieniądze – na siebie, na innych! Jak pomagam!

Uwaga: narcyz dotrzymuje tylko wtedy słowa, gdy służy to jego własnemu interesowi! Inaczej – trzęsie portkami i robi w tył zwrot.

Jak to przepięknie ktoś powiedział: prawdziwa rodzina jest największą szkołą współczucia. Są też tajemnice dusz poranionych i uzdrowionych przez dobroć. Irytować mogą przejawy dobra pozornego, kiedy darczyńca publicznie musi wykrzyczeć komu, w jakiej ilości, gdzie i kiedy, kosztem jakich wyrzeczeń, po co i dlaczego tak wielkodusznie niesie pomoc stawiając swoją ofiarę w sytuacji, że jest ona bezradna, gorsza, napiętnowana.

To tak jak z tymi, którzy pomagają samotnym matkom, nie mając pojęcia o piekle, które przeszły i obrażają je zarazem bezlitośnie. To już zupełna dystrofia uczuć.