Był szóstym z kolei dzieckiem w wielce zasłużonej dla polskiego ruchu narodowego rodzinie Pauliny i Dominika Mireckich. W czasie okupacji niemieckiej kierował w Rzeszowie okręgowymi strukturami Narodowej Organizacji Wojskowej, a po wejściu Sowietów – Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Zagrożony aresztowaniem wyemigrował w 1945 r.

Urodził się 10 kwietnia 1910 r. w Ulanowie na Podkarpaciu. Uczył się w gimnazjach w Nisku i Borszczowie, w 1928 r. zdał maturę. W latach 30. studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Później pracował w ubezpieczalni społecznej w Czortkowie.

Jeszcze w czasach studenckich związał się z endecją, zostając członkiem Młodzieży Wszechpolskiej i Stronnictwa Narodowego. Tuż przed wybuchem wojny pełnił funkcję kierownika organizacyjnego w zarządzie powiatowym SN w Nisku.

Po klęsce kampanii wrześniowej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Został mianowany komendantem Okręgu Rzeszowskiego Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej a wiosną 1940 r. - Okręgu Rzeszowskiego NOW. Jednocześnie przez cały okres okupacji hitlerowskiej był prezesem Zarządu Okręgu Rzeszowskiego SN.

W 1942 r. podporządkował się umowie scaleniowej pomiędzy NOW i Armią Krajową. W marcu 1944 r. objął stanowisko II zastępcy komendanta Podokręgu AK Rzeszów.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej na ziemie polskie, jako przeciwnik ujawniania struktur AK, w sierpniu 1944 r. nakazał podległym mu oddziałom pozostanie w głębokiej konspiracji.

W lutym 1945 r. wznowił samodzielną działalność Okręgu Rzeszowskiego, teraz pod szyldem Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Miesiąc później utworzył Komendę Oddziałów Leśnych, której podlegały oddziały partyzanckie działające na terenie okręgu.

W maju 1945 r. objął funkcję szefa Wydziału Organizacyjnego Komendy Głównej NZW. Organizował wówczas łączność z władzami polskim w Londynie.

W połowie sierpnia 1945 r. w Krakowie został przypadkowo aresztowany przez bezpiekę pod swoim fałszywym nazwiskiem. Dzięki łapówce został po kilku dniach wypuszczony. Mimo to w dalszym ciągu zagrożony aresztowaniem, w grudniu 1945 r. przekroczył granicę z Czechosłowacją i przez Niemcy przedostał się do Francji.

Na początku lat 50. wyjechał do Kanady, gdzie był prezesem koła SN. W 1961 r. przeniósł się do USA. Prowadził aktywną działalność społeczno-polityczną, należał do Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, przez wiele lat zasiadał w zarządzie Instytutu Romana Dmowskiego, także jako wiceprezes. Był też kierownikiem Wydziału Politycznego Stronnictwa Narodowego.

Kazimierz Mirecki zmarł 1 kwietnia 1999 r. w Chicago. Po przywiezieniu do Polski jego prochy złożono w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Racławicach k. Niska.

Był odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Krzyżem Walecznych.

opr. Paweł Brojek
Źródło: Krzysztof Kaczmarski, Saga rodu Mireckich, Biuletyn IPN, nr 8–9/2007, s. 137–153


© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.